Start the revolution without me

Έλα εδώ παιδί μου. Πάρε τρεις λέξεις, alternative, Kaiser chiefs, Βαϊμάρη και φτιάξε μου μια ιστορία. Αυτές είναι τέσσερις λέξεις αφεντικό. Σκασμός παιδί μου.

Οι Kaiser chiefs κερδίζουν ολοκληρωτικά και αποκλειστικά πλέον τον τίτλο του συγκροτήματος που προσιδιάζει περισσότερο στη δημοκρατία της Βαϊμάρης και την παρακμή της (Kaiser-Βαϊμάρη, απαράδεκτο λογοπαίγνιο, έτσι;). Από το τεράστιο breakthrough του Employment, την επική απήχηση στις μάζες, την υπόσχεση για ένα καλύτερο πανκίζον ποπ ελαφρολαϊκό στυλάκι, επτά χρόνια μετά παρουσιάζουν συμπτώματα κατάρρευσης και καταφυγής σε πρότυπα πρώιμων '80s.

Στο Start the revolution without me ή The future is medieval όπως κυκλοφόρησε πριν από ένα εξάμηνο στον υπόλοιπο κόσμο πλην ΗΠΑ, οι Kaiser Chiefs καταφεύγουν πιθανώς σε ανέκδοτες ηχογραφήσεις των Duran Duran, πολύ πριν γίνουν και αυτοί σοφιστικέ (από τις μέρες δηλαδή που γύριζαν τα μανίκια του σακακιού με τις βάτες σαν το θρυλικό Γιάννη Κατέβα) και πλέον δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να περισώσουν τις μερικές αξιόλογες συνθέσεις τους από τον ωκεανό των παραφουσκωμένων synths, που καταπίνουν πλέον και τα κιθαριστικά σόλο.

Τις πταίει; Τα πολλά φράγκα; Ο εφιάλτης ότι χίπστερ στις μέρες μας θα είναι τα '80s, ο οποίος γίνεται πραγματικότητα; Η αδήριτη φθορά και πατίνα του χρόνου που προδίδει τους οπορτουνιστές και τους ρεφορμιστές; Κάτι ύποπτα γιουβαρλάκια που έφαγα χθες το βράδυ; Κανείς δεν ξέρει. Το Start the revolution without me θα μείνει στην ιστορία για δύο αναλαμπές που αποδεικνύουν ότι οι KC υπήρξαν και πολύ καλύτεροι από αυτό που προσφέρουν τώρα: Το Problem solved και το Child of the Jago. Τα υπόλοιπα είναι θα περιμένουν τη σειρά τους για να γίνουν πιθανώς ηχητικό χαλί σε διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας ή μουσική σε ασανσέρ ξενοδοχείου. Στο μεταξύ, όσοι παρουσιάζουν συμπτώματα στέρησης καλής ελαφρολαϊκής ποπ-ροκ, με τσιλάουτ χαρακτήρα, ας ακούσουν TV on the Radio. Να βάλουμε και τα γενόσημα στη ζωής μας βρ' αδερφέ...