Inside in/Inside out
Αν σε πλύνω ανάποδα θα μπορέσω μετά να σε ξαναφορέσω;
Όχι. Θα έχω ξεπλυθεί και θα είμαι πλέον άχρηστη, τόσο στην εφαρμογή όσο και στην ανάδειξη των προσόντων που σίγουρα διαθέτεις. Αν πάντως θέλεις να φορέσεις κάτι ξεπλυμένο καλύτερα να προτιμήσεις τη μουσική των Kooks που φορούν στραβά στο κεφάλι το "Hunky Dory" του Bowie και ενσαρκώνουν όλα τα βρετανικά εφηβικά απωθημένα. Σε έπεισα ότι είμαι το νέο 'next big thing';
Χμ.. οι Kooks έρχονται από το Brighton με μπόλικο hype στην πλάτη τους εισπνέοντας τον αέρα της πρόσφατης έκρηξης των βρετανών που μπορούν ξανά να υπερηφανεύονται για την προφορά τους, για τα μεθύσια και τις ερωτικές τους (ιδιαιτέρως χαμηλές) επιδόσεις... όπως άλλωστε συμβαίνει αυτή την στιγμή με τους Arctic Monkeys, ή λιγότερο με τους Morning Runner, Duels, Paddingtones και Boy Kill Boy. Και για να μην παρεξηγηθώ: τo hype είναι καλοδεχούμενο όταν υποστηρίζεται από τα απαραίτητα εχέγγυα, τα οποία στην περίπτωση αυτή απλά δεν είναι επαρκή. Τα παιδιά με μέσο όρο ηλικίας τα δεκαοχτώ (!) ακολουθούν το κλασικό ανδροκρατούμενο μοτίβο-κουαρτέτο (φωνή, κιθάρα, μπάσο και ντραμς) συνδυάζοντας επιρροές από Jam, Kinks, Supergrass, Libertines με ska, reggae και funk νότες. Το φαγητό δεν είναι άνοστο, είναι ωστόσο χιλιομασημένο και ακόμα και ο Tony Hoffer που έχει δουλέψει στην παραγωγή με Beck και Air αδυνατεί να κάνει τη διαφορά.
Τα πρώτα singles "Eddie's Gun" και "You Don't Love Me" διαθέτουν δύναμη και ορμή, ενώ το "Sofa Song" και το "See The World" επιχειρούν μια Strokes κατά μέτωπο αντιπαράθεση. Στο "Ooh La" οι ακουστικές κιθάρες παίρνουν το λόγο για να υπογραμμιστεί το ρομαντικό στοιχείο ανάμεσα στον τραγουδιστή Luke Pritchard και την πρώην κοπέλα του, ενώ στα "Match Box" και "Naive" μπερδεύονται μάλλον άκομψα reggae και funk γραμμές. Παραδόξως τα μελωδικά "Seaside" και "Got No Love" είναι μάλλον τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου που, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, περιέχει και τον σεξιστικό ύμνο "Jackie Big Tits" -μείον μισό βαθμό παρακαλώ για τούτο το αμάρτημα!
Είμαι σίγουρη πως, ειδικά στη Μ. Βρετανία, θα τους τιμήσουν με sold out συναυλίες και πως τα σαββατοκύριακα θα χορεύεται ξέφρενα ο ρυθμός του "Eddie's Gun" στις διάφορες indie βραδιές. Ο δίσκος διαθέτει σίγουρα ενέργεια, αυτοπεποίθηση, διάθεση, ενθουσιασμό και όλα τα συναφή που χαρακτηρίζουν έναν έφηβο - η ωριμότητα ωστόσο και η ισορροπία απουσιάζουν, ενδεχομένως ορθώς μιας και ο συγκεκριμένος δίσκος απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε εικοσάχρονα 'ξεπλυμένα' αγοροκόριτσα.
