At The Down-Turned Jagged Rim Of The Sky

Αντί εισαγωγής, μια παράγραφος με αγνοημένες (χρόνο με το χρόνο) αναμνήσεις και σημασίες: Το "At The Down-Turned Jagged Rim Of The Sky" είναι ο υπ' αριθμόν 5 σόλο δίσκος της Jessica Bailiff. Για την Αμερικανίδα απ' το Τολέντο του Οχάϊο, το ταξίδι ξεκίνησε όταν γνωρίστηκε το '94 με τους Low. Ο Alan Sparhawk ήταν που έσπρωξε τα ντέμο της στην Kranky και σύμφωνα με μια οπτική υπήρξε βασικός στις συναναστροφές στην αρχή της καριέρας της. Με τον τρίτο μεγάλο το '02 επήλθε ο απογαλακτισμός κι από εκεί περνάμε ευδιάκριτα κιόλας στη δεύτερη περίοδό της. Ταυτόχρονα, καθόλη την προηγούμενη δεκαετία οι συνεργασίες και συμμετοχές έκαναν τους δισκο-κυνηγούς να κινούν κάθε φορά γη και ύδωρ: με τον Jesse Edwards στους Northern Song Dynasty και Vlor, με τον, ex-Flying Saucer Attack, Dave Pearce στους Clear Horizon, με την Rachel Staggs στους Eau Claire, με τους The.Dithering.Effect και Odd Nosdam, με το πρότζεκτ Elegy Radio Ensemble που γράψαμε κάποτε έχοντας τη σάρκα νεότερη αλλά ασιδέρωτη όπως τώρα τη διάθεση (ελπίζουμε).

Οι υπεύθυνοι της Kranky λέγεται πως εξεπλάγησαν όταν έλαβαν στα εισερχόμενά τους τη δήλωση ετοιμότητας της Bailiff για καινούργια κυκλοφορία. Δεν είχαν σχετικό νέο αφότου την άφησαν να τουράρει με τους Boduf Songs στην Ευρώπη. Κρίσεις αυτογνωσίας και τύχη βουνό, με όσα άλλα εξέδωσαν τα τελευταία χρόνια θα πρέπει να ένιωσαν σαν να φύσηξε ξαφνικά λίγος αγέρας από περασμένες δόξες και μεγαλεία.

Διότι δεν είναι ένα απλό comeback το "At The Down-Turned Jagged Rim Of The Sky". Είναι περισσότερα, κι ίσως τελικά να σηματοδοτεί για τη δημιουργό το όριο των δυνατοτήτων της. Ο επί το πλείστον ακουστικός ήχος του προκατόχου "Feels Like Home" δεν ακολουθεί στο παρόν (καλύτερα, ήδη έχει ξεχαστεί) κι επιτέλους αναγνωρίζεται πεντακάθαρα πιο πολύ ειδικό βάρος στα τραγούδια από κάθε άλλο προηγούμενο άλμπουμ της, προσωπικό ή μη. Λόγω μιας εύθραυστης τραγουδοποιΐας που εμπνέεται από, και υμνεί, τις μοναχικές στιγμές, ραπίζει, ακρωτηριάζει, λειτουργεί μ' έναν οριακό τρόπο ενίοτε, πιστοποιώντας πως υπήρχε ακόμη ένας εαυτός για να τον επικαλεστεί μετά από έξι χρόνια σιωπής η Jessica Bailiff, απ' τους καλύτερούς της δισκογραφικά. Και θυμίζοντάς μας, επιπλέον, ότι κάποτε με το "Failing Yesterday" απ' το "Even In Silence" τής εναποθέσαμε προσδοκίες μεγαλύτερες απ' όσες μπόρεσε να σηκώσει μετέπειτα. Πώς πέρασαν δεκατέσσερα χρόνια γαμώτο; Πώς;

Στα δικά μας ξανά, οι νοσταλγίες ας περιμένουν... Ειδικώς και προνομιακά, δεν υπερ-προβάλλεται κάτι εδώ. Αντίθετα, φαίνεται ότι η Bailiff βασανίστηκε συνθετικά, τοποθέτησε τη φωνή λες και δεν έχει σχέση με άλλες τραγουδίστριες, ενορχήστρωσε αδυνατώντας να βάλει σε σειρά πολλά πράγματα μαζί, έπαιξε μόνιμα σχεδόν με πετάλ και παραμορφώσεις, σε τέτοιο βαθμό ώστε η τελική μίξη του φίλου Odd Nosdam φάνταζε απαραίτητη πριν καν γίνει, ήταν δεν ήταν έτσι.

Κομμάτια-παιάνες όπως το "Sanguine (Please Say A Word)" είναι και μία δημιουργία γεγονότος το καθένα. Νιώθεις να σου ανακατεύονται τα εσώψυχα μόλις τα βάλεις να παίξουν, να σου ξύνονται πληγές που θες να ξεχάσεις, που δεν θες να δει κανείς άλλος. Και φτάνοντας σε ένα περίπου λόου φάι πόρισμα, στένεψε επικίνδυνα κι ο μονόδρομος που οδηγούμαστε κάποτε δίχως να το καταλάβουμε γράφοντας για ένα cd. Κρατήστε λοιπόν για το τέλος πως αν ποτέ περιμέναμε ένα σετ ίδιας φύσης με του "At The Down-Turned Jagged Rim Of The Sky", στο '12 ή στο μέλλον, η μόνη άλλη που είχε τα απαιτούμενα να το γράψει θα 'ταν η Nico στα κέφια και στις αστάθειές της. Εφόσον πρώτιστα ζούσε κι είχε προλάβει να νταραβεριστεί με τον Kevin Shields παρά με τον Andy Warhol. Κι αυτό για την ώρα λέει πάρα πολλά, και σίγουρα ό,τι χρειαζόμαστε για να κλείσει το θέμα.