Slow dance

Από τις άπειρες κυκλοφορίες που ακούμε διαγωνίως, πλαγίως, απέξω-απέξω κλπ, είναι ελάχιστες αυτές που - ασχέτως αν έχουν περισσότερες ατέλειες από άλλες - δίνουν την αίσθηση του επείγοντος. Τέτοια είναι η indie-pop του Jeremy Jay στο 'Slow Dance', το δίσκο που άκουσα περισσότερο τους τελευταίους μήνες αλλά διαπίστωσα ότι δεν ξέρω για τι ακριβώς μιλάει. Είναι ένα πρόβλημα αυτό με τους ξενόγλωσσους: για τους σαχλούς στίχους του "η γυναίκα του Πατώκου" ίσως εγώ στραβώσω, αλλά οι Αμερικάνοι fans του Δεληβοριά χέστηκαν.

Έδωσα μεγαλύτερη προσοχή λοιπόν, αλλά πάλι δεν έβγαλα νόημα. O JJ δεν δείχνει να σκάει αν οι ιστορίες του δεν έχουν αρχή-μέση-τέλος και εντέλει καλά κάνει. Η ευκολία του να φτιάχνει μελωδίες είχε φανεί από το προηγούμενο, περισσότερο ακουστικό 'A Place Where We Could Go'. Ακόμη καλύτερο είναι το πιο ζωηρό 'Slow Dance' (κι αυτό στην K Records του Calvin Johnson, αρχηγού των Beat Happening αν θυμάστε). Με κοφτές κιθαριές (αρκεί να ακούσετε το 'In This Lonely Town' για να καταλάβετε), δυνατό μπάσο και τα πιο πρωτόγονα synthesizers που φαντάζεστε, δανεισμένα ή κλεμμένα από 80s synth pop. Στο υποδειγματικής λιτότητας και λεπτότητας 'Winter Wonder' ο Jeremy Jay είναι νοσταλγικός, στα 'In This Lonely Town' και 'Breaking the Ice' πιο νευρικός και απότομος, στα 'Gallop' και 'Canter Canter', με ακτίνες φεγγαρόφωτου και τέτοια, ελαφρώς κιτς. Και σχεδόν μονίμως ρετρό, καθότι η δεκαετία των 80 όπως και να το κάνουμε είναι παλιά πια...

Φωτογραφίζεται σε πόζες για κλάματα, κρεμανταλάς και άχαρος, συνδυάζοντας αφέλεια L.A. με κουλτούρα Παρισίων, με τραγικά αποτελέσματα εννοείται. Αλλά οι φωτογραφίες δεν έχουν σημασία όταν έχεις τέτοια ουσιαστική απλότητα που φέρνει αμηχανία, είσαι χαρισματικός στις συνθέσεις σαν τους Go-Betweens και μποέμ στην εκφορά τους σαν το Jonathan Richman, αν και με μια μυστήρια ηχώ. Ακούστε στο τέλος του 'Where Could We Go Tonight?' το μοναδικό συνδυασμό 'να ρα ρα' αλά Jonathan με 'α α ου' νιαουρίσματα αλά Morrissey.

Δεν ξέρω πώς και γιατί, θυμήθηκα προσφάτως ένα παλιό αγαπημένο δίσκο του Bill Pritchard, το 'Half a Million' του 1988. Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να λέει ότι έχει επηρεαστεί από τον έρμο τον Bill, και στην Wikipedia βρήκα 50 Pritchard, ηθοποιούς, προπονητές, δολοφόνους αλλά όχι τον δικό μας. Ε, τον Jeremy κάποιος θα βρεθεί να τον βάλει στη Wikipedia, αλλά μέσες άκρες το μέλλον του προβλέπω να είναι παρόμοιο με του Pritchard. Δεν με νοιάζει, εμένα είναι από τα αγαπημένα μου του 2009.