All Life Long

Κάμποσα χρόνια τώρα παλεύει η νεαρή συνθέτης με την αφαίρεση και τον μινιμαλισμό, με αποτελέσματα από αδιάφορα μέχρι πολύ ενδιαφέροντα. Ήρθε τελικά η ώρα που αυτή η πάλη την οδηγεί σε κάτι άλλο, πιο στοχευμένο και πιο ξεκάθαρο.

Στον δίσκο ‘All Life Long’ την ενδιαφέρει λιγότερο το στυλ που χρησιμοποιείται και περισσότερο το αποτέλεσμά του. Δεν δουλεύει για το στυλ αλλά για τη μουσική. Οι συνθέσεις της παύουν να είναι σκέτη άσκηση. Η διαχείριση είναι πια ενεργητική. Αποκτούν περιεχόμενο και πνευματική ουσία. Πνευματικότητα. Αυτή η δύσκολη λέξη που πολλές φορές χρησιμοποιείται χωρίς μέτρο από ανθρώπους καθόλου πνευματικούς για να χαρακτηρίσει πράγματα εντελώς ρηχά, εδώ τολμώ να πω ότι ταιριάζει μια χαρά. Η Kali Malone δημιούργησε ένα έργο λειτουργικό. Δεν χρειάζεται να είμαι φειδωλός, αξίζει να είμαστε γενναιόδωροι με κάποια πράγματα. Και αυτό είναι ένα καλό έργο.

Υπάρχει μια ειδικού τύπου πρόθεση κατάνυξης σχεδόν θρησκευτικής. Όχι βέβαια συγκεκριμένης, δεν ακούμε μουσική από εκκλησιαστική τελετή, απλώς χρησιμοποιείται μια τέτοια φόρμα, με πιο αφαιρετικό τρόπο, η οποία υπογραμμίζεται κυρίως από το εκκλησιαστικό όργανο και τη χορωδία. Υπάρχει μια κάποια μνήμη από τον Arvo Pärt. ‘Όμως όπως διαβάζουμε και στο σημείωμα στο bandcamp, στόχος δεν είναι η άμεση προσέγγιση μιας κάποιας θρησκευτικής πράξης. Κυρίως είναι η έμφαση στην πνευματικότητα ως κάτι πιο γενικό και εντελώς αφηρημένο. Η πρωτογενής δηλαδή διάθεση του ανθρώπου να ξεφύγει από την ύλη και να εξηγήσει, έστω και υποτυπωδώς, έστω και αντιεπιστημονικά και παράλογα, την ύπαρξη.

Νομίζω ότι το κορυφαίο κομμάτι σε αυτή την προσπάθεια της Malone, είναι το ομώνυμο, το “All Life Long”. Μιλάμε για την εκδοχή για όργανο. Αυτό το έτσι κι αλλιώς εξωπραγματικό τεχνούργημα του ανθρώπου, ένα μουσικό όργανο μεγάλο και κυριολεκτικά και ουσιαστικά, χρησιμοποιείται εδώ ιδεωδώς. Μιλάμε για μια πάρα πολύ απλή γραμμή φθόγγων, που ίσως να μοιάζει απλοϊκή και που επαναλαμβάνεται μερικές φορές και σιγά σιγά με μικροεπεμβάσεις αλλάζει χωρίς να πολυαλλάζει. Όμως το απλοϊκό είναι πραγματικά απλοϊκό όταν δεν λειτουργεί. Όταν αυτή η φτώχια της διάταξης των στοιχείων είναι ενοχλητική γιατί δεν λέει τίποτα. Εδώ απέχουμε πολύ από αυτή την περίπτωση. Μπορεί οι φθόγγοι να είναι λίγοι αλλά παραδόξως αφήνουν ένα στίγμα στο νου. Έχουν μια ισχυρή λειτουργία, σε κάνουν να ανατριχιάζεις από τις υπαρξιακές σκέψεις και ανησυχίες με μια ακλόνητη μελωδία, θλιβερή, βαθιά, δραματική και περίπου σκοτεινή. Μελαγχολία της γνώσης. Μοιρολόι των Αγγέλων.

Ο στόχος επετεύχθη. Έμεινα άφωνος, κάγκελο που λέμε, από την πρώτη στιγμή που άκουσα το συγκεκριμένο κομμάτι. Συνέχισα να το ακούω. Ξανά και ξανά. Πολλές φορές απανωτά. Έτσι για να δω αν θα ξεφτήσει. Δεν. Επόμενες μέρες ξαναέκανα το ίδιο πείραμα. Όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να ξενερώσω και πείστηκα ότι ο στόχος επετεύχθη. Μια δυνατή κατάσταση εσωτερικού trance. Μια άσκηση μεταφυσικής που μουδιάζει το σώμα και λυτρώνει το νου.

Και τα άλλα κομμάτια είναι πολύ καλά. Φωνές, τρομπέτες κ.ά. Αλλά αυτό με το όργανο αρκεί. Μάλιστα θα ήθελα να είναι μόνο του, ίσως και να διαρκούσε λίγο περισσότερο. Δεν πειράζει μια χαρά την ακούς κι έτσι.