99.9%

Σε αντίθεση με την εποχή του Γιώργου Τουρσουνίδη, οι νέοι σήμερα δε θέλουν να μένουν για πολύ ταλέντα. Εδώ ο Kaytranada (Louis Kevin Celestin) στα 23 του ανησύχησε ότι δεν αξίζει να μείνει για πολύ ένας από τους καλτ αστέρες του Soundcloud και έκανε ό,τι κάνει κάθε παραγωγός που σέβεται τον εαυτό του. Έβγαλε άλμπουμ πριν τον ανακαλύψουν οι U2.

Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με midtempo beats, και συνθοστρώματα (sic) που περιδιαβαίνουν τόσο το παρελθόν του hip-hop όσο και το αιωνίως υποτιθέμενο μέλλον του, το οποίο για καλό και για κακό, μέσα από τις χάι προφάιλ παραγωγές του παρόντος είναι σαν να ζούμε. Ο Καναδός είναι γνωστός DJ και μελετητής της ιστορίας του είδους, ιδιότητες που δεν κρύβονται στο ντεμπούτο του. Δεν είναι κακό αυτό, γιατί πέρα από μία κρυμμένη pop φλέβα ο Kaytranada έχει γενικά εξαιρετικό αυτί που κρύβει σχετικά αποτελεσματικά τις, λίγες πάντως, τεμπέλικες ή φλατ στιγμές.

Περιεκτικότητα και αέρινη αίσθηση είναι ο ιδανικός συνδυασμός για τον συγκεκριμένο ήχο και οι φορές που το πετυχαίνει είναι περισσότερες από τις φορές που το χάνει. Το μυστικό εδώ είναι το (όχι πάντοτε) υποδόριο funkiness που κρατάει τα μπόσικα. Μαζί και μια ψιλοπαιχνιδιάρικη διάθεση που περισσότερο γεμίζει παρά αναιρεί τη γενική χαλαρότητα. Κάθε φορά που ο δίσκος πηγαίνει να ακουστεί σαν ξεμέθυστη εκδοχή των Renegade Soundwave μία περίπου ανατολίτικη πινελιά ή μία υποψία jazz fusion σώζουν το παιχνίδι. 

Οι συνεργασίες είναι το ένα βασικό χαρακτηριστικό του άλμπουμ. Phonte, Anderson.Paak, Vic Mensa, BadBadNotGood, μέχρι και ο Graig David αναστήθηκε για το πολύ καλό ‘Got It Good’. Η προσωπικότητα του ίδιου του Κaytranada όχι μόνο δε χάνεται, αλλά έχει την αυτοπεποίθηση να κάνει με χάρη στην άκρη όποτε χρειάζεται. Δεύτερος πρωταγωνιστής τα κρουστά που κρατάνε τον ρυθμό και για δίσκος που στηρίζεται κυρίως στον ρυθμό και όχι στη μελωδία παρουσιάζει αξιοθαύμαστη διαχείριση της ενέργειας και του όποιου οράματος.

Είτε μιλάμε για το μπάσο του ‘Weight Off’ είτε για το χαλαρό house του ‘Lite Spots’ κάθε στιγμή που θα μπορούσε να φλερτάρει με το κλισέ, ξεγλιστράει κάνοντας επίδειξη δύναμης τοποθετώντας τον φίλο μας κυριολεκτικά σε διαφορετικό σύμπαν από τους εκατοντάδες bedroom geeks της σήμερον. Παραδόξως σφιχτός δίσκος και κάτι ανάμεσα σε lounge-hop και ethereal-R&B η όλη προσπάθεια, αλλά και κάτι που στο τέλος προσφέρει μία αποφασιστικά μοντέρνα αίσθηση και εξίσου αποφασιστικά, αλλά καθόλου αγχωμένα, μαύρη αισθητική που αγκαλιάζει τους πάντες και ξεκαθαρίζει πως αν ο επίδοξος μιμητής εκτεθεί δε θα είναι λόγω εγγενούς απόστασης, αλλά ανικανότητας. Τίποτε το πραγματικά πρωτότυπο, αλλά ανακουφιστικά φρέσκο παρά ταύτα.

0,5 πάνω, 0,5 κάτω, οι βαθμολογίες σε αυτού του είδους τα άλμπουμ στην post- Kanye εποχή δεν έχουν και τόση σημασία. Συνήθως μιλάμε για δίσκους που αφήνουν αρκετό χώρο στην προσωπική προδιάθεση και στη στάση σου απέναντι στο hype. Αν πάρουμε σαν ελάχιστη βάση εκκίνησης την απαίτηση οι παραγωγοί να μην πλακώνουν τα άλμπουμ με την προσωπικότητά τους, αλλά και να μη χάνονται πίσω από τους ήχους, ο Kaytranada όχι μόνο τα έχει πάει πολύ καλά, αλλά έχει δώσει και ένα από τα ντεμπούτα της χρονιάς. Από τους U2 έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να κρυφτείς, το θέμα είναι ως τότε να περάσεις καλά και αυτό να βγει στον κόσμο κλπ κλπ.