Absencen
Κάποτε και για ένα διάστημα αρκετών χρόνων διάβαζα πολύ τον Hermann Hesse. Η εντυπωσιακή του γραφή, οι σκέψεις και οι ιδέες του, η προσπάθειά του να ισορροπεί μονίμως ανάμεσα στο φιλοσοφικό και το υλιστικό με καθήλωναν. Ακούγοντας πού έχουν φτάσει σήμερα οι Kammerflimmer Kollektief με το πέμπτο τους album άθελά μου αναπόλησα το κεφάλαιο "Δυο Κόσμοι", από τα εισαγωγικά του περίφημου "Ντέμιαν", εκεί όπου ο πολύ νεαρός πρωταγωνιστής στην πρώτη του ουσιαστική έξοδο απ' την ασφάλεια του πατρικού σπιτιού του τα βρίσκει πολλαπλώς σκούρα και μπαστούνια, και πολύ γρήγορα τρέχει πίσω πανικοβλημένος. Δεν ήταν έτοιμος ακόμη, ήταν νωρίς.
Έχω την περίπτωση του πολυ-οργανίστα Thomas Weber από την Καρλσρούη ως το πιο ευκολομνημόνευτο (αντι-) παράδειγμα, ως το πειστήριο του επιμένοντος ενάντια και αντιθέτως στους προσωπικούς φόβους και τον εσωτερικό πανικό.
Υιοθετώντας στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας το όνομα-project Kammerflimmer Kollektief έβγαλε το ντεμπούτο album 'Maander' όντας ολομόναχος (το 1999 στην Payola). Στη συνέχεια αφέθηκε στις σταδιακές αλλαγές, με πρώτη αυτή που ακολούθησε τη συνειδητοποίηση ότι δεν μπορεί να είναι μονάχα ο εαυτός του σ' αυτό το project. Ήθελε να είναι ο ίδιος διαφορετικός, αλλά να συνευρεθεί και με άλλους. Γιατί το όραμά του, οι ψίθυροι του αίματός του (που θα έλεγε και ο Hesse), του ζητούσαν την πανσπερμία, έσπρωχναν από μέσα για να γίνουν οι Kammerflimmer Kollektief μια διασταύρωση, στην οποία και έφτασαν τα επόμενα χρόνια και άλλοι πέντε μουσικοί.
Τόσο το προκάτοχο 'Cicadidae', όσο και το νέο 'Absencen' δεν είναι δίσκοι που θα μπορούσαν να έχουν συλληφθεί και πραγματωθεί από έναν και μόνον άνθρωπο. Αυτό χρειάζεται να γίνει, έστω και τώρα, κατανοητό. Είναι αμφότεροι μια ομαδική κατάθεση εμπειριών, μια σύνθεση όσων ο καθένας από τους βασικούς του σεξτέτου προσθέτει - η Heike Wendelin τρία tracks, ο Johannes Frisch τον αυτοσχεδιασμό που γίνεται κορμός για άλλο ένα, ένα αφομοιωμένο παραδοσιακό - αλλά και όσων εμπειριών κουβαλούν επιπροσθέτως μαζί τους κάποιοι από τους καλεσμένους συμμετέχοντες, με εξέχοντα στο παρόν τελευταίο τους τον Martin Siewert, τον κιθαρίστα των Trapist. Κάτι σαν το ψυχόδραμα ή το ελεύθερο θέατρο, δηλαδή. Και όλα αυτά ενόσω εναλλάσσονται στα ηχητικά τοπία ο Angelo Badalamenti, τα free-jazz πνευστά, η σύγχρονη σύνθεση, το post-rock, ακόμη και ο "ερημικός" Jeffrey Lee Pierce, με μια αντιμετώπιση που κρύβει τόση μαζεμένη ανηθικότητα που δεν περιγράφεται με λόγια, έστω και αν την αποδεχτείς στο ακριβές μέγεθός της. Απλά, συνεχώς απαιτεί ακούσματα.
Εξάλλου, ο Thomas Weber και οι Kammerflimmer Kollektief δίνουν ξεκάθαρα την εντύπωση (και όχι απλά την υπονοούν) πως αν έχουν, τέλος πάντων, κάποιο λόγο ύπαρξης ως μουσικό σύνολο, αυτός είναι ακριβώς να διαρρηγνύουν τις κατεστημένες ετικέτες και κατηγορίες, να λειτουργούν τόσο συνδυαστικά ώστε να καταργούν με την πρώτη επαφή ό,τι περιοριστικό μπορεί να έχει σκεφτεί κανείς στο μυαλό του. Καταργούν, φυσικά, και όλους τους ανυπόμονους που θέλουν να βλέπουν άλλα πράγματα πίσω από το εντυπωσιακό εξώφυλλο, επίσης της Heike Wendelin.
Η μεγάλη διαφορά, τώρα, του 'Absencen' από το 'Cicadidae' είναι ότι είναι αρκετά πιο εξωστρεφές. Πως σε στιγμές η βαθιά, τρομακτική ενδοσκόπηση του 'Cicadidae' έπρεπε να αναγκαστικά να ακολουθηθεί από το άνοιγμα της πόρτας και τη θέαση της πραγματικής υπόστασης του κόσμου, όπως και έγινε. Αν ρωτηθώ, ίσως να απαντήσω ότι προσωπικά προτιμώ το σκοτεινότερη, κοκκινωπή (αμαρτωλή;) φαντασία του 'Cicadidae' από τα σίγουρα, σταθερά βήματα του 'Absencen' που μοιάζει περισσότερο σαν άσκηση αυτοπειθαρχίας.
Μην αφήσετε, ωστόσο, τη σημαντικότερη των διαπιστώσεων να σας διαφύγει. Και αυτή είναι η πανηγυρική ομολογία πως οι Kammerflimmer Kollektief έδωσαν τα τελευταία τρία χρόνια δύο από τους σπουδαιότερους δίσκους που εξήγαγε η Γερμανία στα zeros, δύο δίσκους όπου η έννοια της μουσικής γεμίζει από περιεχόμενο. Και αν θυμάμαι καλά από το παρελθόν τέτοιου είδους κατορθώματα από κείνα τα μέρη μόνον οι Einsturzende Neubauten έχουν στο ενεργητικό τους. Τουλάχιστον ...
