Ομόνοια

Τα τραγούδια του Κ. Βήτα δεν ακούγονται απλά. Τα βλέπεις. Ή μάλλον, βλέπεις κάτι από αυτά που ακούς, αλλά ταυτόχρονα βλέπεις και κάτι που υπήρχε μέσα σου, χωρίς να το γνώριζες καν. Έτσι όπως συμβαίνει στην καλή ποίηση. Και κάπου εδώ ίσως βρεθείτε ξανά μπροστά στο ψευτοδίλημμα, που αφορά την τέχνη του Κωνσταντίνου: είναι περισσότερο μουσική ή ποίηση; Αλήθεια, πιστεύετε ότι αυτό χρειάζεται να απαντηθεί; Αν ναι, τότε μοιάζετε με τους "βαθυστόχαστους" αναλυτές που διύλιζαν τις λέξεις για να ανακαλύψουν τι έκρυβε στο μυαλό του ο ποιητής. Αν όχι, συνεχίστε να διαβάζετε, εμπιστευτείτε την ακοή σας κι ετοιμαστείτε για υπέροχες εικόνες.

Μετά από οκτώ προσωπικές κυκλοφορίες και τη δουλειά των Στέρεο Νόβα, δε χρειάζεται να πούμε πολλά για την "Ομόνοια". Τρία χρόνια μετά την "Αντήχηση", το λιγότερο αναμενόμενο για μένα ήταν η μαγική -έστω και μικρή- νοσταλγία της πρώιμης δημιουργικής του εποχής, μέσα από ήχους και στίχους, που πριν αρκετά χρόνια θα έβαζα στοίχημα πως ο ίδιος ήθελε να σβήσει από τη θολή εικόνα του μουσικού μέλλοντός του. Προσέξτε, δε μιλώ για επανάληψη, αλλά για ένα ανακουφιστικά καλοδεχούμενο κοίταγμα στο ύφος που όλοι αγαπήσαμε. Κι ας κρατά λίγες στιγμές σε δύο μόνο τραγούδια. Η "Ομόνοια" είναι ηχογραφημένη στο φυσικό της χώρο, μια ανάσα μακριά από το κέντρο της Αθήνας, κουβαλώντας εικόνες που συνέβησαν ή δε συνέβησαν ποτέ, μεταξύ αγνώστων και οικείων ενός κόσμου, που, στο δικό μου το μυαλό, δεν υπάρχει. Μιλά για βλέμματα γεμάτα ερημιά και για ρημαγμένα συναισθήματα, που προσπαθούν να μεταμορφωθούν με την αγάπη. Ψάχνει (και βρίσκει) την ελπίδα εκεί που δεν κοιτάζει κανείς, ξορκίζοντας τη μιζέρια. Θέλει να γίνεις διάφανος, κοιτάζοντας κατάματα τον πόνο. Να μην τον φοβάσαι. Κι ονειρεύεται να σε κάνει τόσο δα χαρούμενο, που να θέλεις να μείνεις μόνος. Με τέτοια μουσική, μόνο από εσένα εξαρτάται.

Οι περισσότεροι το λένε "ευαισθησία". Ουσιαστικά πρόκειται για το βλέμμα του ποιητή, που μπορεί να διαπερνά την ύλη. Οι στίχοι του Κωνσταντίνου δεν (πρέπει να) διαβάζονται ξέχωρα από τη μουσική του, αφού συμπληρώνονται από αυτήν. Εύκολα θα μπορούσες να πεις και το αντίστροφο. Οι ήχοι "χάνονται" στους στίχους κι έτσι μόνο αποκτούν την αληθινή τους διάσταση. Προσέξτε, όμως: είναι λάθος να βάλετε σε δεύτερη μοίρα τη μουσική. Η "Ομόνοια" μπορεί να ακούγεται σφιχτοδεμένη, αλλά (ευτυχώς) δεν είναι ομοιογενής. Όπως ήδη είπαμε, μπορεί, μεταξύ άλλων, να διακρίνει κανείς μια ανάσα από την κληρονομιά των "Ντισκολάτα" και "Άγρια Χλόη" με ψήγματα του ήχου των Air (Τρεμολόρα", "Απέραντο Άσπρο"), υπερευαίσθητα singer songwriter διαμάντια με 60's folk ύφος ("Ο Απόφοιτος", "Το Βέβαιο Τέλος"), την αύρα του Χατζιδάκι ("Το Όνομά Σου Είναι Αγάπη", "Νόμιζα Πως Ξέρω"), χαρακτηριστική dance ("Επίπεδη Πίκλα") ή εμπλουτισμένη με κάτι από τον αρχιμάστορα Cerrone ("Τρίκυκλο Χ"), αλλά και με γλυκιά αναφορά στα 80's ("Μεσάνυχτα").

Και τα καλύτερα έρχονται: Υπάρχει το "Μουσική Για Υπολογιστή #3", όπου αναμειγνύονται συγκλονιστικά και με πομπώδη τρόπο κλασική μουσική και synths. Μια εξαιρετική στιγμή, που δεν πρέπει να εξαπατηθείς νομίζοντας ότι στοχεύει να συγκινήσει, αφού το μόνο που θέλει είναι απλά να μιλήσει. Στην καρδιά σου. Και για το τέλος, δε θα πέσω στην παγίδα να πω πολλά. Όλοι πια γνωρίζουμε πως το πιο δύσκολο είναι το απλό. "Η Αυλή" δε σου αφήνει και πολλά περιθώρια διαφυγής. Για την ακρίβεια, κανένα. Εδώ κρύβεται κάτι από εκείνη την ομορφιά της λιγοσύνης, που έλεγε κι ο ποιητής.

"Αν ο πόνος μπορούσε να γίνει αγάπη..." Για καλή μας τύχη, Κωνσταντίνε, δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο.