To record only water for ten days

Μία εκ των θρυλικών μορφών του καλιφορνέζικου ροκ, ο κιθαρίστας των Red Hot Chili Peppers, John Frusciante φθάνει αισίως στο τρίτο του προσωπικό άλμπουμ. Στα έτη που έχουν μεσολαβήσει ο Frusciante έχει δρέψει δάφνες που πολλοί της γενιάς του θα ζήλευαν. Έγινε ήρωας σε βιβλίο ("Mικρές ροκ ερωτικές ιστορίες"), έχει γνωρίσει τον θαυμασμό για την επιμονή του στο σχήμα των Red Hot πάρα τα χίλια μύρια κύματα που έχει περάσει το συγκρότημα και την μάστιγα των ναρκωτικών που το έχει στοιχειώσει και στις μικρές αποδράσεις του τιμά όσο λίγοι την επιλογή της ατομικής παράλληλης πορείας σε σχέση με την συνεχή συμμετοχή του σε ένα πραγματικά μεγάλο συγκρότημα.
Στο βιβλίο "μικρές ροκ ερωτικές ιστορίες" ο κεντρικός ήρωας, μέσα στην ερωτική περιπέτεια που βιώνει, έχει πάντα το μυαλό του και νοιάζεται για την πορεία του αγαπημένου του ροκ σταρ, του John Frusciante. Ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί δεν είχε ακούσει ακόμη το "To Record Only Water For Ten Days", που βάζει τα γυαλιά στις αρπαχτές που στήνουν σε χρόνους ρεκόρ διάφοροι σταρς του μουσικού γαλαξία σε μια προσπάθεια να αυξήσουν τις τραπεζικές καταθέσεις τους μη προσφέροντας τίποτε καινούριο και ουσιαστικό. Και είναι πραγματικά απορίας άξιον γιατί να γίνονται αυτά τα "ατομικά" άλμπουμς που ηχητικά αλλά και αισθητικά δεν προσφέρουν τίποτε διαφορετικό από αυτά που προσφέρει το συγκρότημα στο οποίο είναι μέλη.
Ευτυχώς για το σωτήριο δισκογραφικό έτος 2001, ο John Frusciante μένει μακριά από τέτοιες τακτικές και στήνει με μαεστρία έναν πολύ καλό δίσκο. Μακριά από "κόκκινους καυτούς" ήχους, με πειραματική διάθεση, φωνή που μάλλον θα πρέπει να ανησυχεί τους απανταχού ροκ ερμηνευτές και εντέλει συνθέσεις που τιμούν με το παραπάνω το ήδη σπουδαίο όνομά του. Ο δίσκος βέβαια έχει την ιδιότητα του να γίνεται αρεστός μετά από πολλά ακούσματα. Το πρώτο σχεδόν απογοητεύει, ως το πέμπτο αρχίζεις να αμφιβάλλεις για την γρήγορη και άδικη πρώτη κρίση σου και στο δέκατο είσαι ενθουσιασμένος μαζί του.
Aπό τις πιο καλές ροκ καταθέσεις του 2001, ως τώρα.