Spectral Gaunts I

Κάποτε ο Mark Rothko είχε πει ότι δεν τον ενδιαφέρει τίποτα στην τέχνη, παρά μόνο το να εκφράσει ανθρώπινα συναισθήματα. Υπό αυτή την απλή διατύπωση και ορισμό της τέχνης, μπορούμε να κατατάξουμε έναν μεγάλο αριθμό σπουδαίων καλλιτεχνών τους οποίους φαίνεται να μην τους ενδιαφέρει (τουλάχιστον όχι ως πρωτεύων στόχος) κανένα συγκεκριμένο στυλ, είτε "παλιό" είτε σύγχρονο, ούτε η λεγόμενη πρωτοπορία, ούτε και η παράδοση. Έχουν μία και μοναδική αποστολή. Να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα του ανθρώπινου ψυχισμού.

Ο Kevin Drumm τον τελευταίο καιρό μέσα από το bandcamp του, επιδιώκει να ενταχθεί σε αυτή την ομάδα ανθρώπων. Βγάζει απανωτά πολλά άλμπουμ, μπορεί και τρία-τέσσερα το μήνα(!), χωρίς να διαφαίνεται ωστόσο κάποια φτηνή εμπορική πρόθεση (ούτως ή άλλως η μουσική του δε χαϊδεύει αυτιά). Θα έλεγα ότι ο λόγος για τον οποίο λειτουργεί έτσι είναι κυρίως αισθητικός. Ο άνθρωπος είναι μάλλον εργασιομανής και οι εκδόσεις του είναι κομμάτια μιας προσωπικής ιστορίας, ψηφίδες ενός ποιητικού ψυχοσυναισθηματικού κόσμου ολοδικού του. Βλέπουμε κάτι σαν ημερολόγιο (και κυριολεκτικά, αφού μερικά άλμπουμ έχουν τίτλο τον μήνα που ηχογραφήθηκαν), στο οποίο καταγράφονται τα αισθήματα της στιγμής (ή του μήνα).

Δεν είναι τυχαία η αναφορά στον Mark Rothko. Στο "Spectral Gaunts" η συγγένεια με το ύστερο έργο του μεγάλου ζωγράφου είναι φανερή. Δύο συνθέσεις (οι οποίες ενώ είναι απολύτως συναφείς απ' όλες τις απόψεις κυκλοφορούν σε δύο διαφορετικούς δίσκους... προφανώς ο συνθέτης θέλει πάση θυσία να τις ακούσουμε στον δικό τους αιθέριο χωροχρόνο) που πολύ ενδιαφέρον θα είχε να τις ακούγαμε μέσα στο παρεκκλήσι του Rothko, μπροστά στους μαύρους πίνακες του οι οποίοι δεσπόζουν εκεί μέσα και υποβάλουν μια ατμόσφαιρα απέραντα μυστηριώδη.

Στο "Spectral gaunts I" κυριαρχούν οι μπάσες συχνότητες. Μινιμαλιστική η διαχείριση των μέσων, απλώς μια κυματιστή ροή ενός παχύρρευστου και βαθύ ήχου μέσα στο σκοτάδι. Άδειος χώρος, μάλλον μη-χώρος, ένα θερμό έρεβος όπου τελικά αφουγκράζεσαι κάποιες απόμακρες παρουσίες οι οποίες φυσικά είναι αυτά τα spectral gaunts, τα φαντάσματα του, με μια αποκρουστική όψη και ταυτόχρονα άγνωστη, η οποία σου προκαλεί την περιέργεια όπως και οτιδήποτε απόκοσμο και άυλο. Όψη ορατή και αόρατη την ίδια στιγμή. Δεν μπορώ εδώ να μη σας θυμίσω και άλλη μια περίπτωση από τη ζωγραφική. Τα υπέροχα μακάβρια πνεύματα του Hocusai. Τώρα που το σκέφτομαι πολύ ενδιαφέρον θα είχε να βλέπαμε μία, ας πούμε εγκατάσταση, όπου θα βρίσκονταν στο χώρο οι πίνακες του Rothko και πάνω τους θα προβάλλονταν στιγμιαία (σαν να αναβοσβήνουν) αυτές οι μακάβριες διάφανες φιγούρες του Hocusai και φυσικά να ακούγεται ο Kevin Drumm από κρυφά ηχεία!

