Αν όλα τέλειωναν εδώ
'... την καλοσύνη σου βαρέθηκα/ ποτέ μου δε σου ζήτησα μια γενική αγάπη ...'
Επί του ειδικού, οι Κόρε. Ύδρο. σχηματίστηκαν στην Κέρκυρα του 1993. Και βιώνοντας σε πραγματικό χρόνο την λιλιπούτεια lo-fi αισθητική των αμερικάνικων nineties, την έκαναν μελέτη στις σπιτικές τους ηχογραφήσεις, οι οποίες πέρυσι μόλις έβγαλαν από έναν εγγραφέα οκτώ καναλιών ό,τι περιέχεται στο παρόν ντεμπούτο album. Τραβώντας την λες μαζί τους προς την αυτογνωσία και σε μια πορεία που (φαίνεται εδώ, αρκεί να την προσέξει κανείς), χρειάστηκε να διαρρήξει και να σπάσει ένα-ένα τα μπλοκαρίσματα που συναντούσε και την περιόριζαν, ως προς το πλαίσιο, τις φόρμες και το ύφος. Και δεν έχει φτάσει ακόμα να απελευθερωθεί απόλυτα, ούσα ενίοτε διαλλακτική και άλλοτε δριμύς, έναντι ενός εκ των ενόντων πολύ ορθολογικού, περιβάλλοντος κόσμου. Γι' αυτό σαγηνεύει τόσο, άλλωστε.
Πίσω από τον περίτεχνο φλοιό της, η μουσική των Κόρε. Ύδρο. είναι βαθιά ελληνική (ναι, με την ετυμολογική έννοια της παραδοσιακής), με ένα υπέροχο πιάνο που μόνο του είναι σα να οδηγεί αβίαστα τα δάχτυλα του μουσικού στη φρασεολογία του Μάνου Χατζιδάκι και στις λατέρνες του χθες. Αυτά τα βιωματικά τραγούδια δεν νοούνται χωρίς τα πιανιστικά μέρη και τα χρώματά τους. Είναι ο πυρήνας που γύρω του τυλίγεται ένα ευρυγώνιο φάσμα από κιθάρες, sampling, έγχορδα, θορύβους και άχρονη, πειραματική διάθεση - σαφώς πιο ώριμη από αυτήν του παρελθόντος του συγκροτήματος. Κάπως όπως το λειτουργικό του θεάτρου και της παντομίμας. Φυσικά, μη αποκλείοντας (τουναντίον) τις υποκειμενικές χροιές, στην ερμηνεία, ίσως σποραδικά ακόμα και στους στίχους. Δεν μπόρεσα να μην θυμηθώ εκείνη την απογυμνωμένη κατάθεση του Δημήτρη Λαδά στις 'Πλόες', πριν μερικά χρόνια.
Ανάμεσα στα δικά τους τραγούδια υπάρχει και μια απόδοση (αυτός είναι πιστεύω ο σωστός όρος και πρέπει να το τονίσω) του 'All My Little Words' των The Magnetic Fields, μια από τις ομορφότερες συνθέσεις του Stephin Merritt από το '69 Love Songs'. Δίπλα στο ανυπέρβλητο ερωτικό άρωμα αυτού του τραγουδιού, το οποίο αποκτά έναν πολύ ταιριαστό του ελληνικό αέρα εδώ, σεβαστικό προς αυτόν του αυθεντικού, στέκονται τα 'Η Καλοσύνη Σου', 'Νύχτες Χωρίς Εσένα', 'Ο Πιο Ενδιαφέρων Καταθλιπτικός Άνθρωπος Στον Κόσμο', 'Ο Θάνατος Μέσα Στα Μάτια Σου', 'Εδώ Κατοικεί Η Αμαρτία', ...
Θεωρώ και αντιλαμβάνομαι ως εξίσου σημαντικότατο γεγονός ότι αυτά τα εξήντα τόσα λεπτά μουσικής δίνουν από τώρα την εντύπωση πως δεν εξαντλήθηκαν και ως θέματα έχουν και άλλα περιθώρια να πληρώσουν (φαντάζομαι πως το συγκρότημα έχει ήδη δει πόσα εναλλακτικά σενάρια ανοίγονται στο 'Μια Νέα Αρχή', επί παραδείγματι). Η απόσταση χρόνου και η αποστασιοποίηση από τις συνθήκες ηχογράφησης ανέκαθεν δρούσαν με ποιμαντικό τρόπο ως προς τις μικρές ατέλειες. Από αυτήν ακριβώς την δράση ορίζεται το μέλλον κάθε τραγουδιού, από καταβολής τους. Κάτι σαν μια γηγενής πρόκληση και νέα αναζήτηση μαζί '... για ένα φίλο που σε κάνει να ντρέπεσαι ...'.
Ο αποτυπωμένος λόγος και πόσο μάλλον ο μουσικός, έχει πάντα ανάγκη το απρόσμενο. Σε πολλές των περιπτώσεων ίσως περισσότερο και από αυτό το καινούργιο. Οι τέσσερις αυτοί Κερκυραίοι πέτυχαν να ξαφνιάσουν εδώ, με ένα σύνολο υλικού που ίσως να μην εμπίπτει ακριβώς εκεί, μιλάει όμως μια τολμηρή, συγκροτημένη, όπου απαιτείται εξηλεκτρισμένη, γλώσσα, η οποία χορεύει με τους όρους της μοναξιάς, του καθημερινού άγχους, της αγάπης, της φιλίας, της ιδιοτυπίας ενίοτε, χωρίς άλλους κωδικούς πρόσβασης πέρα από τα αυτοβιογραφικά, ανθρώπινα αισθήματα. Γι' αυτό και την νιώθουμε τόσο αληθινή.
