Φτηνή ποπ για την ελίτ
Αρχίζει με καταγγελία γιαυτούς που μας χλεύασαν, μας μίσησαν, 'μας σταύρωσαν γιατί μιλούσαμε για ειρήνη'. 'Παπαροκάδες', μου σφυρίζει ένας γνωστός. Ποιοι είναι αυτοί οι φθονεροί, οι μικρόψυχοι; Οι πολιτικοί, οι αβουλοι πολίτες, οι θρήσκοι, οι δάσκαλοι, οι έμποροι, οι ηλίθιοι, το σύστημα; Διαλέγετε και βάζετε. Νόμιζα πως δε θα ξανακούσω τέτοιους στίχους που καταγγέλουν αόριστα τους υπαίτιους της δυστυχίας μας - δεν υπολογίζω πάνκηδες της πλάκας και άγουρους χιπχοπάδες.
Τελειώνει με μια άλλη διαπίστωση - καταγγελία : 'Είναι βαρύ το ξέρω, μα θα το πω ωμά: η διαπλοκή της τέχνης την Ελλάδα κυβερνά, τη μάζα αποκοιμίζει με σούπες εύπεπτες...' Αυτό με ενόχλησε περισσότερο απ'το προηγούμενο γιατί όχι μόνο παραβιάζει ανοιχτές πόρτες, αλλά χρησιμοποιεί και τη φρασεολογία των εκδοτών που σχολιάζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα. Από τους μουσικούς που πιστεύουμε περιμένουμε να τραγουδούν στη γλώσσα των ποιητών, απ'τη στιγμή που επιλέγουν να τραγουδήσουν στα ελληνικά, που γνωρίζουν και μιλούν άπταιστα.
Και το καταφέρνουν στο μεγαλύτερο μέρος αυτού του δίσκου οι Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες όταν αποφασίζουν να αφήσουν στην άκρη τα κακώς κείμενα της πατρίδας τους και να τραγουδήσουν με ευαισθησία και υπόγειο χιούμορ προσωπικές / ερωτικές ιστορίες, μέσα στις οποίες ο καθένας μπορεί να βρει κάτι απ'το παρελθόν του. 'Γι' αυτό το σπίτι ζω... γιαυτό το δρόμο που περνάει από μέσα μου... γι' αυτά τα μάτια που δακρύζουν για μένα...'
Δυο ακόμα σημειώσεις για το στίχο. Η παλιά ένσταση για τις πολυσύλλαβες ελληνικές λέξεις που δε χωράνε στο ροκ απορρίπτεται πανηγυρικά. Πουθενά δεν έχεις την αίσθηση σαρδελοποίησης των λέξεων. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι πως οι στίχοι καλύπτουν το 80-90% των τραγουδιών και τα όργανα συνοδεύουν πολύ, γεφυρώνουν λίγο και σολάρουν ελάχιστα. Παλιότερα μπορεί να μην το προσέχαμε αλλά η ακρόαση πολλών οργανικών δίσκων τα τελευταία χρόνια μας έχει ανοίξει την όρεξη για περισσότερα ηχοτοπία.
Το να πω ότι η μουσική των Κόρε. Ύδρο. έχει κάτι από Galaxie 500 και Χατζιδάκι θα ήταν τραβηγμένο απ'τα μαλλιά αφού δεν υπάρχει ενοχλητική επιρροή τους. Θα πω πως το πιάνο κάνει (και καλά κάνει) αισθητή την παρουσία του πάνω στην κλασική ρυδμ σέξιον. Ότι έχουν δυνατές, καθαρές μελωδίες και ωραίες αυξομοιώσεις της έντασης. Τα κρεσέντα τους παραπέμπουν σε live αντί για σπιτική ηχογράφηση. Ότι το 'Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου' θα άξιζε να γίνει πανεθνικό χιτ. Και ότι σου αφήνουν μια θετική και αισιόδοξη γεύση, πράγμα σπάνιο για ελληνόφωνο γκρουπ. Οι συνθήκες της επαρχίας κάτω από τις οποίες δημιουργούν το κάνουν να αξίζει διπλά. Ο Παξινίτικος ήλιος μάλλον έχει κάνει το θαύμα του.
Ποιο είναι το κοινό των Κόρε Υδρο; Πέτυχα σε τοπικό κανάλι το video clip τους και το περίμενα τη συνέχεια. Ακολούθησαν video της Ραλλίας Χρηστίδου και ενός ακόμα απόφοιτου "ακαδημίας", Τάνιας Τσανακλίδου με Μιχάλη Δέλτα και Θεοδοσίας Τσάτσου (sampler της εταιρίας πιθανότατα). Ποιο κοινό μπορεί να τους ανακαλύψει και να τους αγαπήσει έξω από το δικό μας 'γκέτο'; Αυτό των Ξύλινων Σπαθιών, του Μανώλη Φάμελλου ή του Πάνου και Χάρη Κατσιμίχα;
