Εφτά χρόνια μετά συνεχίζουμε να μην έχουμε γράψει εδώ στο MiC ούτε μισή αράδα για τους Oasis. Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και το "Employment" πέρασε και δεν άγγιξε. Αν ψάξω να βρω δικαιολογίες, η μόνη ικανή είναι ότι ίσως τελικά αυτού του είδους οι περιπτώσεις να μην έχουν ανάγκη από κριτικές -αποθεωτικές ή επικριτικές-, αναλύσεις (επί αναλύσεων) και ατελείωτου μπλα-μπλα περί του ρόλου τους στην Ιστορία της μουσικής.
Ποιες είναι αυτές οι περιπτώσεις, όμως; Σε μία αλυσίδα που ξεκινάει πάνω-κάτω με τους Small Faces και -επί του παρόντος- λήγει με τους Kaiser Chiefs, πρόκειται για τα ευρέως γνωστά... singles γκρουπ. Τα οποία δεν είναι βέβαια μοναχικά συγκροτήματα ή συγκροτήματα για μοναχικούς ακροατές, αλλά επιμένουν να οριοθετούν τη στόφα και τη φήμη τους σχεδόν πάντα λίγο πιο πίσω από τα τραγούδια τους. Τα μεγάλα τους τραγούδια (για να εξηγούμαστε!).
Για κάθε "Supersonic" και για κάθε "Oh My God" δεν είσαι αναγκασμένος να υποστείς ένα μέτριο δίσκο. Αν το δεις έτσι, το έχεις χάσει το παιχνίδι. Σε είκοσι χρόνια από τώρα θα οργανώσεις 00s revival party με τους φίλους σου. Αν είσαι ακόμη "ζωντανός" ίσως και να το κάνεις σε ένα retro cool μπαρ του μέλλοντος και όχι ταπεινά και μίζερα στην αυλή του σπιτιού σου. Θα αποθεωθείς για την επιλογή σου να παίξεις στο peak του πράγματος το γνωστό επιληπτικό remix του "Everyday I Love You..." και αν τυχόν ξεσκονίσεις το "Kid A", το "Funeral" ή ακόμη χειρότερα οτιδήποτε από τους Bright Eyes, τότε το πάρτι σου έχει λήξει άδοξα και ούτε καν ικανό revivalist δεν κατάφεραν να σε κάνουν τα τόσα χρόνια ενασχόλησής σου με τη μουσική.
Αυτό ίσως να μην είναι ορθό κριτήριο αξιολόγησης συγκροτημάτων, δίσκων και λοιπών καλλιτεχνικών δημιουργιών, είναι όμως ένα εκ των πολλών. Και σίγουρα το επιεικέστερο που μπορώ να επιστρατεύσω για την περίπτωση των Kaiser Chiefs. Διαφορετικά, στη γωνία του κήπου περιμένει το φτυάρι... και ο λάκκος θα πρέπει και πάλι με μεγάλο βάθος να σκαφτεί!
Δεν το συζητώ για δύσκολο δεύτερο άλμπουμ κ.λπ-ές σαχλαμάρες. Το διαπραγματεύομαι να μιλήσω για το δύσκολο πέμπτο single όμως, αν δεχτώ ότι το "Employment" είχε μέσα τέσσερα αριστουργηματικά τέτοια. Το "Ruby, Ruby, Ruby" εις τη ν δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στο χαρακτηρισμό. Είναι up-tempo, έχει pop-punk μελωδία, αλλάζει εύστοχα ρυθμό όποτε θυμάται και έχει και ένα υποδόριο οργανάκι να το ακολουθεί. Το ρεφρέν, όμως, είναι σχεδόν κωμικό και με τα αστεία δεν φτιάχνονται σπουδαία pop anthems. Απλά μερικά αξιομνημόνευτα στην πρώτη διετία της ζωής τους.
Βαριέμαι να ψάξω να βρω ποιο κυκλοφόρησε ως δεύτερο single του δίσκου. Εγώ θα διάλεγα το "Retirement" που είναι τελευταίο στη σειρά, είναι λιγότερο silly από όσο αντέχετε όσοι είστε πάνω από είκοσι και έχει επιτέλους και riot ρεφρενάκι για να σηκώσουμε τη γροθιά μας ψηλά. Γιατί κατά τα άλλα, από ώρα το κατάλαβα ότι ο κραγμένος riot-ισμός των Kaisers πήγε περίπατο τούτη τη φορά. Τι απέμεινε; Δυο-τρεις αναθυμιάσεις από την υποψιασμένη -και καλά- νεολαία που είναι στους δρόμους, ένας προβλέψιμος πατριωτισμός ως προς τις μουσικές τους αναφορές και μια υποψία ότι τα... λαμόγια των πολυεθνικών αναγκάζουν τις μπάντες με νεαρό μ.ο. ηλικίας να ακούνε πράγματα που ποτέ δεν θα τα ανακάλυπταν από μόνοι τους, μπας και αναπτύξουν τους μουσικούς τους ορίζοντες. Καταστροφική τακτική (δείτε και την κατάντια των Arctic Monkeys... λέω!).
Το χειρότερο, δε, από όλα είναι ότι μέσα σε δύο χρόνια από τη στιγμή του απόλυτα δικού τους big bang, οι Kaiser Chiefs ακούγονται ήδη κουρασμένοι απέναντι σε μπάντες όπως οι Klaxons και οι Shitdisco, που ορθά θυμήθηκαν ότι εδώ και είκοσι χρόνια υπάρχει και η acid πλευρά των πραγμάτων για να δίνει χρώμα στο μονίμως sepia indie rock κόσμο. Και ω του θαύματος, οι σωστές συγχορδίες, η μετεφηβική ζωντάνια και οι... σπασμένες χορδές των Kaisers αλλάζουν όψη και γίνονται με μιας επικίνδυνα μονόχρωμες. Στην επανάληψη της ιστορίας οι Kaiser Chiefs φαίνονται να κερδίζουν με άνεση τη θέση των Supergrass, που ποτέ δεν μας απογοήτευσαν, αλλά και ποτέ δεν μας ενθουσίασαν όπως την πρώτη φορά. Αργότερα, θα έρθει ο πειραματισμός και η ανυποληψία.
Αν βρεθείτε σε κάνα brit pop ξωκλήσι αυτές τις μέρες, ανάψτε ένα κεράκι και κάντε κάποιο τάμα να μην αξιώσει ο θεός τους Bravery να κυκλοφορήσουν δεύτερο δίσκο. Πού να ανοίγεις τάφρους... καλοκαιριάτικα! Είμαι, όμως, πραγματικά περίεργος να δω αν το "Y.T.A.M." μπορεί να επαναλάβει το θαύμα των τριών και κάτι εκατομμυρίων που ξεπούλησαν την πρώτη φορά. Δεν παίρνω, όμως, τίποτε από τα παραπάνω πίσω, έστω και έτσι να γίνει!