Blown Into Breeze

Τον Κωστή Δρυγιανάκη τον γνώρισα πίσω στα 80ς ως τον ηχολήπτη/καταγραφέα της πρώτης κασέτας του, αχέμ, μεταντανταϊστικού σαλονικιώτικου σχήματος Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ, μιας ιδιοσυγκρασιακής συνεύρεσης (μη) καλλιτεχνών που απέδωσε μια σειρά από πολύ ενδιαφέρουσες ηχογραφήσεις κι έδωσε και κάποιες, εχμ, συναυλίες ή, να το αποδώσουμε καλύτερα, έκανε κάποια δρώμενα.

Επίσης λίγο αργότερα, ως ιθύνοντα νου υπό το όνομα Οπτική Μουσική του δίσκου Τόμος 1, ενός κολλάζ ατμόσφαιρας, ήχων, χιούμορ, νοσηρότητας και λέξεων, μ' όποια σειρά καλύπτει τον καθένα. 'Οταν τελικά βρεθήκαμε κι από κοντά, τέλη 90ς, είχε μόλις δημιουργήσει τη δισκογραφική εταιρία "Εδώ" στη γενέτειρά του, το Βόλο για να κυκλοφορήσει δικά του δημιουργήματα (τότε το δίσκο Μετα-Οπτικά Τοπία), καθώς και πράγματα που περισσότερο ή λιγότερο ελλειπτικά, συμπορεύονταν με το μουσικό του ένστικτο. Ποιο είναι αυτό, σε αφουγκράζομαι να ρωτάς αδαή αλλά γενναίε σέρφερ που αποφάσισες να διαβάσεις για κάτι που πιθανόν δεν ξέρεις.

Τον Κωστή, εικάζω, τον ενδιαφέρει το τυχαίο. Το ξεκούδουνο. Συγκεκριμένα, η αυθεντικότητά τους ως γεγονότα. Τον συναρπάζει κάτι που ήταν και τώρα υπάρχει μόνο σαν καταγραφή. Εκείνο το ήταν το ενσωματώνει σε ηχογράφηση του τώρα, εξίσου κατά το δυνατόν τυχαία και αυθεντικά με το ήταν, μιξάρει το αποτέλεσμα και μας το δίνει. Δεν είναι οι νότες, νομίζω είναι η αίσθηση. Ποιά είναι αυτή δηλαδή, επιμένεις να διαβάζεις φίλε σέρφερ, κάνεις κι ερωτήσεις, βλέπω.

Είναι κάτι που αποτυπώνεται με ανάλαφρο χιούμορ και προκαλεί το σηκωμένο σου φρύδι. Η ανέλπιστη ικανοποίηση του από δυο τρία φληναφήματα να προκύψει το ωραίο. Φτιάξε τώρα μόνος σου κι άλλες τέτοιες συναφείς προτάσεις, το κυκλώνουμε το πράγμα.

Σκέψου ήχους από πιάνο, πνευστά ή έγχορδα (εδώ: Στυλιανός Τζιρίτας κλαρινέτο, Νίκος Βελιώτης τσέλο, Στάθης Θεοχαράκης πλήκτρα, Τάσος Στάμου ζίθερ, Δημήτρης Αϊτόπουλος κιθάρα), ατάκες από οικογενειακές ή φιλικές στιγμές, παλιές προχειροηχογραφημένες στιγμές από τζαμαρίσματα πιθανόν του ενός απογεύματος (εδώ: Kalorifeur) ή από κάποιες χαμένες στη μοναδικότητα της στιγμής συναυλίες (εδώ: των Fits No More και των Club 2.13 Athens, ορίστε, ούτε που θα τους είχα ακούσει αλλιώς όλους αυτούς), βάλε γεννήτριες ήχου να γεμίζουν ή ν' αδειάζουν από συχνότητες το χώρο (εδώ: Κωστής Δρυγιανάκης και Μάνος Μιχαηλίδης), α και μια αιθέρια γυναικεία φωνή ίσως; (εδώ: Λίλυ Βαρακλιώτη), πλησιάζουμε. Πιάσε κι ένα κομμάτι απ' το Metal Box των Public Image Ltd κι απομόνωσε ένα στίχο, είναι όλοι ένας κι ένας (εδώ: απ' το Careering). 'Εχεις και τον τίτλο του δίσκου σου. Τύπωσέ τον μόνος σου (εδώ: όλες οι πληροφορίες στο ένθετο) και βουαλά.

Σου φαίνεται εύκολο, ενδιαφέρον, πλάκα έχει; Λες να δοκιμάσεις κι εσύ; Ο Δρυγιανάκης πρώτος θα σε επικροτούσε, το χιούμορ, όπως είπαμε, δεν του λείπει κι είναι γλυκύτατη ψυχοσύνθεση, τον έχω γνωρίσει, το ξανάπαμε.

Μετά, το μόνο που, πιθανόν, λείπει είναι η κριτική μου, φίλε σέρφερ. Αντέχεις συγκινήσεις;

Αλλά ποιός ξέρει; Ένας καινούργιος Δρυγιανάκης μπορεί να γεννήθηκε κάπου εκεί έξω, ακούγοντας το δίσκο ή διαβάζοντας αυτά εδώ.

Είθε να μην μας τελειώσουν ποτέ.

Α, ναι, βαθμολογία: μετράμε ανακατωμένα ως το 10... ... ... και στοπ!