Στο "Spectral gaunts II" η σκοτεινιά γίνεται πιο έντονη. Το τοπίο μαυρίζει περισσότερο και η θερμή αίσθηση εξανεμίζεται. Αυτό συμβαίνει επειδή τα πολλά μπάσα υποχωρούν. Ο ήχος κατά κάποιο τρόπο αδειάζει και αντιμετωπίζουμε το πνιγηρό κενό μιας ambient τόσο isolationist, που κάνει πολλούς από τους επίδοξους "ατμοσφαιριστές" να ακούγονται σαν να παίζουν μουσική για νηπιαγωγεία. Υπάρχει ένα ψήγμα μιας φασματικής ημιεξαφανισμένης μελωδίας κάπου εκεί μέσα, η οποία καταφέρνει να μας φέρει στο μυαλό πάλι τη ζωντανή παρουσία (ή τη μη-ζωντανή - είπαμε για φαντάσματα πρόκειται) που αυτή τη φορά δεν είναι οι γκροτέσκες φιγούρες που περιέγραψα παραπάνω, εδώ η κίνηση τους είναι πιο ανεπαίσθητη, σχεδόν ασύλληπτη και σίγουρα διακατέχονται από βαθιά θλίψη, το πρόσωπό τους έχει σχεδόν λιώσει από αυτήν, σαν να είναι η θλίψη κάποιου είδους βαρύτητας που διατάζει το εκτόπλασμα να χύνεται αργά.

Δεν γίνεται να μη φέρω στο νου μου κάποιους εκλεκτούς συναδέλφους του Kevin στους οποίους με παραπέμπει η σύνθεση αυτή. Οι Organum και οι Nijiumu φυσικά, που αν δεν το έχετε ήδη πράξει πρέπει να τους μελετήσετε άμεσα. Επίσης και το υπέροχο "Soliloqui for Lilith" των Nurse with Wound είναι αρκετά συγγενικό. Όπως πιθανόν να κατάλαβες άμοιρε ακροατή, μιλάμε για μια μουσική που αν δεν ξέρεις να κολυμπάς στα άπατα των σκοτεινών λογισμών και αβύσσων του ανθρώπινου μυαλού, θα σε πνίξει με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στην ενόχληση σου, θα σου φανεί ανυπόφορη, ίσως ακόμη και τρομακτική. Ή αν δε δώσεις την απαραίτητη προσοχή μπορεί και να μην αντιληφθείς καν την παρουσία της. Για μυημένους δέκτες.

Η τελευταία πινελιά του "Mephistophelian facilitator" μπήκε την Κυριακή του Πάσχα! Για άλλη μια φορά διόλου τυχαία! Δε θα πω ψέματα, ο τίτλος μου τράβηξε πολύ την προσοχή. Κάπως το μυαλό μου θεώρησε ότι θα πρόκειται για άλλη μια περίπτωση, όπου ο καλλιτέχνης προσπαθεί να εμπλακεί με αυτό το μυστήριο του προσωποποιημένου κακού. Δεν έπεσα έξω. Υπάρχει συσσωρευμένο στις ψυχικές αποθήκες μας τεράστιο απόθεμα μιας έντονης φοβίας η οποία έχει να κάνει με το τι θα συμβεί αν ο διάολος θα είναι αυτός που θα μας καλωσορίσει στις αγκάλες του μετά θάνατον. Μιλάμε για τον τρόμο αυτόν που σε παραλύει, σε παγώνει. Stand still... Στο λέει κιόλας ο Kevin Drumm ως οδηγία ακρόασης. Παίζει με αυτό το αίσθημα. Ήχος οξύς, μεταλλικός και μονοκόμματος, σχεδόν αμετακίνητος, απόκοσμος και τελικά κάπως προστακτικός και αυστηρός. Δυστυχώς, ενώ καταφέρνει να μεταφέρει σχεδόν οδυνηρά το κομμάτι αυτό όλα τα παραπάνω, για μένα δεν είναι αρκετό. Δεν έχουν όλες οι ιστορίες καλό τέλος, ακόμα και αυτές που παρασκευάζονται ολοφάνερα με μεράκι. Συμβαίνουν αυτά όταν υπερεκτίθεσαι. Δε γίνεται να βγάζεις πολλούς δίσκους και να είναι όλοι εξ ίσου καλοί, όσο σοβαρές προθέσεις κι αν έχεις. Tα 40 του λεπτά με εκνευρίζουν. Νιώθω μια αδυναμία να μετατραπεί αυτή η προσπάθεια σε μουσική, να αποκτήσει την απαραίτητη οργανικότητα που κάνει τους ήχους να μεταλλάσσονται από τυχαία συμβάντα σε κάτι ζωντανό. Κάπως έτσι την είχε πατήσει και ο Sir Richard Bishop με το επίσης εκνευριστικό "Εlectronika Demonika". Λες να τους σαμπόταρε ο Μεφιστοφελής ως μέγας χιουμορίστας που είναι;

Spectral Gaunts I - 8
Spectral Gaunts II - 8.5
Mephistophelian Facilitator - 4

Bandcamp