Temporal
Η Julia Kent μπορεί να είναι βέβαιη πως το ταλέντο της δεν πρόκειται να διαφύγει της προσοχής κανενός. Και αυτό, όχι γιατί ατυχώς ορισμένες φορές η μουσική της συνεχίζει να τοποθετείται κάτω από την κατηγορία "classical", αλλά γιατί θυμίζει πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τα δύσκολα να φαίνονται απλά. Η βασική της ιδέα, η αταλάντευτη πίστη της στο τσέλο συν κάτι ηλεκτρονικά ψιλά, παραμένει αδύνατο να την προδώσει για τον απλό λόγο πως η ίδια είναι μια πραγματικά εξαιρετική μουσικός.
Παρακολουθώντας την εξέλιξη της πορείας της, νιώθω συχνά πως την θεωρούμε πολύ δεδομένη. Δεν συλλαμβάνουμε επακριβώς πόσο εύκολο είναι να ξεστρατίσεις κάνοντας ό,τι κάνει και προσπερνάμε εύκολα την πειθαρχία που απαιτείται για να το αποφύγεις. Και όμως η μουσική της παραμένει δική της. Ούτε Earle Brown για τις μάζες, ούτε funeral music για millennials, ούτε Nick Drake για τη γενιά του φέισμπουκ, ούτε τίποτε παρόμοιο ευτυχώς. Είναι πολύ δύσκολο να φτάσουμε κάποτε να πούμε πως η μουσική της είναι "Julia Kent", αλλά είναι πάντοτε η μουσική που η Julia Kent φτιάχνει.
Τίποτε παραπάνω και εδώ, λοιπόν, από ένα παθιασμένο τσέλο, με κόντρα λούπες, υποψία πιάνου και αποδιοργανωμένο συναίσθημα. Είναι κάπως πιο προσεγμένο από το ‘Asperities’ και οι συνθέσεις γράφτηκαν αρχικά για θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις, κάτι που δικαιολογεί την –όσο ακριβώς πρέπει φανερή– φινετσάτη προδιάθεση, ένα κλικ πάνω σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές της. Οι συνθέσεις διατρέχουν μηδαμινό κίνδυνο έκθεσης σε εντεχνίλα και είναι εσωστρεφείς, αλλά όχι μίζερες, εμφατικές, αλλά ποτέ πομπώδεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Last Ηour Story", ένα δωδεκάλεπτο ηχητικό όνειρο που ακροβατεί στα όρια του στομφώδους, χωρίς να κάνει τη χάρη στους κυνικούς να χάσει τη γείωση και την αίσθηση ματαιότητας με την οποία ξεκίνησε. Είτε μιλάμε για τις αδιόρατες σπανιόλικες (;) πινελιές του 'Sheared', είτε για τη φευγαλέα αίσθηση stoned techno του 'Ιmbalance', η φαντασία της Κent παραμένει μάλλον άρρητη δυνατότητα, παρά εμφατική δήλωση.
Yπό αυτό το πρίσμα, το πιάνο του 'Crepuscolo' είναι το τέλειο κλείσιμο, το σημείο που συναντιούνται η αυτοπεποίθηση του παρόντος με τη δυνατότητα του πιθανού. Και εδώ ακριβώς είναι που βρίσκεται το ενδιαφέρον στην υπόθεση Julia Kent. Aν συμφωνούμε πως όσο περισσότερο πιθανόν ξεφύγει στον ήχο της, τόσο θα ρισκάρει σε επίπεδο ποιότητας, τι λόγο θα έχει ποτέ να το κάνει και τι παραπάνω έχει να μας δώσει; Ας έχουμε πάντοτε, για να μην αιφνιδιαστούμε, στο πίσω μέρος του μυαλού μας την υποψία πως προσπαθεί περισσότερο από όσο φαίνεται να κάνει το δύσκολο να φαίνεται αβίαστο και πως ίσως προσπαθεί συνειδητά να γράψει το avant garde αριστούργημα που της έχει ξεφύγει. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, δεν ξέρω πώς πιθανόν θα το καταφέρει και πώς θα μπορούσε να ακούγεται. Δεν πρόκειται πάντως να ποντάρω εναντίον της.
