Insides

Παιδιά, άκουσα ωραίο δίσκο! Δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη, θα τον πάρω σε βινυλιάκι μόλις βγει, τόσο πολύ μ' αρέσει. Είναι ο καινούργιος του Jon Hopkins και λέγεται Insides. Ποιός, τι και πως, γκουγκλάρετε μωρά μου κι όπου σας βγάλει.

Το να σας περιγράψω το τι μετριότητα έχω υποφέρει από μπλιμπλίκια που μου συστήνουν τα τελευταία χρόνια, δεν περιγράφεται, ούτε υποφέρεται. Με μισή καρδιά το κατέβασα και το λεγάμενο (αν κι ο Χόπκινς γενικά μ' αρέσει), αλλά όχι, είναι καλό, πολύ καλό είναι, καλέ!

Δεν έχει κολλήματα, δεν έχει καινουργίλα, ούτε μούρη πουλάει, ούτε ντεμεκίλα. Συνθέσεις ξεχωριστές, οι περισσότερες δείχνουν να γράφτηκαν στο πιάνο, μυρωδιαστές κι αλλάργες, λεπτεπίλεπτες κι ευγενικές, ονειροπόλες κι αστικές μαζί. Το Insides ταιριάζει στο καθιστικό, στο υπνοδωμάτιο, αγκαλιά, με κλειστά μάτια, βολτάροντας με τις ψείρες στ' αυτιά, για δωράκι ρομαντικό, για αέναες ακροάσεις κάποιες ατελείωτες, θλιμμένες, τεμπέλικες μέρες.

Στην πίστα, στις ψαγμένες στήλες της μιας βδομάδας, σε χάιπ συζητήσεις, γενικώς στις μαλακισμένες φάσεις φοβάμαι μην χαθεί. Οι μπλιμπλικάδες πάλι μπορεί να γκρινιάξουν που το γουστάρουν ο Eno ή οι Coldplay, θα τους φανεί νάϊντις (ενώ τα 00ς μας τρέλαναν στο καινούργιο, ε;), κάποια μαλακία θα σκεφτούν για να βγουν από πάνω, δε μπορεί. Φίλε/η σέρφερ χαμήλωσε λίγο το βλέμμα σου και μην το αφήσεις να περάσει απαρατήρητο, σε προειδοποίησα.

Αν αυτός ο δίσκος δεν καταφέρει να μπει το Δεκέμβρη στα καλύτερά μου της χρονιάς, ε, τότε το 2009 θα έχει αναδειχθεί, με διαφορά, η μουσικότερη χρονιά των ζίροους. Δηλαδή της μοναδικής δεκαετίας (καλά, δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι ότι κανονικά πρέπει να συμπληρώσω "μέχρι στιγμής") που κατά τη διάρκειά της αναρωτιόμουν τόσο συχνά και φωναχτά, μα τι σαχλόφουσκες με βάζουνε κι ακούω κι ακόμα χειρότερα, μήπως όντως ισχύει ότι η μουσική έχει πλέον τελειώσει (σαν την Πετρούλα!) στα χέρια μαλακισμένων τρέντουλων που κάνουν τους μουσικοπαίχτες και τρέντι μαλακιστηριών που κάνουν τους μουσικογραφιάδες.