Queen of Denmark
Συνεχίζω μέχρι σήμερα ν' ακούω τους Czars, επειδή βρίσκω εκείνο το είδος της εσωτερικής έντασης που σπανίζει στους περισσότερους ομογάλακτους singers / songwriters και περισσεύει σε άλλες αργοταχύτητες μπάντες. Δυσκολεύομαι μάλιστα να διαλέξω και να προτείνω αδιαμφισβήτητο δίσκο: κατά καιρούς εμμένω στο Sorry I Made You Cry (αλλά δεν θα στενοχωρηθεί ο άλλος αν απ' τις δουλειές του διαλέξεις εκείνη που δεν είχε δικά του τραγούδια;), με το κριτήριο των πολλαπλών επιστροφών προκρίνω το Goodbye, μετά απορώ που άφησα έξω το The Ugly People vs The Beautiful People (που άρχιζε με το Drug, από το οποίο δεν μπορούσες να ξεκολλήσεις, άρα κέρδιζες δεκάδες αρχές). Μετά διέλυσαν και τι άλλο παραπάνω να κάναμε από το να τους καταχωρήσουμε στο Μεγάλο Ροκ εντ Ρολλ Βιβλίο των Αδικιών;
Ο Ησυχαστής μέσα μου βέβαια έλεγε πως εκείνος ανοίγει το στόμα του, θα βγαίνει πάντα η ίδια ελαφρώς και βελουδίνως βαρυτονίζουσα φωνή, κι όσο συνθέτει θα έχει τις ίδιες πιθανότητες για μικροκομψοτεχνίες. Έμεναν εκείνοι που θα τον έσερναν ξανά στον κόσμο κι αυτή τη φορά ήταν οι ομόσταβλοι Midlake, προσφέροντας εαυτούς, χωροχρόνο ηχογράφησης και την τυχερή τους αίγλη: τον τσίμπησαν απ' την Νέα Υόρκη όπου βολόδερνε και τον έσυραν στο δικό τους Τέξας βέβαιοι πως του αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Κι έτσι τώρα έχουμε ένα δίσκο παραπάνω να αναλωνόμαστε σε μάταιες επιλογές, να ακούγεται απολαύσιμος απ' την μια άκρη ως την άλλη και να μας πονοκεφαλιάζει με την ανεύρεση των πηγών του.
Γιατί φωνητικά δεν υπάρχει πρόβλημα: Scott Walker όταν κάνει λίγο τον πιο βαθύ, Tim Buckley όταν αφήνεται, δηλαδή τις περισσότερες φορές, και δικαιούται πια να του λέμε πως ακούγεται ακριβώς σαν John Grant. Αλλά μουσικοσυνθετικοερμηνευτικά, το σύνολο σε γλυκοσκεπάζει με ένα απόλυτα στοργικό 70ς σκέπασμα ενός είδους που εμείς οι άσχετοι ονομάζαμε soft rock, το τιμούσαν άντρες που δεν ντρέπονταν να κλαψουρίσουν, το λούστραραν με πιάνο και σεβάσμιες παραγωγές, και τιμούσαν εαυτούς και κοινό με συνθέσεις όνομα και πράμα, με διάθεση να κολλήσουν στο κασεττόφωνο (με δυο ταυ παρακαλώ) του αυτοκινήτου ή στο στερεομεγαθήριο του σαλονιού και κυρίως στο ραδιόφωνο με Ρ κεφαλαίο. Γι' αυτό και οι φίλοι που έβαλα να ακούσουν και να αποφανθούν πρότειναν τους πιο ασύμβατους: μήπως Steely Dan, μήπως Randy Newman, μήπως Elton John, μήπως Cat Stevens;
Ο μόνος τρόπος να επιπλεύσεις χωρίς ενοχές σ' αυτή την παχύρρευστης μελοδραματικότητας μουσική είναι να θυμάσαι πως αυτός ήταν στους Czars κι όχι στους Chicago ή τους Air Supply, που διαιωνίζουν σαρδόνια την υπογραφή τους, και κυρίως πως υπάρχουν εδώ ένα μάτσο ποιήματα που μόνο από ένας ξενερωτικός είρων καγχαστής θα διακωμωδούσε. Για παράδειγμα, εκεί δηλαδή που βλέπεις τον τίτλο Sigourney Weaver και περιμένεις έναν ύμνο προς τιμήν της, έστω μια κατάθεση πως αυτή είναι η Βασίλισσα του δικού του βασιλείου της Δανιμαρκίας, την ξεπετά με ένα απλό "I feel just like Sigourney Weaver/when she had to kill those aliens". Και δεν τελειώσαμε εδώ με τους εξωγήινους, εφόσον επανέρχονται στα Marz και Outer Space, καταστρέφοντας την καθημερινή του ηρεμία. Μήπως έπρεπε η επόμενη back μπάντα του να είναι οι Flaming Lips (στους οποίους, ωπ, τι βλέπω; σαππόρταρε στην πρώτη μεταδιαλυτική του περίοδο);
Ή με άλλα λόγια, κανείς μελοδραματιστής δεν θα είχε για ψωμοτύρι στίχο όπως το I wanted to change the world/but I could not even change my underwear. Και το Jesus Hates Faggots συνταιριάζει ακριβώς στο κλίμα του βιβλίου του Christopher Hitchens που παρουσιάσαμε πρόσφατα, για τα μίση που προκαλεί η θρησκεία. Γι' αυτό και ίσως οι Midlake εδώ έβγαλαν πολλή περισσότερη δουλειά απ' όσο φαίνεται. Μινιμάλισαν το λούστρο, έβγαλαν όσο πρέπει την φωνή της φωνής, αφαίρεσαν εκεί που έπρεπε, πρόσθεσαν εκεί που ταίριαζε - χωρίς βέβαια (ευτυχώς) να το φτάσουν στις δικές τους γυμνότερες βουνοπλαγιές.
Η έναρξη, η δευτερολογία και ο επίλογος είναι η τριάδα που λάμπει περισσότερο. Είναι αξιοσημείωτο πως οι λίγοι ως τώρα reviewers μίλησαν για 3-4 τραγούδια που - προσέξτε - δεν είναι αυτά που ξεχωρίζουν αλλά αυτά που ως "δεύτερα" αδίκησαν την πλειοψηφία των 8 αρίστων εδώ. Προσωπικά δεν μπήκα σε τέτοια καταμέτρηση: αν τα 2/3 των συνθέσεων ενός είδους που σπάνια βγάζει πλήρες σύνολο είναι τέτοιας κοπής, τότε δώστε μας κι άλλες τέτοιες οκτάβες, σόρυ, οκτάδες. Κι αυτόν αμολείστε τον στην έρημο του Τέξας για νέες φωτίσεις και κρατήστε τον κι άλλο αιχμάλωτο στο Τέξας, εσείς εκεί αστέρες της Bella Union.
