Thank God We Left the Garden

Τόσα χρόνια έχουν περάσει και τελικά ακόμα δεν είναι καθόλου εύκολο να έχεις ξεκαθαρισμένη άποψη για το singer - songwriter ιδίωμα. Είναι άραγε το προφανές; Δηλαδή, είναι αποκλειστικά μουσικό; Ή μήπως χρησιμοποιεί τη μουσική για να καμουφλάρει μια συνήθως ανεπαρκή αφήγηση, πρόζα ή απαγγελία ποιημάτων; Το εύκολο είναι να απαντήσει κανείς ένα «όλα αυτά μαζί» και να ξεμπερδεύει με τα «περιττά» διλήμματα. Μήπως όμως, πάλι, στην προκειμένη περίπτωση αυτά δεν είναι καθόλου περιττά, αλλά καθοριστικά για τα όποια προαπαιτούμενα μπορεί να έχουμε καθώς προσεγγίζουμε μια μορφή τέχνης; Μάλιστα, εκεί που δε λες πως έχει ακόμα ακουστεί ο singer - songwriter επιθανάτιος ρόγχος, αλλά απλά ότι οι αλλοτινής εποχής τύποι που ασχολούνται με αυτό αποτελούν όλο και περισσότερο ένα υπό εξαφάνιση είδος, να ΄σου που πετάγονται μπροστά σου κάποιες κυκλοφορίες σαν το “Thank God We Left the Garden”, για να φέρουν το δίλημμα ξανά στην επικαιρότητα. Ή, απλά, για να χλευάσουν την εμμονή σου να γνωρίζεις εκ των προτέρων καλά κάτι, προκειμένου να αφήσεις τις αισθήσεις σου στα χέρια του.

Δε σας κρύβω ότι, σε αυτό το σημείο, δελεάστηκα να τελειώσω την «κριτική» μου στο “Thank God We Left the Garden”, χωρίς να πω τίποτα άλλο, έχοντας κατά κάποιον τρόπο υπονοήσει όσα θεωρώ ότι το κάνουν άξιο της προσοχής σας. Υποθέτω όμως ότι μάλλον δεν είναι ακόμα κατάλληλος καιρός για κάτι τέτοιο. Τι μπορώ λοιπόν να πω, για να περιγράψω έναν τέτοιο δίσκο, που εξ ορισμού δεν είναι δυνατό να διακρίνεται για τις καθαρόαιμες μουσικής φύσεως αρετές του; Ας πω για αρχή ότι είναι μια ειλικρινής πρόταση, γεμάτη από άμεσες και χωρίς φτιασίδια ερωτήσεις, που συχνά μένουν μετέωρες επειδή απλά δεν είναι εύκολο να απαντηθούν. Που δε θέλει να μας πείσει για τη σοφία ή την αλήθειά του, που δεν έχει να μας διδάξει τίποτα, αλλά να μας πει με έναν μελαγχολικά όμορφο τρόπο ιστορίες που η αγάπη και ο έρωτας αλλάζουν ρόλους με την αγωνία και τον πόνο.

