Splash
Η μεγαλύτερη συμβολή του περιοδικού Rollin Under στην ανθρωπότητα δεν ήταν ότι ανακάλυψε ή πρώτο παρουσίασε στην Ελλάδα την τάδε μουσική σκηνή ή το δείνα συγκρότημα, αλλά το ότι τοποθέτησε τα μικρά και άγνωστα που κάποιος συντάκτης αγάπησε, δίπλα δίπλα με τα μεγάλα και σπουδαία. Και όχι απαραίτητα για να πρωτοτυπήσει ή για να προκαλέσει. Έτσι η αγάπη του Μπάμπη Αργυρίου για κάποιον δίσκο των Tactics σήμαινε όσα και η αγάπη του Γιάννη Πετρίδη για το Sgt. Peppers.
Μιλάμε για τα 80s, όταν τα πράγματα ήταν πολύ πιο σοβαροφανή και καθόλου "μεταμοντέρνα". Για εποχές που ήταν ευκολότερο να πλασάρεις τους hardcore punk φωνακλάδες από τον Jonathan Richman, γιατί η σοβαροφάνεια που λέγαμε χρειαζόταν για περιτύλιγμα μια "ιδεολογία" εύκολη να την εντοπίσεις, κι ας ήταν απλά η ιδεολογία της κραυγής/αγριοφωνάρας.
Δεν είναι πια και τίποτε περίεργο να δηλώσει κανείς ότι το 'Slow Dance' του άγνωστου Jeremy Jay ήταν ο αγαπημένος του δίσκος του 2009, υιοθετώντας την οπτική του Rollin Under και αφήνοντας στην άκρη τα "paulo maiora canamus" (ας τραγουδήσουμε για πράγματα λίγο πιο σπουδαία) του Βιργιλίου. Κι ας έρθει ο Jeremy να το χαλάσει μερικούς μήνες μετά. Γιατί το 'Splash' δεν φέρνει τίποτε σημαντικό σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του, εκτός από το ομώνυμο τραγούδι, όπου η αίσθηση του επείγοντος (μεγάλο προσόν του 'Slow Dance' με αποκορύφωμα το 'In This Lonely Town') είναι ακόμη πιο έντονη.
Κατά τα άλλα, ο δίσκος, διατηρώντας τις παραξενιές του δημιουργού του, μοιάζει με αμερικάνικο indie προϊόν της δεκαετίας του 80, με τις 80s επιρροές αυτήν τη φορά να αφορούν τις κιθάρες πολύ περισσότερο από τα synths. Οι παραξενιές - αμεσότητα και χαρακτηριστικά ακατέργαστη ερμηνεία του Jeremy Jay - γίνονται ατέλειες, και ο ερασιτεχνισμός του εγχειρήματος γενικότερα, αυτή τη φορά αρχίζει να είναι λίγο ενοχλητικός. Το 'Splash' είναι κάπως νοσταλγικό, εναλλάσσοντας συναισθηματική ευθύτητα με μια επίπλαστη μελαγχολία, που όμως δεν ενοχλεί. Κανείς δεν λέει ότι η δημιουργία ενός δίσκου είναι πιο κοντά στο ντοκιμαντέρ από ότι στη μυθοπλασία.
Δεν έχω δει ποτέ μέχρι σήμερα πιο άστοχη περιγραφή δίσκου από τον ίδιο τον δημιουργό, όσο το "Pavement meets Evol-era Sonic Youth played by Siouxsie Sioux" για το 'Splash'. Άντε να προσθέσει κανείς τον Stephen Malkmus στους Morrissey και Richman, ως επιρροή στον τρόπο που τραγουδάει ο Jeremy Jay. Άντε και να θυμηθούμε τους Sonic Youth μια και οι κιθάρες δυναμώνουν, ανεβάζουν ταχύτητα και τελικά επικρατούν (με το 'Evol' πάντως, καμία σχέση). Η Siouxsie πάλι, όσο και να το τραβήξω δεν ξέρω πού κολλάει. Το 'Just Dial My Number' για παράδειγμα, με το "ring, ring, ring" ρεφρέν απέχει από Pavement, Sonic Youth και Siouxsie Sioux όσο και από το "μια ωραία πεταλούδα". Ο Jay ήταν cool επειδή τραγουδούσε όπως ήθελε για ότι ήθελε, γιατί καμιά φορά το να είσαι στην κοσμάρα σου είναι πράγματι cool. Τώρα είναι σαν να καμαρώνει ότι ακούγεται πιο συναχωμένος από τον Thurston Moore, κάτι όχι απαραίτητα και τόσο cool.
Αν δεν το παρασκαλίσει κανείς το ζήτημα, ο δίσκος είναι ευχάριστος, αποπνέει ειλικρίνεια, ο Jeremy Jay έχει το ταλέντο να φτιάξει τραγούδια από το τίποτε με μελωδίες που σου κολλάνε. Αυτό που ενοχλεί είναι ότι ο κερατάς είναι πιο τσαπατσούλης από κάθε άλλη φορά, και μένει η απορία αν η άρνησή του να ωριμάσει είναι συνειδητή επιλογή, αδυναμία ή τεμπελιά.
