Θα μπορούσα να ξεμπερδέψω σε δυο γραμμές με αυτό το δίσκο γράφοντας ότι είναι μια αδιάφορη κιθαριστική brit pop σούπα. Για χάρη των ατέλειωτων μαγικών εφηβικών στιγμών που πέρασα με τη μουσική του Marr όμως, θα το κάνω πιο αργό και βασανιστικό. Για μένα.
Ο Johnny Marr απέδειξε από πολύ μικρός ότι έχει κότσια. Θυμάμαι σαν να έχω μπροστά μου την πρώτη παρουσίαση των Smiths στο Ποπ+Ροκ, που ο Μαλαθρώνας έγραφε για τη γνωριμία του με το Morrissey. Πώς του χτύπησε την πόρτα και του είπε «γεια, είμαι ο Johnny Marr, καταπληκτικός συνθέτης και κιθαρίστας και θέλω να φτιάξουμε μαζί group». Μέσα στα επόμενα χρόνια, έγραψε το "What Difference Does It Make", το "How Soon Is Now", το
"Βigmouth Strikes Again", το "That Joke Isn/t Funny Anymore", το "Cemetry Gates", καμιά δεκαριά ακόμη αριστουργήματα, και πολλά ωραία κομμάτια. Όλα μαζί με το Morrissey. Τη μουσική την υπέγραφε μόνος του, αλλά θα τα έγραφε όλα αυτά αν δεν είχε εκείνους τους στίχους; Θα τα έγραφε έξω από εκείνο το περιβάλλον; Μάλλον όχι, λέω εγώ.
Η συνέχεια δεν ήταν πάντα τόσο ένδοξη γι αυτόν. Συνεργασίες με τρανταχτά ονόματα. Bryan Ferry. Το instrumental "The Draize Train" από τη δεύτερη πλευρά του maxi single "Bigmouth Strikes Again" (π.CD εποχή) ντύθηκε με στίχους και έγινε το παγκόσμιο hit "The Right Stuff". Talking Heads, Pretenders, Oasis, Everything But The Girl. Αδιάφορες συνεργασίες που ξεχάστηκαν γρήγορα. Αντίθετα από εκείνες με τους The The, Pet Shop Boys και βέβαια τους δικούς του Electronic με τον Bernard Sumner.
Συμπέρασμα: Ο Marr δίπλα σε ή πίσω από έναν ή περισσότερους σημαντικούς συνεργάτες μπορεί να μεγαλουργήσει. Το έχει κάνει πολλές φορές και μπορεί να το ξανακάνει. Μπορεί όμως και μόνος του;
Το "Boomslang" μας λέει όχι. Γιατί πρακτικά είναι μόνος του. Συμπαθής ο μπασίστας Alonsa Bevan των Kula Shaker, συμπαθέστερος ο Zak Starkey (καλέ ναι, ο γιος του Ρίνγκο, ουαου!) αλλά όλο το βάρος το σηκώνουν οι ώμοι του Johnny μας. Που αποδεικνύονται αδύναμοι.
Επίπεδες συνθέσεις που μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις δεν είμαι σε θέση να θυμηθώ ούτε ένα ρεφραίν. Ένα. Καλό αλλά ανέμπνευστο παίξιμο, κατάλληλο μόνο για αγγλάκια του ΝΜΕ που θέλουν να το ρίξουν έξω με μπύρες και κορίτσια. Κάτι σαν τον Πλούταρχο στο πιο βορειοατλαντικό.
Προσπάθησα πολύ να βρω κάτι καλό να γράψω γιατί νιώθω σαν να έχω να κάνω με δικό μου άνθρωπο. Δεν τα κατάφερα. Μακάρι να αναγκαστώ να τα μαζέψω. Μόνο ο Johnny μπορεί να με υποχρεώσει να το κάνω. Θα περιμένω.