JJ72

Oι περιοχές με μεγάλη μουσική κληρονομιά όπως είναι οι ΗΠΑ και η Βρετανία συγκαταλέγονται φυσικά μέσα στις τυχερές, από πλευράς επιτευγμάτων στους τομείς της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας. Παρόλα αυτά, το μουσικό αυτό απόθεμα δεν αντιμετωπίζεται πάντα με τον πιο πρόσφορο τρόπο ειδικά τα τελευταία χρόνια, που έχουν αρχίσει πάλι να γίνονται πιο έντονοι, οι γνωστοί αφορισμοί των απανταχού γνωστικών επί του αντικειμένου: "όλα έχουν ειπωθεί και παιχθεί", "δεν έμεινε συνδυασμός νότας χωρίς να υποστεί κάποια μουσική σύνθεση", "μια ζωή θα αναπαράγουμε πάνω στα ήδη δημιουργηθέντα" και λοιπές ανοησίες.
Οι JJ72 από την μεγάλη αυτή μουσική κληρονομιά, διάλεξαν να πάρουν "πληροφορίες" από πρόσφατα πράγματα (και πολύ καλά έκαναν ως ένα σημείο...). Οπαδοί και μάλλον μαθητές της νεοσύστατης σχεδόν Placebιανής σχολής, γιατί ίσως στα μονοπάτια που κινούνται θεωρούν πρότυπο τους Placebo ή ίσως γιατί βοηθά η φωνή του τραγουδιστή τους Mark Greaney που έχει αυτή την αμφίφυλη απόχρωση στο στυλ του Brian Molko.

Ο δίσκος εδώ και λίγο καιρό έχει μια περίεργη απήχηση. Υπάρχει μια ήδη δημιουργημένη εντύπωση ότι πρόκειται για κάτι υπέροχο, κάτι από τα πλέον αξιόλογα της φετινής χρονιάς. Δεν ξέρω από που προήλθε αυτή η εντύπωση (δεν διάβασα το ΝΜΕ τελευταία, καθώς υποψιάζομαι ότι από εκεί μάλλον θα προέρχεται...), όμως σίγουρα τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Το πλέον σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Άλλωστε αυτό θα το έχουν διαπιστώσει όλοι και από τα "ραδιοφωνικά" τραγούδια του δίσκου όπως το "Long Way South" και το "October Swimmer".
Πίσω από την fm πλευρά του όμως, ο δίσκος κρύβει ένα υπέδαφος με ικανοποιητικό αριθμό από σμαράγδια, ζαφείρια (ποιος βαρέθηκε τα διαμάντια;) και λοιπά ευγενή πετρώματα όπως τα "Βumble Bee", "Undercover Angel" και "Αlgeria". Δυστυχώς όμως υπάρχουν και τα περάσματα από την χλιαρή μορφή της βρετανικής ποπ (ξέρετε την μορφή που διάλεξαν οι Coldplay ας πούμε) που είναι αρκετά και υποβαθμίζουν την συνολική εικόνα.
Αν κινούνταν σε ένα παρόμοιο επίπεδο (αφού δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, η κληρονομιά βλέπεται...) αλλά με διαφορετική προσέγγιση, τα πράγματα θα ήταν σίγουρα καλύτερα και ο δίσκος ίσως να μην χαρακτηρίζονταν απλά ως "καλός". Ας περιμένουμε. Έχουν όλα τα φόντα να μας εκπλήξουν.