Get born
Δυο πράγματα μπορείς ν’ απολαύσεις μόνος σου στη ζωή και για τα δυο μιλούν για το οριστικό τους τελείωμα. Βαρέθηκα να διαβάζω πως ζούμε το θάνατο του ροκ εντ ρολλ και της λογοτεχνίας. Για το πρώτο απάντησε κοφτά και δια παντός, νομίζω, ο μαιτρ Κάρλος Φουέντες: "Για να επέλθει ο θάνατος της λογοτεχνίας πρέπει να πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι". Η ρήση του θα ταίριαζε γάντι και για το δεύτερο. Το ροκ εντ ρολλ θα συνεχίσει να βγαίνει κι αυτό όσο υπάρχουν άνθρωποι, νέοι, με επιθυμίες για καλύτερη ζωή [όπως την εννοούν] κι αντιδράσεις κι οργή για όσα ζουν. Το αν προχωράει μουσικά το είδος ή όχι, είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά πιστεύει κανείς ότι κι επ’ αυτού έχουμε πρόβλημα;
Οι Jet σίγουρα είναι ένα γκρουπ που δε δίνει δεκάρα για τέτοια θέματα. Παρόμοια φιλοσοφικά ζητήματα τους αφήνουν πλήρως αδιάφορους. Τα χέρια τους παίζουν αυτονόητα το χυμώδες ροκ εντ ρολλ των νέων και οι φαιές τους ουσίες αναλώνονται στη γνωστή ροκ θεματολογία. Μπορεί να μην έχουν ακούσει MC5 ή Stooges απ’ το πρωτότυπο αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Δεκάδες γκαράζ ή πανκ γκρουπ έχουν γαλουχηθεί με τις επόμενες γενιές των πατριαρχών. Άλλωστε οι γκαραζιέδες της πέμπτης κι έκτης γενιάς ακούνε περισσότερο Hives, White Stripes, Vines παρά τις πρωταρχικές πηγές αυτού του ήχου.
Έτσι στο παρθενικό τους 'Get born' οι Jet έχουν τακτοποιούν το δικό τους γκαράζ ακούγοντας στο τέρμα New York Dolls και τόσους άλλους γείτονες. Ενώ κάποιος έγραψε πως έχουν και τον κιθαριστικό παροξυσμό των AC/DC και την πόζα των Sweet, κάποιος άλλος πως αυτό που ήδη τους ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο σωρό (μήπως μιλάμε περί αναβίωσης;) είναι η αυστραλέζικη ροκ άποψη: λίγο απ’ όλα κι "επιλεκτικά".
Η παραγωγή είναι του Dave Sardy και αποφεύγει τις γνωστές παγίδες. Διανθίζει με χτυπήματα χεριών, αρκετά hey, μερικά θορυβώδη σνακς και τις τυπικές γκαραζ πισωχορωδίες. Ο Nick Cester τραγουδάει με φωνή κατάλληλη για τα παραπάνω. Και με τα μισά τραγούδια να λες πως τα έχεις χιλιοακούσει και τα άλλα μισά να είναι stand by όταν έχεις όρεξη για δυναμίτες. Ή μήπως είναι τα ίδια τραγούδια; Δε χρειάζεται να είσαι μάντης για να φανταστείς τους ποταμούς ιδρώτα στα λάϊβ τους, ούτε και την καλπάζουσα τους φήμη, που μπορεί να τους εκτοξεύσει, να τους βαραθρώσει ή και τα δύο. Η βασική διαφορά όμως για μένα από τον υπόλοιπο συρφετό είναι οι μπαλάντες τους. Μας καραμελώνουν στο έπακρο με τέσσερις διαφορετικότατες ('Look what you’ve done', 'Move on', 'Radio song', 'Come around again') τεσσάρων διαφορετικών επιρροών. Βρείτε και κερδίστε. Αυτές είναι οι καλύτερες τους στιγμές εδώ. Τώρα αυτό καλό είναι ή κακό;
Να δούμε και τη συνέχεια.
