Flying Microtonal Banana
Η Ευρώπη ζει κρίσιμες στιγμές σε σχέση με την πολυπολιτισμική αντίληψή της. Όπως και οι ΗΠΑ, αν και εκεί το φαινόμενο αυτό συνδυάζεται με κλιμακούμενες από τα κάτω αντιδράσεις. Στην Αυστραλία, όμως, φαίνεται ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κι αυτό προκύπτει από το γεγονός, ότι με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία, το 25% των Αυστραλιανών έχει γεννηθεί σε άλλη χώρα, ενώ το 43% έχει τουλάχιστον έναν εκτός χώρας γονέα.
Η σχέση μου με τον "Βασιλιά Στομάχι" ξεκίνησε το 2015, όταν και κυκλοφόρησαν το έξυπνο "Quarters", ένα εξαιρετικό δείγμα νεο-ψυχεδέλειας με 4 κομμάτια που είχαν ακριβώς την ίδια διάρκεια, 10 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα. Η βουτιά στο παρελθόν τους ήταν αρκούντως πειστική, διαψεύστηκε, όμως, από τις δυο επόμενες κυκλοφορίες τους. Με το "Paper Mâché Dream Balloon", την ίδια χρονιά, διέγραψαν μονοκονδυλιά ότι είχαν κάνει μέχρι τότε, δίνοντας την εντύπωση ότι οι υπερεκτιμημένοι ομοεθνείς Tame Impala τους δείχνουν το λάθος δρόμο, με ανοίκειο για τους ίδιους τρόπο. Ενώ στο περσινό "Nonagon Infinity" τα πράγματα πήγαν περισσότερο προς μια ανούσια classic rock δυναμική προσέγγιση, που μου σήμανε το τότε τέλος της σχέσης μας.
Προσωρινά, από ότι αποδείχτηκε. Διότι η φετινή "ιπτάμενη μικροτονική μπανάνα" τους έσκασε ως μπούμερανγκ στα κεφάλια όσων βιαστήκαμε να τους διαγράψουμε από τις λίστες μας. Και εξηγούμαι...
Ως πρώτο στοιχείο της διαδικασίας της εξέλιξης είναι να αναγνωρίσει κανείς τις ασυνέχειες αυτής, όπως και να απολαύσει τη φυσική επιλογή της απαλοιφής οποιασδήποτε μη βιώσιμης μετάλλαξης. Κάπως έτσι, οι KGLW πιάνουν το νήμα από την αρχή της έμπνευσής τους, έχοντας μάθει να αποφεύγουν τα λάθη τους. Επιστροφή, λοιπόν, στην ψυχεδελική προσέγγιση, όχι ωστόσο στα μέτρα μιας χιπστερονεοψυχεδέλειας, αλλά περισσότερο ως δομικό στοιχείο για την απελευθέρωση της αναμφισβήτητης έμπνευσής τους.
Ως δεύτερο στοιχείο έρχεται η ενδογενής για τη χώρα τους πολυπολιτισμικότητα. Η οποία οδηγεί την τελευταία κατάθεσή τους σε μονοπάτια οικεία για τα δικά μας αυτιά, στο βαθμό που απλώνονται από την Ινδική χερσόνησο ως τη Μέση Ανατολή. Με σημαντικές στάσεις στη διαδρομή αυτή στις κοιλάδες του Πακιστάν και της Περσίας.
Ως τρίτο, και σπουδαιότερο για το album, στοιχείο έρχεται η βούληση της ευφυούς αυτής μπάντας να ερευνήσει και να πειραματιστεί. Δεν αρκεί που ανοίχτηκε γεωγραφικά, αλλά ενσωμάτωσε στη δημιουργική της διαδρομή και την κατασκευή των οργάνων που θα την υπηρετήσουν. Διότι αν αποφασίσεις να πατήσεις τα μουσικά σου πλοκάμια στην Ασία, τότε θα πρέπει να έχεις αντίληψη της μικροτονικότητας, της ύπαρξης δηλαδή ήχων εκτός του δυτικού πενταγράμμου.
Πρόσφατα παρουσιάστηκε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δουλειά στην "Στέγη" σε έργα του Harry Partch, ενός πρωτοποριακού Αμερικανού συνθέτη του 20ου αιώνα, ο οποίος ασχολήθηκε με την μικροτονική σύνθεση, κατασκευάζοντας τα δικά του μουσικά όργανα για να την υπηρετήσουν. Η έμπνευσή του έφτασε στο σημείο να εφεύρει κούρδισμα για 43 ήχους μέσα στα περιοριστικά, αλλά καθημερινά για εμάς, πλαίσια μίας "δυτικής" οκτάβας.
Οι King Gizzard & the Lazy Wizard κινήθηκαν ανάλογα, κατασκευάζοντας τη δική τους μικροτονική κιθάρα, ώστε να μπορέσουν ελεύθερα να εκφράσουν μια αίσθηση ανατολίτικου ταξιμιού στα 9 κομμάτια του "Flying Microtonal Banana". Και η αίσθηση αυτή δεν βγαίνει ούτε άναρχα, ούτε ψευδοπειραματικά, αλλά με ισχυρή δόση αυτοπεποίθησης και προγραμματισμού, που προκύπτει από την εξίσου ισχυρή συνοχή του συνθετικού ιστού που πέτυχαν. Κορυφώνεται απόλυτα στο αριστουργηματικό "Sleep Drifter", όπου ενδόμυχα προκύπτουν συνειρμοί που παραπέμπουν στην Τουρκική ψυχεδέλεια των 70's, όπως δεν την προσεγγίζουν οι αγαπητοί Baba Zula.
Αν οι εξαιρετικοί Goat κατάφεραν να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση της rock και funk παράδοσης με την Αφρική και την Καραϊβική, οι KGLW καταφέρνουν με το φετινό τους album να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση της ψυχεδέλειας με τη rock φόρμα και τη μουσική γεωγραφία της νότιας ζώνης της Ασίας. Κοινό στοιχείο των δυο περιπτώσεων είναι η προσπάθεια για όσμωση των επιμέρους επιδράσεων, ώστε το μείγμα να μοιάζει φρέσκο, στιβαρό, και σε τελική ανάλυση αυθύπαρκτο.
