Hopes and fears
Στα γραφεία της Fierce Panda στο Λονδίνο πρέπει να νιώθουν περήφανοι με τον διαισθητικό τρόπο που ανακαλύπτουν τα pop ταλέντα. Με νωπή τη διαδρομή των Coldplay, οι Keane είναι ένα νεανικό τρίο από το Battle του Sussex, σχηματισμένοι το 1997 (όταν τα μέλη τους ήταν ακόμα στα θρανία), που ο βρετανικός μουσικός τύπος αρέσκεται να παραλληλίζει. Συμπεριλαμβανομένου του παραγωγού Steve Lamacq, ο οποίος έτρεξε να χαρακτηρίσει το 'Everybody's Changing' ως ένα από τα καλύτερα singles του καταλόγου της εταιρείας συνολικά μέχρι σήμερα.
Το συγκρότημα είναι τρίο, αποτελούμενο από τον τραγουδιστή Tom Chaplin, τον Tim Rice-Oxley σε πιάνο/ keyboards/ μπάσο και τον drummer Richard Hughes. Όπως ίσως προσέξατε, δεν έχει στη σύνθεσή του κιθαρίστα. Αυτό είναι το ένα βασικό στοιχείο της μουσικής ταυτότητας των Keane. Όταν δε το αισθητικό στυλ παίρνει και λίγη forte επικότητα είναι αναπόφευκτο να θυμίζει τους Talk Talk (θα διάλεγα χαλαρά την εποχή του 'The Colour Of Spring'), όπως και τα περισσότερα βρετανικά σχήματα με μόνο φωνή - πλήκτρα - τύμπανα.
Το άλλο βασικό στοιχείο των Keane έρχεται από τη φωνή του Chaplin, ο οποίος τραγουδάει επί το πλείστον σε υψηλούς τόνους και συχνά καταφεύγει σε ένα αλά Thom Yorke (Radiohead) falsetto, καθώς και σε παιανισμούς που θυμίζουν τον Morten Harket (A-ha). Εντοπίζονται, επίσης, στη χροιά του και κάποιες επιρροές από τον Ric Ocasek, αλλά όχι τόσο έντονες όσο των δύο που προαναφέρθηκαν. Αν υπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι γράφει καλά στο βίντεο (τέτοιο pin-up babyface είχε να βγει στα έντυπα της πατρίδας τους από τον James Walsh των Starsailor), εξηγεί εν ολίγοις το πώς πέρασαν την πόρτα της Island, όπου και βγήκε το παρόν ντεμπούτο τους 'Hopes And Fears'.
Το συγκρότημα έβαλε έναν τίτλο, σχεδόν σε αντίστιξη με την πρόκληση της εμπορικής του επιτυχίας και κρυφά διφορούμενο. Επιπλέον, η προσεχτική ακρόαση αποκαλύπτει στο βάθος των τραγουδιών τους μια μελαγχολική διάθεση, η έκφραση της οποίας σχεδόν οδηγεί τις περισσότερες μελωδικές γραμμές τους με ανάλογο τρόπο και χρωματισμούς, ασχέτως αν αρκετές φορές συγκαλύπτεται από την έπαρση του ρυθμού.
Ο Tim Rice-Oxley παίρνει αναπόφευκτα, αλλά και επάξια, το μπράβο για την πολυπλοκότητα που συχνότατα αποκτά η στιλάτη pop των Keane, συνεπικουρούμενος από τον Richard Hughes, έναν κρουστό ο οποίος φέρει ατόφια όλα τα χαρακτηριστικά στο παίξιμό του από το ρεύμα της brit-pop των nineties (για να μη μιλήσω για σχολή). Οι δυο τους είναι, θα έλεγε κανείς, το ιδανικό χαλί πίσω από την φωνή του Tom Chaplin, πιθανά το καλύτερο που θα μπορούσε να έχει.
Οι Keane μπορούν και γράφουν απλά, όμορφα pop τραγούδια. Ούτε mainstream, ούτε indie, απλώς pop. Τραγούδια που έχουν να μετρήσουμε και βάθος και δυναμική. Ακούγονται ευχάριστα, έχουν γεμάτα ρεφρέν, ωραία γυρίσματα, δεν μπερδεύουν με ερωτήματα τα οποία ενδεχομένως μετά δεν θα μπορούσαν να απαντήσουν και μένουν σε αυτά. Επιπροσθέτως, με αυτά τα κομμάτια μπορούν να σταθούν άνετα στο ραδιόφωνο και σε κάθε συναυλιακό χώρο, χωρίς μεγάλο ρίσκο. Νομίζω ότι οι φίλοι των Coldplay, Travis, Starsailor, Talk Talk και A-ha έχουν βρει στο όνομα των Keane κάτι καινούργιο για τη δισκοθήκη τους, με σαφές ποιοτικό ενδιαφέρον, ομολογώ - ανέμελο όσο και φανταχτερό, άρτιο όσο και πομπώδες. Μια, μικρής εμβέλειας, έκπληξη. Σχεδόν ...
