Kashmir

(Πέντε τραγούδια σε ήχο σίγουρα «διαφορετικό» για τα standards του ελληνόφωνου rock. Οι Kashmir παίζουν με τα μουσικά είδη και έχουν διάθεση να «περνάνε» στο «άλλο» πριν βαρεθούν και οι ίδιοι και ο ακροατής τους στο «ένα». Και εκτός από τα πνευστά τους, αυτή τη φορά έχει κέφια και ο τραγουδιστής τους!)

Πριν από όλα βέβαια μερικές πληροφορίες για το πως θα το αποκτήσετε το cd (οι άντρες... γιατί οι γυναίκες θα το έχετε στα χέρια σας χωρίς να το καταλάβετε): οι Bauhaus έχουν επανασυνδεθεί και κάνουν συναυλίες οπότε πάρτε ένα μαύρο μολυβάκι για τυχόν επίσκεψη τους στη χώρα μας. Ένα set περιποίησης σώματος τώρα που αρχίζουν οι ζέστες σας χρειάζεται και (χωρίς παρεξήγηση) θα πρότεινα και τα προφυλακτικά με άρωμα φράουλα από το Body Shop. Γύρω στο δεκάρικο πρέπει να βγαίνουν όλα αυτά, οπότε είστε ήδη κάτοχος του σιντιού!

Τους Kasmhir, αν ζεις στη Θεσσαλονίκη, τους βλέπεις μια φορά το χρόνο live -θέλεις, δε θέλεις- και έχεις σίγουρα και κάποιον γνωστό που παίζει μαζί τους ή το έχει κάνει μια φορά! Και αυτό είναι καλό γιατί το γκρουπ στα live αποκτά «χαρακτήρα»... ενώ η φιλία είναι ευρύτερα αναγνωρισμένη αξία. Παλιότερα τους θυμάμαι να blues-ίζουν αφόρητα (για τα αυτιά μου), στο παρόν cd τους ακούω ηχητικά ανανεωμένους (και στο James Brown κάπως έτσι ακουγόταν βέβαια) και με διάθεση ανεβασμένη. Η οποία ανεβασμένη διάθεση σε ελληνικό γκρουπ ισοδυναμεί με νίκη του Πανηλειακού μέσα στο Old Traford, για τέτοια έκπληξη μιλάμε! Μόνο τους Αθηναίους Oh, my Garden! έχω στο νου μου σε ανάλογα κέφια!

Με μια τυπικά φανκαριστή rhythm section να σπρώχνεται από τις μελωδίες που στήνουν τα πνευστά, ο ήχος των Kasmhir χωρίς να είναι καινοτόμος είναι ευχάριστος και ακούγεται φρέσκος παρά την πληθώρα αναφορών. Σαν άποψη μου θύμισε ένα δύο αριστουργηματικούς δίσκους που έβγαλε ο Maceo Parker στις αρχές των 90ς, σαν αποτέλεσμα ΜΑΣ θύμισε τις ριζοσπαστικές soul pop προσπάθειες των πρώτων ημερών των Simply Red. Αν ο τραγουδιστής τραγουδούσε επίπεδα και ξερά θα είχε καταστρέψει τα πάντα, και ευτυχώς κάνει ακριβώς το αντίθετο, βάζοντας τη φωνή του να κυνηγάει από πίσω τις τρομπέτες, ενώ από την άλλη «αναγκάζει» την ελληνική γλώσσα να ταιριάξει με ήχους που δεν συνηθίζει να τους πλησιάζει!

Διαλέγω το δεύτερο κομμάτι στο cd (τίτλους δε βλέπω...) ως το πιο... αισθαντικό από τα πέντε και ως το πιο γκλαμουράτο στιχουργικά! Στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου παρέα στα παραδοσιακά όργανα κάνουνε λούπες και ηλεκτροκολπάκια, ο ήχος του γκρουπ όμως συνεχίζει να είναι οικείος σε ακροατές με «κλασσικές» μουσικές γνώσεις. Αν βέβαια θεωρείτε... κλασσικά ονόματα όπως τους Brand New Heavies, τους Corduroy και όλο το υλικό της κάποτε παντοδύναμης Acid Jazz records.

Ένα ευχάριστο ηχητικό διάλειμμα, που αν και γνωρίζεις πως έρχεται από το παρελθόν, η έλλειψη του στις μέρες μας το κάνει μέχρι και ως «καινούργια» πρόταση να μοιάζει... είναι τα τραγούδια των Kasmhir!