You And I

Το "You And I" ανήκει στην κατηγορία εκείνη των δίσκων, που δε βαθμολογούνται σε επίπεδο δισκοκριτικής. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για το ότι δεν προορίστηκαν ποτέ να κυκλοφορήσουν με αυτήν τη μορφή. Μην το εκλάβετε ως υπεκφυγή, απλά σκεφτείτε το. Πιστεύω ακράδαντα ότι δε θα υπήρχε ούτε ένας ορκισμένος φαν, που να μη του έδινε χαλαρά το δεκάρι! Όπως επίσης, πιστεύω πως δε θα υπάρξει κάποιος που δε θα χαρεί έχοντας ξανά, μετά από τόσον καιρό, νέα από τον Jeff. Έναν χαρισματικό τραγουδοποιό, που πάλεψε (και πέτυχε, ουσιαστικά με έναν μόνο δίσκο) να μη θεωρείται μουσικά ως ο γιος του σημαντικού Tim Buckley.

Εκτός από το μυθικό για την εποχή του και αληθινά εξαιρετικό ακόμα και σήμερα "Grace", έχουν δει το φως πέντε συλλογές και πέντε ζωντανές ηχογραφήσεις. Τι, λοιπόν, θα μπορούσε να έχει το "You And I" για να μη θεωρηθεί ως "μία από τα ίδια"; Η απάντηση είναι μάλλον απλή: demos και διασκευές. Τα τραγούδια, που εκ των υστέρων αποτέλεσαν το υλικό του άλμπουμ αυτού, κλήθηκαν να παίξουν το ρόλο του εισιτηρίου προς την καταξίωση. Το αν πέτυχαν το σκοπό τους, το γνωρίζουμε όλοι. Το ίδιο γνωρίζουμε και την τραγική κατάληξη της σύντομης και μεστής πορείας του δημιουργού τους. Για την ιστορία, τα τραγούδια, που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στα αρχεία της Sony και συγκεντρώθηκαν σε αυτήν την κυκλοφορία ύστερα από άδεια της μητέρας του, χρονολογούνται την εποχή που ο εικοσιπεντάχρονος Jeff έκανε το πρώτο του session για την εταιρεία.

Επειδή ήταν αδύνατο οι ιθύνοντες της Sony να μη διακρίνουν το ταλέντο του Jeff και ενόψει του ότι αυτός δεν είχε έτοιμα πολλά δικά του τραγούδια, το Φεβρουάριο του 1993 του διέθεσαν για μια μέρα το στούντιο Shelter Island Sound, για να ηχογραφήσει με τη βοήθεια της κιθάρας του και του παραγωγού Steve Berkowitz. Η μία μέρα έγιναν τρεις και έτσι τελικά προέκυψε το υλικό του "You And I". Κι αν ο Jeff ήταν ακόμη αναποφάσιστος σχετικά με το δρόμο που ήθελε να ακολουθήσει, αυτό αποδείχτηκε σίγουρα καλό, αφού εδώ έχουμε να κάνουμε με τη rock απόδοση folk, funk και blues τραγουδιών.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η πρώιμη εκτέλεση του διαχρονικού "Grace", που κάνει επίδειξη δυνάμεως ακόμα και στην "ακατέργαστη" αυτή μορφή, ενώ το επίσης δικό του "Dream Of You And I" αποτελεί ένα κατά κάποιον τρόπο ημιτελές τραγούδι, που αναφέρεται στην κατάρα του aids, με τη φωνή του Jeff να παρεμβάλλεται στη μουσική και να αφηγείται τη σύλληψη της ιδέας του αυτής. Επίσης, υπάρχουν οκτώ διασκευές, μεταξύ των οποίων κάποιες δεν αποτελούν καν έκπληξη λόγω των "Live At Sin-E" και "So Real". Ξεχωρίζουν το συγκλονιστικά ερμηνευμένο "Just Like a Woman" του Bob Dylan, αλλά και τα "The Boy With the Thorn in His Side" και "I Know It's Over" των The Smiths. Η funk του "Everyday People" των Sly & The Family Stone δίνει τη θέση της στη jazz του "Don't Let the Sun Catch You Cryin'" του Louis Jordan, για να ακολουθήσει απολύτως φυσιολογικά η blues του παραδοσιακού "Poor Boy Long Way From Home", που έγινε γνωστό από την εκτέλεση του Bukka White. Τέλος, υπάρχουν το "Night Flight" των Led Zeppelin και το "Calling You" του Bob Telson, που τραγούδησε η Jevetta Steele για το soundtrack του "Bagdad Cafe".

Φαντάζομαι ότι είναι πολύ πιθανό να περνούν από το νου σας τα σχετικά με την υστεροφημία του καλλιτέχνη και το αληθινό νόημα που μπορεί να έχει μια τέτοια κυκλοφορία. Η απάντηση, εν προκειμένω, για έναν τόσο αγαπημένο μουσικό, δε μπορεί παρά να είναι μία: it's good to have him back!