Real life

Νομίζω ότι πλέον έχω καταστήσει γνωστά τα πράγματα τα οποία απεχθάνομαι. Κατά σειρά πρόσφατης εμφανίσεως: 1. η "μικρή" ομάδα της πόλης, οι οπαδοί της οποίας αυτο-παραμυθιάζονται με σαχλαμάρες περί οπαδικού ελιτισμού και πατριωτικού παροξυσμού, 2. οι γκόμενες που το παίζουν γκόμενες, χωρίς να πράττουν το αυτονόητο για να επιβεβαιώσουν τη φήμη τους, 3. οι damned & destroyed τραγουδοποιοί, όταν δεν έχουν το ψυχικό σθένος να υποστηρίξουν την εσωστρέφεια και τη μαυρίλα τους, και τελικά αυτή καταλήγει σε αφόρητη μιζέρια. Σε κακομαθημένη μονογαμία, σε διανοουμενίστικη αγαμία, ενίοτε δε και σε κακόγουστη χίπικη πολυγαμία με τα αυτά καταστροφικά αποτελέσματα.

Προ δεκαετίας κόντευα να καταλήξω manic street preacher για τα κατορθώματα της Chan Marshall-Cat Power και τώρα έχω τον Πατώκο να με χρησιμοποιεί ως αντιπαράδειγμα συμπάθειας των μελαγχολικών ανά τον πλανήτη κοριτσιών που άδουν και παίζουν κιθάρες. Φευ! Όταν χτυπήσει η φλέβα παραδίδεσαι σε αυτά τα πράγματα, ως γνωστόν, αν δεν χτυπήσει είναι που βαριέσαι και το ρίχνεις στην ειρωνεία.

Την φλέβα από καιρό την έχει χτυπήσει η Joan Wasser (aka Joan As Police Woman), καιρός είναι λοιπόν να της το αναγνωρίσουμε. Παραβλέπουμε το γεγονός ότι υπήρξε γκόμενα του Jeff Buckley (είχα κι εγώ κάποτε μια γκόμενα, που την πετυχαίνω τυχαία και ντρέπομαι πλέον να πούμε...). Φτάνουμε απευθείας στο συγκινητικά υπερβολικό review της εμφάνισής της στο Gagarin από την Μαρία Τσουκανά στο tranzistor.gr και σταματάμε στη φράση "To be lonely - η μοναξιά παίρνει χρώματα. Save me - κραυγή για βοήθεια". Δεν ήμουν εκεί, θεωρώ ειλικρινή και πραγματικά τα όσα περί δακρύων περιγράφει η Μαρία, έρχομαι όμως να τα ανατρέψω στα της Joan στουντιακά κατορθώματα.

Το "Real Life" (όπως και το ντεμπούτο της) είναι η alternative εκδοχή του "Totally Clips Of The Heart" που ενδόμυχα όλοι φανταζόμασταν ότι υπάρχει και εκλιπαρούσαμε να υπάρξει. Στο στάδιο της γένεσης της έμπνευσής της, αλλά και της συνθετικής απλότητας η Joan προσφέρει απλόχερα mainstream κατάλευκες μπαλάντες για έρωτες σε πρώτο επίπεδο, για σχέσεις ανοησίας, για ανθρώπινη επικοινωνία επιπέδου κατωτάτου, ούτως δε και ουσιαστικού. Και εδώ είναι που της δίνω τα credits. Όταν τα πράγματα δεν τα μπερδεύεις χωρίς λόγο, παραμένουν αυθεντικά. Και η εναλλακτικότητα, η εμπορικότητα, το δήθεν και το ψαγμένο μένουν στο περιθώριο να αιωρούνται άσκοπα.

Δεν είναι Pinkie Maclure. Δεν παιδεύει τον ακροατή. Καθόλου. Η φωνή βγαίνει μπροστά. Ξεκάθαρη και σχεδόν αφελής. Τα έγχορδα είναι ξεδιάντροπα θελκτικά, οι ενορχηστρώσεις και η jazzy νωχελικότητα στοιχεία ασύστολα φιλικά. Το "Eternal Flame" είναι το έπος που σε κάνει αμέσως να ψάχνεις να "κατεβάσεις" το "Woman In Love", να το ακούσεις στο τέρμα (ε... και έπειτα να αναρωτιέσαι για την σεξουαλικότητά σου). Δεν είναι Isobel Campbell: δεν κραυγάζει για τα αισθήματά της. Δεν είναι Kristin Hersh (καμία δεν είναι!).

Το θηλυκό ισότοπο του Anthony τον κερδίζει στο επίπεδο της ειλικρίνειας. Τίποτε δεν είναι και δεν ακούγεται φτιαχτό. Ένα απίστευτο ταλέντο που δεν κρύβεται. Το πιο mainstream άλμπουμ που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια. Τόσο mainstream που μόνο... 70 άτομα αντέχουν να το πλησιάσουν, ενώ οι υπόλοιπες χιλιάδες τρέχουν στην "επικίνδυνη εναλλακτικότητα" των Tool! Ένας δίσκος "μαύρος" μουσικά που δεν ενοχλεί αισθητικά τις ευρωπαϊκές ηχητικές εμμονές μας των τελευταίων ετών.

Υπό συνθήκες άψογο, αν σας φανεί αδιάφορο προσπαθήστε και πάλι αφού έχετε "φτιαχτεί" κατάλληλα. Κανά καινούργιο καλύτερο γκόμενο έχει βρει η Joan άραγε ή ακόμη στο "πήγαινε-έλα" είναι;

Στο "I defy" τραγουδάει και ο "Αντώνης" και θα γουστάρετε άπαντες. ΟΚ?