Γιατί όμως στην προκειμένη περίπτωση να ασχοληθούμε με έναν σύγχρονο singer - songwriter; Οι λόγοι είναι δύο: ο ένας έχει να κάνει με τη ποιητική - στιχουργική ικανότητα του Jeffrey Martin και ο άλλος με τα φωνητικά του. Μιλώντας για τα δεύτερα, διαπιστώνουμε γενικότερα ότι στο συγκεκριμένο μουσικό είδος πολλά παίζονται και εξαρτώνται από την ηρεμία των φωνητικών. Τότε που το μουσικό αυτό είδος ανθούσε, αλλά ακόμα και τώρα που συντηρείται κυρίως χάρη στους μύθους του παρελθόντος, δεν είναι εποχή για κραυγές. Όταν ο κόσμος φωνάζει, η ζωή μοιάζει να μπαίνει αυτόματα σε σίγαση, αν όχι σε αδιαφορία. Οι στιγμές όμως που ο λόγος εκφέρεται με απλότητα και ηρεμία, μοιάζουν οι μόνες που μπορεί να πείσει, όχι φυσικά για την τελείως υποκειμενική και εν τέλει εξορισμού ανυπόστατη δική του εκδοχή της αλήθειας, αλλά για την ειλικρίνειά του. Όσο για τους κατά κανόνα βιωματικούς στίχους του Jeffrey, άλλαξα πολλές γνώμες, αποφασίζοντας τελικά να μην παραθέσω κανέναν. Να πω όμως ότι διακρίνονται για την αμεσότητά τους, την αλληγορική σημασία τους (ίσως λόγω του ότι ο πατέρας του ήταν πάστορας) και την υπερ-ευαισθησία τους. Πραγματικά, μόνο αναμενόμενους δε λες σήμερα τέτοιους στίχους και γι’ αυτό το μεγαλύτερο μέρος των αναφορών που βρίσκει κανείς για το “Thank God We Left the Garden” αφορά αυτούς. Άλλωστε, δεν κρύβω ότι κι εμένα αυτοί με ώθησαν να το ακούσω. Παρ’ όλα αυτά όμως, κρίνω ως σωστότερο να μην επιλέξω κανέναν εις βάρος των λοιπών, μιας και ανέκαθεν τα αποσπάσματα σκότωναν την ποίηση.

Για μια στιγμή, όμως. Μέχρι τώρα μιλήσαμε για το άλμπουμ και αφήσαμε κατά μέρος τις συστάσεις. Φυσικά, ο Jeffrey Martin δεν είναι αυτός που γνωρίσαμε στους υπέροχους The Tea Party, ούτε εκείνος των Badlands ή των Idaho. Είναι ένας τύπος από το Portland που ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι δισκογραφικά το 2009 και ύστερα από εξαετή σιγή μόλις κυκλοφόρησε το τέταρτο μεγάλης διάρκειας άλμπουμ του, ο οποίος εκτός από το να σκαρώνει ποιήματα αγαπά τη folk, την americana και τον Bob Dylan. Όπως και η αξιόλογη συντοπίτισσα και συμπορευόμενη στο ίδιο μουσικό μονοπάτι Anna Tivel, κυκλοφορεί τους δίσκους του στην Fluff & Gravy Records που εδρεύει στην πόλη τους.

Όλα τα τραγούδια του “Thank God We Left the Garden” έχουν γραφτεί από τον Jeffrey και ηχογραφήθηκαν σε μια καλύβα. Αρχικά προορίζονταν για demos, τα οποία σε εύθετο χρόνο θα τύχαιναν επεξεργασίας και εμπλουτισμού με συμμετοχή περισσοτέρων μουσικών. Στην πράξη όμως παρέμειναν σχεδόν αυτούσια, δίνοντας στο άλμπουμ μια αυθεντική ‘70s αύρα, με μόνες τις επεμβάσεις του συμπαραγωγού Jon Neufeld, ο οποίος παίζει σε ένα ηλεκτρική κιθάρα. Ουσιαστικά, η αυθεντική των απαρχών του είδους αισθητική μπορούσε να δώσει στους στίχους το απαιτούμενο βάρος για να μετασχηματίσουν, έστω και για λίγο, τις ερωτήσεις σε απαντήσεις. Κι αυτό στην πράξη αποδείχτηκε πολύ όμορφο.

Ίσως όμως περισσότερο όμορφο, είναι αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Δηλαδή, έστω και προς στιγμή, το να νιώσεις γαλήνη ενώ περιστοιχίζεσαι σε κοινωνίες και οικογένειες από ανθρώπους που θα παραμείνουν για πάντα άγνωστοι, όσο κι αν προσπαθήσεις να τους γνωρίσεις. Που θα ορίσουν, συχνά παρά τη θέλησή σου και ίσως και τη δική τους, τις παραμέτρους της προσωπικής σου ζωής. Που ίσως κι αυτοί δε θα φοβηθούν τις βαρύγδουπες και κάπως παρεφθαρμένες ερμηνείες των λέξεων και όχι μόνο θα συγχωρήσουν (θα χωρέσουν μαζί), αλλά και θα συγκαταβούν (θα αγαπήσουν) χωρίς να δειλιάσουν μπροστά στον πόνο της ομορφιάς.