Ακούγοντας λοιπόν αυτό το δίσκο θέλω να εκφράσω την ικανοποίησή μου και να πω ευθέως ότι είναι ο καλύτερος που έβγαλε ποτέ, είτε μόνος είτε συνεργαζόμενος με τους άλλους δύο μ.δ. + α.π.
Πρώτα απ' όλα υπάρχουν τρία καταπληκτικά τραγούδια της κωνσταντίνιους βήτους σχολής, 'Το σήμα', '13' και 'Το κορίτσι' που εντάσσονται στην κατηγορία της γνωστής σε όλους μας "γλυκομελαγχολικογαληνοταξιδιάρικης ποπ".
Με τον 'Κύκλωπα' αφοπλίζει ακόμα και τον πιο σκληροπυρηνικό πάλαι ποτέ φαν των Στέρεο Νόβα που πίστευε ότι ο Κ. Βήτα ξεπουλάει όσο - όσο την μουσική του ιδεολογία μήπως του κάτσει καμιά διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας, ή καμιά ξεπλυμένη διασκευή των Abba.
Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτός για να μας ξελαμπικάρει από το ανόητο σερφάρισμα στην επιφάνεια και να μας τραβήξει κάτω από τη λιθόσφαιρα της ψυχής του. Με τη 'Διευθέτηση' αγγίζει τα όριά μου, σκέφτομαι είτε να βάλω τα κλάματα είτε να ξεστομίσω την πιο μοχθηρή παρατεταμένη πρωτόγονη κραυγή που παράχθηκε ποτέ.
Το 'φακ_άσιντ' αφήνει έτη φωτός πίσω του όλους τους ομοεθνείς του κονσερβοποιημένους δημιουργούς της ελληνικής ελεκτρόνικα ενώ στο 'Άστρο' μου δίνει ένα φοβερό χαστούκι διότι μέχρι πρότινος πίστευα ότι ο κ.β. δεν μπορεί να τραγουδήσει χωρίς να βγει εκτεθειμένος από το αποτέλεσμα. Όμως φτάνει σε ανατριχιαστικά υψηλό επίπεδο συγκλονίζοντάς με και φέρνοντας στο μυαλό το μοναδικό 'Δυο' του 'Τέλσον' (δίσκος ασυναγώνιστος για τα ελληνικά δεδομένα και που δεν πρόκειται κανείς άλλος να συλλάβει, να εκτελέσει, να νοιώσει.
Μιχάλη περαστικά αν και σου λέω ότι, όπως πάντοτε ήμουνα χατζιδακικός και ποτέ μα ποτέ θεοδωρακικός, τώρα στη νέα τάξη πραγμάτων είμαι κωνσταντινοβητακικός και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορώ να είμαι μηχαληδελτακικός.