Inspiration information IV
Νάτος κι ο τέταρτος δίσκος της σειράς Inspiration Information της Strut Records, με συνεργασίες ετερόκλητων καλλιτεχνών. Οι δύο πρώτες κυκλοφορίες ήταν ανάξιες λόγου, η τρίτη έδωσε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και περιέχει κι ένα από τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας. Όταν ανακοινώθηκαν τα ονόματα που θα συνεργαζόντουσαν για τον τέταρτο δίσκο, ο ενθουσιασμός μου ήταν δεδομένος. Ευτυχώς, το αποτέλεσμα στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών κι έβγαλε έναν από κάθε άποψη δυνατό δίσκο. Κι ας μην είναι κάθε μέρα των ....Mulatocentrics, προβλέπω ότι το νούμερο τέσσερα θ' αναδείξει με το χρόνο το δικό του μεγαλείο.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις, η αναπόφευκτη πρώτη ερώτηση είναι η ίδια με των καινούριων γονιών στους συγγενείς τους: "σε ποιον μοιάζει;" Λοιπόν, το τέκνο έχει -πέραν κάθε αμφιβολίας- μαύρο δέρμα. Και ψυχή.
Από τις παλιότερες, ετερόκλητες συνεργασίες του, ξέραμε ότι ο Allen είναι από τους πιο καλούς session μουσικούς του κόσμου: και φέρνει κάτι μοναδικό μαζί του και προσαρμόζεται υποδειγματικά σε κάθε σύνολο. Για τον ταλαντούχο Tenor ξέραμε ότι το μεγαλύτερο προσόν του (η παλαβομάρα), γίνεται ώρες-ώρες και το μεγαλύτερο ελάττωμά του. Ευτυχώς, η καλή συμπεριφορά που επέδειξε στο 4th dimension συνεχίζεται και εδώ. Κανείς από τους δυο λοιπόν, δεν 'του βγαίνει' του άλλου, χωρίς όμως να έχουμε και περιττές ντροπές ή ευγένειες. Το αντίθετο: δίνουν εξαιρετικές πάσες ο ένας στον άλλο. Κι αν ο Allen παίζει παπάδες (όπως πάντα), ο Tenor δίνει κι αυτός τον καλύτερο εαυτό του στην τρομπέτα, το σαξόφωνο, τον πλαγίαυλο και καμιά δεκαριά ακόμα όργανα.
Ως κλασικοί χαμαιλέοντες και οι δυο, χρησιμοποιούν τις γνωστές τους μεθόδους (afrobeat ο ένας, ατονικά χορευτικό τζαζέ 'φεύγα' ο άλλος) εφαρμόζοντάς τα σε γνωστές κι ευδιάκριτες επιρροές. Λόγω της "βασιλικής" καταγωγής του Allen από την αρχική οικογένεια του afrobeat, το αποτέλεσμα δεν είναι μια ακόμα προσπάθεια αναβίωσης, αλλά κατηγοριοποιείται κατευθείαν στον κανόνα της Μαύρης Μουσικής. Σοφές δοσολογίες "πειράγματος" και ευρηματικότητας, μεταμορφώνουν σα μαγικά ραβδάκια ακόμα και κλασσικές afrobeat συλλήψεις, όπως το Sinuhe.
Η αίσθηση ενός φευγάτου χιούμορ είναι πανταχού παρούσα, πράγμα που πολλές φορές οδηγεί σε χαμόγελα του στυλ "βρε, κοίτα να δεις". Παράδειγμα: από τότε που πρωτοδιάβασα το selfish gene (τότε που ήταν υποχρεωτικό ανάγνωσμα στους εκκολαπτόμενους τεχνοκράτες του πολυτεχνείου), κάτι δεν μου κόλλαγε. Τώρα, κοντά δυο δεκαετίες μετά, ξέρω ακριβώς τι ήταν αυτό. Αλλά από δέκα κοινωνιολογικές αναλύσεις, δεν είναι καλύτερο ν΄ακούς τον Tenor να περνάει τη φωνή του από φίλτρα Wonder, Sly και Mayfield για να μας πει τον ...πόνο ενός βγαλμένου απ' τη ζωή άντρακλα - selfish gene;
O Allen δεν κάνει φωνητικά σ' αυτόν τον δίσκο, αλλά κι ο Tenor περιορίζεται σε "μιμήσεις" ή σε backing vocals. Μπροστά βγάζουν τον MC με το φοβερό όνομα Allonymous, o οποίος μπορεί να μας παραπλανήσει στον πιο εύκολο συνειρμό του Scott-Heron, αλλά στο Path to Wisdom ακούγεται πιο νεορλεανικός, σαν Dr. John με ολίγη από Chuck E. Weiss. Πιο 'λευκός'; Όχι ακριβώς, μια και λίγες ατάκες παραπέρα καραδοκεί ο Prince.
Συνέχεια του χιούμορ που ακούγεται και χορεύεται ευχάριστα, στο Against The Wall, όπου ο MC και ο Tenor προσπαθούν να μας πείσουν για τα κάλλη τους σε μια καταπληκτική ενορχήστρωση ιδωμένη μέσα απ' τα γυαλιά του Bootsy Collins. Ή το Mama England που περιγράφει τις περιπέτειες των μουσικών όταν προσπάθησαν να περάσουν τα σύνορα του Ηνωμένου Βασιλείου. Αλλά δεν έχεις μόνο τραγούδια που για άτομα με περισσότερο ή λιγότερο "διαταραγμένη" μουσική λογική σαν τη δική μας, είναι χορευτικά και "πιασάρικα". Αλλά και πιο απαιτητικές μελωδίες για ηχονοητικές αποδράσεις, όπως το Cella's Walk και το χορταστικό, μεγαλόπρεπο Three Continents.
Όσοι δεν έχετε σχέση με μουσικές όπως afrobeat, soul, funk, spacey jazz κλπ. τότε μην μπείτε στον κόπο, γιατί αυτός ο δίσκος δεν είναι τόσο 'βατός' για τους μη κατέχοντες. Οι υπόλοιποι όμως ετοιμαστείτε για πολλές κι απολαυστικές ακροάσεις.
Κι επειδή το λάθος (8 αντί για 9 του Secret Agent) διορθώνεται μόνο μ' ένα άλλο λάθος: