Sleepwalking
Κάτι τέτοιοι δίσκοι κάνουν τη ζημιά στα καλοκαίρια μου, που πάντα μου υπόσχονται ατέλειωτες ώρες ανεμελιάς, αλλά κουβαλάνε μέσα τους όλες τις ιστορίες του χειμώνα και περιμένουν από μένα να τις επαναπροσδιορίσω ως προς το νόημά τους και να βγάλω τα συμπεράσματά μου για τον επόμενο χειμώνα. Και κάπως έτσι περνάει και το καλοκαίρι, ύποπτα νωχελικό και επιφανειακά λαμπερό, αλλά με τις σκιές μέσα του να δημιουργούν πραγματικό τρόμο.
Έτσι κάπως και ο Jonathan Bree βάλθηκε να φτιάξει έναν “καλοκαιρινό” δίσκο γεμάτο με έγχορδα, αργούς ρυθμούς, μούσες/σειρήνες, μελωδίες γοητευτικές και ήχο τόσο θελκτικό που ξεμυαλίζεσαι από τα πρώτα ακούσματα. Φυσικά όμως όπως και τα καλοκαίρια μου, έτσι κι ο δίσκος στις επόμενες ακροάσεις κρύβει μέσα του ιστορίες του χειμώνα, ιστορίες για δυσμορφικά σώματα, αγοραφοβία, διαδικτυακή παράνοια, παιδικές αναμνήσεις που κρύβουν μέσα τους μια απέραντη μελαγχολία, αδιέξοδες σχέσεις και τα ψέμματα που παράγουν, παρεξηγημένες φιλίες κι ωδές σε ιδιαίτερους ανθρώπους της ζωής μας που καταλήγουν σε στίχους όπως:
Find solace in the privilege to pursue
Most people are crushed into servitude.
Ο δίσκος μουσικά είναι σαν να έρχεται από ένα παράλληλο σύμπαν, όπου οι Portishead δεν έχουν αναφορές στο χιπ-χοπ και δεν χρησιμοποιούν samples αλλά φυσικά όργανα, ηχογραφημένα όσο πιο καθαρά γίνεται, με μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες και με ανδρικά φωνητικά, που αντί της εύθραυστης μελαγχολίας της Beth, βγαίνουν με αυτοπεποίθηση να διακηρύξουν τον εκφυλισμό τους. Το κάθε όργανο κάνει ακριβώς αυτό που πρέπει. Τα ντραμς παίζουν όσο πιο μινιμαλιστικά γίνεται με πολύ «αέρα» και στακάτο παίξιμο, ενώ το μπάσο παίζει ευφάνταστες γραμμές που σχεδόν φανκ-άρουν (με την καλή την έννοια), και τα υπόλοιπα όργανα παραδίδουν μαθήματα δραματοποίησης και σωστής εναρμόνισης. Ιδιαίτερη μνεία στα έγχορδα που σε πολλά κομμάτια παίζουν βασικό ρόλο και προκαλούν ανατριχίλες σε στρατηγικά σημεία. Οι συνθέσεις είναι καλά δουλεμένες και δοκιμασμένες, και πετυχαίνουν το στόχο τους με ευκολία: να πουν δηλαδή αυτό που θέλουν σύντομα και περιεκτικά, να σαγηνεύσουν και να συγκινήσουν, με στίχους άμεσους που προκαλούν τη σκέψη, χωρίς φανφάρες και ψευδο-ποιητικές αναφορές. Ίσως η 2η πλευρά του δίσκου να έχει μερικές ελλείψεις, αλλά δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να πούμε ότι κάποιο τραγούδι υστερεί των άλλων.
Γενικώς λοιπόν, μπορούμε να μιλήσουμε για έναν άκρως ελκυστικό δίσκο με αρκετές εκπλήξεις που φέρουν το προσωπικό στίγμα του δημιουργού τους. Και κάπως έτσι θα περάσουμε ακόμα ένα «αθώο» καλοκαίρι, ελπίζοντας κάποτε να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και πώς να συνυπάρχουμε με τους άλλους. Κι όταν η τέχνη της ποπ μπορεί να προκαλέσει τέτοιους συνειρμούς νομίζω ότι πετυχαίνει το στόχο της και με το παραπάνω.
