Fanfare

Υπάρχουν ακόμα χίπης στο Laurel Canyon, όσο κι αν μοιάζει εξωπραγματικό αυτό. Ζωντανή απόδειξη ο μακρυμάλλης Jonathan Wilson, ο οποίος εκτός από παραγωγός των Bonnie "Prince" Billy, Father John Misty, Dawes, Roy Harper etc, (και μετά τη διάλυση των Muscadine) γράφει τους δίσκους του στο προσωπικό του στούντιο, στους λόφους του Χόλυγουντ. Κι επειδή οι χίπης είναι πιο σκληροτράχηλοι απ' όσο νομίζουμε, μαντέψτε ποιους καλεί για βοήθεια: τον Jackson Browne και τους David Crosby & Graham Nash. Ναι, ζουν όλοι αυτοί (αν και δεν θα έλεγα ότι βασιλεύουν ακριβώς). Έχει όμως και καλεσμένους από την καινούργια γενιά: τον Josh Tillman (των Father John Misty), μέλη των Wilco και των Dawes, και πολλούς άλλους.

Ωχ! θα αναφωνήσουν κάποιοι κακόβουλα. Αλλά ακόμα κι αν παραβλέψουμε τον εξαιρετικό δίσκο που έβγαλε ο Wilson το 2011, με τίτλο Gentle Spirit, φτάνει το γεγονός ότι από τα χέρια του πέρασε ο τελευταίος δίσκος του Glen Campbell για να του αναγνωρίσουμε βαθιά γνώση της μουσικής παράδοσης και το ταλέντο να παίρνει το οικείο και να το επεξεργάζεται με πρωτοτυπία.

Το Fanfare είναι από τα άλμπουμ που απαιτούν αρκετές ακροάσεις για να αποκωδικοποιηθούν, καθώς οι μουσικές του αναφορές είναι ποικίλες κι απλώνονται ένθεν κι ένθεν του Ειρηνικού Ωκεανού: οι εγκεφαλικές μελωδίες των πρώιμων Pink Floyd δένουν αρμονικά με τα φωνητικά των C S & N. Η ήρεμη folk βρετανική τραγουδοποιϊα του Roy Harper (που έχει γράψει κι ένα τραγούδι) μπλέκει με την επιφανειακά απλοϊκή αμερικάνικη σχολή του Tom Petty. Η παρουσία των πνευστών ανατρέπει τις παλιές συνταγές και χαρίζει στο σύνολο ένα άρωμα από Tex-Mex που θυμίζει Ry Cooder - αν και η κιθάρα που βγαίνει μπροστά κάθε τόσο, ανήκει σαφώς στην παράδοση του Neil Young.

Άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο του Wilson είναι το "άπλωμα" των κομματιών, απότοκο των ψυχεδελικών επιρροών του. Κάποιες στιγμές, ο δίσκος αποκτάει έναν κάπως επικό χαρακτήρα (κάτι που υπό φυσιολογικές συνθήκες με κάνει να βγάζω φλύκταινες), στον οποίο συντελεί το κλασικό πιάνο Steinway που παίζει ο Jonathan W. Έρχεται όμως η ακουστική κιθάρα, η φυσαρμόνικα, το σαξόφωνο, το dulcimer, το βιμπράφωνο και το mellotron και αποφορτίζουν ήρεμα τα πιο πομπώδη μέρη. Για παράδειγμα, το 7λεπτο "Fanfare" της εισαγωγής. Ξεκινάει σαν prog κι εκεί που νομίζεις ότι είναι instrumental, μπαίνουν στο 3ο λεπτό τα αέρινα φωνητικά του συνθέτη ακολουθούμενα από ένα free jazz σαξόφωνο που ανατρέπει όλες τις προβλέψεις. Πόσο συχνά μπορεί να το πει κανείς αυτό για ένα δίσκο πια;

Κορυφαίο τραγούδι του άλμπουμ είναι το "Cecil Taylor", με τα δαντελένια περίτεχνα φωνητικά των Crosby & Nash. Μουσικά δεν έχει καμία σχέση με τον μεγάλο πιανίστα της free jazz, στιχουργικά βρίσκεται στον αντίποδα της ποίησης του Taylor, είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται στο Crosby, Stills & Nash - "we all see the thunderbolt, we all see the glory ... looking for a miracle". Το "Fazon" είναι σύνθεση των Sopwith Camel, μιας μάλλον αδιάφορης ψυχεδελικής μπάντας του Σαν Φρανσίσκο. Ο Wilson εμποτίζει το κομμάτι με το δυναμισμό που έλειπε από την αρχική εκτέλεση, ενισχύοντας το ρόλο των σαξοφώνων. Το "Illuminations" είναι ο φόρος τιμής του στον Neil Young και τους Crazy Horse, ενώ στο "Lovestrong" υπάρχει ένας έξυπνος συγκερασμός του βρετανικού prog με τα blues, έτσι όπως εναλλάσσεται η κιθάρα με το πιάνο - και ξαφνικά το κομμάτι γίνεται funk, χάρη στο Hammond και τα congas. Το άλλο διαμάντι του άλμπουμ είναι η σύνθεση του Roy Harper, "New Mexico", το πλέον psych κομμάτι του Fanfare. Ο δίσκος κλείνει με το υπνωτιστικό "All the way down", όπου η διακριτική παρουσία των βιολιών συνοδεύει αρμονικά την ακουστική κιθάρα και το διακριτικό πιάνο στο βάθος.

Τα '70ς είναι εδώ - αυτό δεν το αποφεύγουμε με τίποτα, απ' ό,τι φαίνεται. Ο Jonathan Wilson κρατάει το πιο λυρικό και σοφιστικέ κομμάτι τους κι αφήνει απέξω το AOR & MOR μέρος. Είθε όσοι ασχοληθούν μ' αυτή την αναβίωση να ακολουθήσουν το παράδειγμα του.