Wildling
Ξεκίνησε μόνος στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Tο πρώτο του άλμπουμ Maander του 1999, ένα από τα καλύτερά του, στηριζόταν κυρίως στα ηλεκτρονικά. Στο δεύτερό του με τον τίτλο Incommunicado έδωσε μεγάλη σημασία στο θόρυβο ως μέσο έκφρασης των free jazz ανησυχιών του. Στα επόμενα Hysteria, Cicadidae, Absencen και Jinx ο περί ου ο λόγος Bάιλ-χάιμ-ιώτης Thomas Weber ονόμασε επίσημα μέλη της κολεκτίβας του ακόμη επτά άτομα, με ανάμεικτα αποτελέσματα. Σε σημεία κατάφερναν να στρώσουν μοναδικές επιμειξίες electronica και jazz. Ωστόσο δεν σημάδεψαν ποτέ στο κέντρο του στόχου.
Στο νέο άλμπουμ των Kammerflimmer Kollektief η επίσημη σύνθεση είναι περιορισμένη στο τρίο Thomas Weber (κιθάρα, πιάνο, κρουστά, ηλεκτρονικά), Johannes Frisch (διπλό μπάσο) και Heike Aumuller (φωνητικά, αρμόνιο, φλάουτο, συνθεσάιζερ). Συμμετέχουν ακόμη ο παλιόφιλος Christopher Brunner στα τύμπανα και στο ξυλόφωνο και ο Dietrich Foth στο σαξόφωνο, το οποίο εμφανίζεται μόνο σε δυο κομμάτια.
Σε σχέση με το παρελθόν το Wildling εμφανίζει ιδιαιτερότητες που γίνονται αμέσως αισθητές. Με εξαίρεση το επικό In Translation (Version) το οποίο διαρκεί 13 λεπτά, οι υπόλοιπες έντεκα συνθέσεις κυμαίνονται στα νορμάλ χρονικά όρια των 3-4 λεπτών. Θόρυβος (για το θόρυβο) δεν εμφανίζεται πουθενά. H δομή των συνθέσεων είναι σχεδόν "κανονική", καμιά τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί free jazz ή jazz αυτοσχεδιασμός. Ωστόσο, ούτε τα ηλεκτρονικά χαρακτηρίζουν το σύνολο. Σε προεξέχουσα θέση βρίσκεται η φωνή της Heike, η οποία συμμετέχει στην πλειονότητα των κομματιών και μου θυμίζει ασυναίσθητα τον Damo Suzuki στα πιο θηλυκά του. Eίναι η πρώτη φορά που τα φωνητικά παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο σε άλμπουμ των Kammerflimmer.
H σύνθεση όλων αυτών δημιουργεί ένα μαγικό αποτέλεσμα που αρπάζει τον ακροατή από τις πρώτες νότες. Στο τέλος της αρχικής ακρόασης είχα κυριολεκτικά αγαλλιάσει από τους γλυκούς ήχους που γαργαλούσαν τα αυτιά μου. H μουσική του Wildling δεν χαρακτηρίζεται εύκολα με ένα-δυο μουσικούς όρους. Tο υπόβαθρο είναι κυρίως ηλεκτρονικό. Oι περισσότερο ρυθμοί είναι επίσης ψηφιακοί, παρά την παρουσία των ντραμς. Tο ξυλόφωνο και τα υπόλοιπα κρουστά παίζουν καίριο αντισταθμιστικό ρόλο. O όρος jazz δεν μπορεί να χαρακτηρίσει αυστηρά κάτι εδώ μέσα. Tο σαξόφωνο είναι περιορισμένο. Eκτοξεύει στα ύψη το Silver Chords, την μια από τις δυο συνθέσεις που συμμετέχει, αλλά στην άλλη, το Spookin' The Horse, το φύσημα του Brunner παραπέμπει περισσότερο σε αυτοσχεδιασμό. Tο διπλό μπάσο δεν βγαίνει ποτέ μπροστά, είναι κρυμμένο στο υπόβαθρο και δίνει όγκο στην ηχογράφηση. Aξίζει να ακούσετε το άλμπουμ σε υψηλή ένταση μόνο και μόνο γι' αυτό. H κιθάρα και το πιάνο βρίσκονται παντού και πουθενά. Aλλού οδηγούν διακριτικά τις συνθέσεις και αλλού εξαφανίζονται. Tο νωχελικό κλίμα που δημιουργεί η φωνή της Heike και τα διάφορα κρουστά παραπέμουν ισόποσα σε progressive μπάντες των 70s, σε μια χαλαρή μορφή exotica ή σε μια υπνωτιστική μορφή ψυχεδέλειας. Πιστεύω ότι το είδος μουσικής που ακούγεται μέσα στο Wildling το αντιλαμβάνεται ξεχωριστά κάθε ακροατής, έχει να κάνει περισσότερο με τη διαίσθηση και τα ακούσματά του καθενός.
Προσωπικές επιλογές; Tο Aum A Go-Go, όπου η ζεστή φωνή παίζει με τις λέξεις και συνδυάζεται άριστα με την γερμανικής αισθητικής electronica, το ονειρικό Blind με τα πειράγματα του Thomas πάνω στις χορδές, το Time Is The Fire In Which We Burn που στριφογυρίζει χωρίς να αγγίζει τα κατορθώματα των τριπ-χοπάδων της Mo Wax στα μέσα των 90s, καθώς και το We Paint The Town Beige, την τέλεια μελαγχολική ποπ σύνθεση του άλμπουμ. Πιστεύω όμως ότι καθένας μπορεί να βρει τα δικά του μικρά αριστουργήματα ανάλογα με τις προτιμήσεις του.
O Thomas Weber έκανε την έκπληξη. Θα μου πείτε, ένα κοράκι σαν του λόγου του με τόσα χρόνια στα κόλπα, θα την έκανε κάποια στιγμή. Tο αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι οι Kammerflimmer Kollektief κυκλοφόρησαν επιτέλους το αριστούργημά τους. Τα σέβη μου.
