Άργος

CD2 1. φαενζα 2. πολυαιγος 3. αντιμολπος 4. καανθος 5. χαον 6. αυγερινος 7. 6+0 ΝΥ 8. αναπαλη 9. διποδια 10. αλπος 11. κυδνος76 12. βουζα 13. βια 14. σερεστος

Τη μεγαλύτερη αλήθεια, αναδρομική -όπως συνηθέστερα όλες οι μεγάλες αλήθειες είναι- που αφορούσε τους Στέρεο Νόβα, την άκουσα δια στόματος του Μιχάλη Δέλτα σε τηλεοπτική του συνέντευξη, απ' αυτές που ο συνεντευξιαζόμενος κατά βάση μονολογεί μπροστά στην κάμερα, αλλά που αν εξομολογείται, αυτό δε σε πειράζει καθόλου. Είπε πως στην εποχή τους οι Στέρεο Νόβα δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς έκαναν. Μπορεί κι όχι επακριβώς κατά λέξη όπως το μεταφέρω, αλλά μ' αυτό το νόημα και πάντως κοφτά, με σαφήνεια, με ειδικό βάρος. Έχω την αίσθηση ότι κι η γνώμη του δεύτερου της τότε παρέας, του Κωνσταντίνου Βήτα, δεν πρέπει να είναι διαφορετική, αυτοί οι δύο ένοιωσαν κάποτε ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Για να γίνει πιο μοντέρνα, έστω κι εφήμερα, η νεολαϊκίστικη εγχώρια αισθητική μας, που αιωνίως ταλανίζει αυτόν τον τόπο, ο τρόπος πέρασε απ' τους Στέρεο Νόβα. Πέρασε κι απ' τον Κωνσταντίνο Βήτα επομένως.

Έχω ένα λόγο τώρα για να αιτιολογήσω που το(ν) "Άργος" το(ν) περίμενα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ήταν η επανεμφάνιση μετά την "Άγρια Χλόη" του 2004, με ενδιάμεσο σταθμό την εστέτ ατραξιόν του περσινού "2", μουσικά πετυχημένου εντούτοις (η εμπορική επιτυχία δεν απαξιώνει το μεδούλι, βλέπε και "Flood" Raining Pleasure), ήταν η ταυτόχρονη είσοδος στην ιστορική "Λύρα", ήταν η επιλογή του διπλού άλμπουμ κι η αγωνία να πει πράγματα πολλά που σαν να καταλάβαινα ότι μας έδειχνε μ' αυτό το τελευταίο. Έστω κι αν δεν ήταν έτσι όλα τα παραπάνω ώστε να πάρεις όρκο, ήταν σχεδόν έτσι κι αυτό με κάλυπτε...

Στην "Οδύσσεια" του Ομήρου ο χαρακτήρας του σκύλου του Οδυσσέα είναι ανύπαρκτος μέχρι που αναγνωρίζει το αφεντικό του. Κάπως έτσι αφανές είναι κι ό,τι συμβολίζει ως ιδέα: την καρτερικότητα, την υπομονή, την αφοσίωση, την υπακοή από ταύτιση και πίστη και όχι από θηριοδαμαστική πειθαρχία, την προσωπικότητα που κάθε ζωντανός οργανισμός έχει κι είναι αθέατη για όλους τους άλλους πλην των πολύ δικών του. Κι όλα αυτά είναι τελικώς και χαρακτηριστικά της μουσικής του Βήτα. Στο παρόν σίγουρα...

Μουσική που συνδυάζει τις δύο βασικές εκφράσεις του εγώ του ιδίου, τα τραγούδια και τα ινστρουμένταλ θέματα. Πολλές φορές η εξέλιξη σε ένα συνθέτη λένε, κι έχουν δίκιο, πως έρχεται με διαδοχικές προσεγγίσεις. Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Βήτα και παρά τους σε βάθος χρόνου άστικτους τίτλους των κομματιών του και την αφύσικα ποιητική, αλλά εντούτοις αιμοδοτική, στιχομυθία του, είχαμε ήδη τις υπόνοιες ότι θα μας έβγαζε στον ακουστικό ήχο που σε παραδείγματα όπως το εναρκτήριο "ανεπαρκεια" μοιάζει με μεταχρονολογημένους Poll. Το "Άργος" έχει τέτοια νεοκυματικά, με την προ 30ετίας σημασία, κομμάτια, ωστόσο να συμφωνήσουμε πως αυτά δεν είναι και τα τραγούδια που έκαναν τον Βήτα αυτό που είναι. Εξαιρώντας φυσικά το αξεπέραστο "Ταξίδι στη Γη". Είναι περισσότερο οι προσωπικές του ανησυχίες, για να το ερμηνεύσω.

Όταν χρειάζεται να δηλωθεί η κράση, λοιπόν, οι δρόμοι γίνονται πάλι γνώριμοι, έρχεται εκείνη η αύρα που έκανε τους Στέρεο Νόβα τόσο αγαπημένους: "η νυχτα" είναι ιδιοφυής, μια πιθανή προέκταση του "Ο Εξώστης (Τα Μάτια του Φίλου μου)" δεκαπέντε χρόνια μετά. Κι είναι ένα ύπουλα ηλεκτρονικό τρακ, μια πεπατημένη υπεροχή, ασφαλής όσο το κρύο ατσάλι. Ένοιωσα όπως κάποτε μπροστά σε εκείνον το "Μάρκος" της Λένας Πλάτωνος, που κι εκείνος σκύλος ήταν, ποιος μπόρεσε να τον ξεχάσει; Μόνον ένα λόγο ανέφερα που με κάνει να αισθάνομαι με το "Άργος" οικείος, υπάρχουν όμως και τόσοι άλλοι, διαφορετικοί με την κάθε διάθεση... Το "σφαιρα" είναι ένας απ' τους επόμενους...

Μέχρι εδώ δεν την ανακαλύψαμε τη μεγάλη έκπληξη, θα παρατηρήσατε. Μόνον άνετα νοιώσαμε. Έλα εντούτοις που πέφτουμε πάνω της μετωπικά με το που ξεκινάει το εξαιρετικό δεύτερο άλμπουμ: 14 ορχηστρικά κομμάτια electronica, σε χαμηλό τέμπο, είναι αυτά. Και με άψογες, υποδειγματικές ατμοσφαιρικές ενορχηστρώσεις που χώνονται από τα πρώτα δευτερόλεπτα σε ένα κινηματογραφικό περιβάλλον και μένουν μέχρι τέλους εκεί, στριφογυρίζοντας, εμμένοντας, καταστρατηγώντας, κανιβαλίζοντας στιλ και φόρμες. Στο "φαενζα", στο "πολυαιγος", στο "διποδια"... Ο Κωνσταντίνος Βήτα είναι πλέον διαμορφωμένος γραφιάς. Μπορεί το οτιδήποτε, έχει δικαίωμα όπως όλοι μας να διεκδικεί με ρομαντισμό το άφθαστο, είναι απ' αυτούς που κρατάνε σε κάθε τους εμφάνιση τα πρακτικά του μεταλλάξιμου αστικού περιβαλλοντισμού που μας περιτριγυρίζει, με φαντασία, αλλά προπάντων με οξυδέρκεια και χαρακτήρα. Κάποτε, αλλά σπάνια όπως τελικά αποδεικνύεται, αστοχεί και λίγο ίσα για να αγωνιούμε... Τουλάχιστον...