Four on the floor
Ιδού λοιπόν πως βγαίνει το κακό όνομα στο rock 'n' roll και αναγκαζόμαστε και βρίσκουμε στέγη σε ανθυπο-είδη αυτού του τύπου post-rock, new wave of the new wave, electro κ.λ.π. . Ιδού πως καταντάει καρικατούρα... Τίτλος σχήματος: η Τζουλιέτ και τα ...γλειψίματα (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση). Τίτλος δίσκου: τέσσερις στο πάτωμα. Τίτλος τραγουδιού εντός: ο θάνατος μιας πόρνης (ή έστω μιας τσούλας)... Τι άλλο να κάνει η τύπισσα για να μας πείσει ότι ροκάρει και ροκάρει και βρώμικα μάλιστα; Να πρωταγωνιστήσει σε video-clip των HIM; Ε... το έκανε και αυτό!
Πιότερο γνωστή σαν ηθοποιός με έφεση σε ζόρικους ή ντεμέκ ζόρικους ρόλους. Η ροκ κοινότητα θα τη θυμάται αιωνίως ως μακελάρισσα στο Natural Born Killers, η σινεφίλ ως αυτή που τριβόταν στον Robert De Niro στο remake του Cape Fear. Σχεδόν προστατευόμενη της Polly Harvey (μουσικά) και έχοντας ρεμαλιάσει έναν καιρό παρέα και με τους Prodigy, ήταν ζήτημα χρόνου να στήσει και τη δική της μπάντα. Το πρώτο τους άλμπουμ υπέφερε υπερβολικά από το σύνδρομο "τη-μισή-μας-ζωή-την-περάσαμε-ακούγοντας-Iggy-Pop-&-Stooges", οπότε πέρασε πάνω κάτω στα ψιλά, επί του παρόντος η βελτίωση είναι ικανοποιητική και το hype ασφαλώς μεγαλύτερο.
Πέραν της αβανταδόρικης ροκιάς του πράγματος λοιπόν και της μανίας της Juliette να φτύνει λέξεις, έννοιες και θεατές για να μας πείσει περί του πόσο φρενιασμένη είναι, όσοι γουστάρουν σχεδόν υποψιασμένο γρήγορο rock 'n' roll με "αν μη τι άλλο σένιο" γκομενάκι να το υποστηρίζει καλούνται για συμμετοχή. Αν σας λείπουν οι Boss Hog δηλαδή, εδώ θα βρείτε την νέα μαστόρισσα σας. Σάμπως και ήταν καλύτεροι οι δικοί τους δίσκοι; Απλά εκεί έπαιζε Η θεογκόμενα και χαζεύαμε όλοι. Ε... την Julliette την πήρανε λίγο τα χρόνια, αλλά μετράει καλά ακόμα.
Τεχνηέντως χύμα, σπανίως μελωδικό, προσεχτικά θορυβώδες και παραγεμισμένο με τα αναμενόμενα ουρλιαχτά το "Four On The Floor" θα μπορούσε να είναι το riot girl άλμπουμ που λατρέψαμε για το 2006, αν δεν είχε κυκλοφορήσει ήδη το κατά πολύ ανώτερο "Dying To Say This To You" από τους Sounds, που ομοίως γυναικοκρατούνται.
Ωραίο σαν αγριεμένο 60s ποπάκι είναι το "Sticky Honey" και το αμέσως επόμενο "Killer" στέκει λίγο καλύτερα από το επίπεδο συνθετικά κλίμα του δίσκου. Στην προσπάθεια τους οι The Licks να μείνουν πιστοί/ πιστές στο ορθόδοξο rawk παράγγελμα των δασκάλων τους παρασύρονται στο αναμάσημα των ίδιων ιδεών ακόμη και μέσα σε ένα τραγούδι ("Inside The Cage"). Καταλήγουν να είναι από τις μπάντες εκείνες που τις αγαπάς περισσότερο για τον ήχο τους, παρά για τα δημιουργικά τους επιτεύγματα. Άντε να επαινέσω και το αεράτο "Purgatory Blues", παρότι και αυτό φέρει υπέρ-κραγμένο τίτλο.
Μέσα σε όλα αυτά το ευτυχές γεγονός είναι ότι κάτι τέτοιες μπάντες πρέπει να τις βλέπεις live για να εκτιμήσεις τις αρετές τους, να γουστάρεις και να περάσεις καλά (βλέπε Dead Moon πρόσφατα, ελάχιστοι αγοράζουν τα άλμπουμ τους, εκατοντάδες τους αποθεώνουν κάθε χρόνο που έρχονται). Και η ατίθασα όμορφη Τζουλιέτ έρχεται στη Σαλονίκη στις 25 του Νοέμβρη, εν μέσω φεστιβάλ κινηματογράφου, για να προσδώσει λίγη ροκ διάθεση στο κουλτουρέ πνεύμα των ημερών με τα μακριά κασκόλ και τις ανόητες συζητήσεις περί του σωστού μοντάζ.
