At home

Δεν ξέρω ποιοί ήταν αυτοί που ξεκίνησαν τη μανία με τα διάφορα κύματα στην τέχνη... Να ήταν οι Γάλλοι κινηματογραφιστές με τη nouvelle vague τους; Οι Βραζιλιάνοι τροπικαλίστας με την bossa nova τους; Όπως και να'χει πάντως, από τότε τα νέα κύματα στην τέχνη και δη τη μουσική έρχονται κατά ...κύματα. Τι ακολουθεί όμως ένα new wave; New-new wave δεν ακούγεται και πολύ λειτουργικό οπότε κάπως έτσι μας προέκυψαν τα διάφορα minimal wave, chillwave κλπ κλπ. Αν τώρα ως μουσικός έχεις την επιδεξιότητα (ή και την τύχη) και σαν σωστός σέρφερ "πιάσεις το κύμα" τη σωστή στιγμή (το τραγούδησαν και οι Beach Boys αυτό), τότε μπορεί να μείνεις όρθιος και να αναδειχθείς στον αφρό.

Ακούω συχνά την ερώτηση (ήμουν νιος και γέρασα!) αν υπάρχει ελληνική σκηνή και πάντοτε μου αρέσει να απαντώ προβοκατόρικα "Όχι, και ευτυχώς που δεν υπάρχει". Γιατί η ύπαρξη "σκηνής" προϋποθέτει (ή συνεπάγεται, ανάλογα όπως το δείτε) μια ομοιομορφία, μια ομοιογένεια, βασικά την παγίδευση σε ένα ύφος και στους κανόνες που το διέπουν, σε μια ενδογαμία η οποία τελικά οδηγεί στον εκφυλισμό, η ιστορία έχει επαναληφθεί τόσες φορές ώστε έχει ξεπεράσει πλέον τα όρια της φάρσας (θυμάστε τι έγινε με το ελληνικό ροκ όπου γεμίσαμε με γενόσημα παράγωγα Τρυπών και Σπαθιών;).

Υπό το πρίσμα αυτό οι Keep Shelly in Athens, παρά το γεμάτο γεωγραφικές συνδηλώσεις όνομα τους, δεν ανήκουν σε καμία (ανύπαρκτη δεν είπαμε;) ελληνική σκηνή, η φιλική για τα indie αυτιά electronica τους είναι υπερ-εθνική, θα μπορούσε να έχει γραφτεί οπουδήποτε στον δυτικό (τουλάχιστον) κόσμο. Επιπλέον έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τη βαθιά τάφρο των εθνικών μας συνόρων και να χτίσουν κι ένα ονοματάκι στα εξωτερικά, απολαμβάνει κι ένα (ευπρόσδεκτο;) hype η Ελλάδα με την κρίση, του τύπου "για να δούμε τι κάνουν κι αυτοί οι καημένοι εκεί κάτω" (δεν βλέπετε τι γίνεται στο σινεμά με το weird greek -να το πάλι το κύμα- wave;). Μοιραία προκάλεσαν έτσι κι ένα σωρό εμ-παθείς ως συνήθως συζητήσεις, κυμαινόμενες ανάμεσα στην κολακευτικά υπερβολική αποθέωση και τη μηδενιστική καταφρόνια, με κερασάκι τον παραδοσιακό ελληνικό σουσουδίστικο επαρχιωτισμό "τι θα πουν οι ξένοι", καμία αποδοχή οπουδήποτε δεν συνιστά αυτόχρημα και αυθωρεί ποιοτικό κριτήριο. Η εκπλήρωση πάντως από τη μία μεριά των προσδοκιών και από την άλλη η απάντηση στους επικριτές είναι όπως και να 'χει ένα σοβαρό ψυχολογικό φορτίο για τον οποιονδήποτε δημιουργό...

Το "At home" όσο κι αν φαίνεται περίεργο καταγράφεται σαν ο πρώτος μεγάλος (LP που λέμε) δίσκος του ντουέτου. Μέχρι τώρα ακολουθούσαν την ομολογουμένως πανέξυπνη και πολύ συντονισμένη με το πνεύμα των καιρών τακτική των απανωτών κυκλοφοριών σε μικρή φόρμα, είτε μιλάμε για πρωτογενή έργα είτε για remix. Γιατί έτσι όχι μόνο σταθεροποιείς το πόδι σου στην επικαιρότητα αλλά επιπλέον ελέγχεις καλύτερα το υλικό σου, τόσο από άποψη στόχευσης όσο κυρίως ποιότητας. Κάπως έτσι λοιπόν οι KSIA έχτισαν ένα αξιοπρόσεκτο success story (αμάν, κακοί συνειρμοί!) το οποίο όμως φαίνεται εδώ να πέφτει σε ύφαλο.

Το βασικότερο πρόβλημα στο "At home" είναι ότι το κατακτημένο ύφος του είδους (ή του κύματος) κυριαρχεί σχεδόν αυταρχικά επί του περιεχόμενου. "Φορμαλισμό" το λένε στις σπουδές καλών τεχνών, και είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο ειδικά όταν θέλεις να προκαλέσεις αισθητικές αντιδράσεις σε μια άλλη κατεστημένη φόρμα ή έστω όταν θέλεις να τυποποιήσεις ή να βελτιστοποιήσεις μια ήδη υπάρχουσα. Οι KSIA δεν καταφέρνουν τίποτε από τα δύο, ο δίσκος μοιάζει κάπως με ένα μετέωρο βήμα, ούτε συνοψίζει τα προηγηθέντα ούτε προλέγει τα μελλούμενα, στέκει κάπου ενδιάμεσα, καλοφτιαγμένος μεν τεχνικά, αμήχανος δε και χωρίς ψυχή.

Ο ήχος του συγκροτήματος παραμένει σαφώς αναγνωρίσιμος, εντάξιμος σε αυτό το είδος που αποκαλείται dream pop με περισσότερη βάση στα σύνθια, κάπου ανάμεσα στην πίστα και στον καναπέ, στον λικνιστικό χορό και τον αφηρημένο ρεμβασμό. Η μουσική δηλαδή των παιδιών των Air και των Massive Attack, που άκουσαν αλλά δεν έζησαν τα 80s (οι συγκρίσεις με Cocteau Twins που διαβάζω δεξιά κι αριστερά αδικούν αμφότερα τα σχήματα). Στην προκειμένη περίπτωση όμως απουσιάζει εν γένει η στέρεη συνθετική βάση, οι ατμόσφαιρες που χτίζουν δεν καταφέρνουν να ακουστούν τόσο έξυπνες μέσα στην κοινοτοπία τους (με τον τρόπο που το κατάφερναν ας πούμε παλιότερα τα ηχητικά ξαδέρφια τους οι Μ83). Τα δε φωνητικά της Sarah P, τα οποία διεκδικούν πλέον κυριαρχική θέση στο σκηνικό, υποκύπτουν συχνά στις φωνητικές ευκολίες και τα προβλέψιμα γυρίσματα μιας καλής φωνής η οποία προσπαθεί να αποδώσει κάπως εκβιασμένα μια soulful ερμηνεία.

Αναμφίβολα υπάρχουν διάσπαρτες αρκετές καλές στιγμές, το "Higher" έχει ένα ωραίο υπόστρωμα, το "DIY" και το "Madmen Love" κοσμούνται από ενδιαφέρουσες πινελιές, το "Room 14 (I'm fine)" είναι ότι πλησιάζει περισσότερο σε μια άρτια ολοκληρωμένη δημιουργία. Είναι επίσης κάτι παραπάνω από εμφανές ότι σε μερικά κομμάτια προσπαθούν να ενσωματώσουν διάφορα νέα ηχητικά στοιχεία, ακόμη όμως δεν είναι καλά χωνεμένα, το πάντρεμα δεν δουλεύει πλήρως, αλλά το παλεύουν απέναντι στον εγκλωβισμό στην κατακτημένη αισθητική. Γιατί μπορεί μεν να υπάρχουν στη φυσική στάσιμα κύματα, κατά βάση όμως το κύμα εκφράζει μια δυναμική. Ο χρόνος θα δείξει αν θα καταφέρουν να το δαμάσουν. Ή να του ξεφύγουν...