Tour de France soundtracks
Προειδοποιώ, θα έρθουν τα πάνω κάτω: στο παρόν review θα «κράξω» επαρκώς τους Kraftwerk και στο επόμενο υπάρχει σοβαρή πιθανότητα (καθώς φαίνεται) να εξυμνήσω τους Led Zeppelin! Έτσι πως πάει το πράγμα μέχρι το τέλος του μήνα με βλέπω να συμμετέχω ενεργά στους κατά τόπους εράνους για να μην πέσει ο Άρης στη Δ' Εθνική. Ποιος; Εγώ!
Δεν φταίω μόνο εγώ βέβαια. Από την αλησμόνητη χρονιά με τα φέρετρα στη Β' Εθνική κατάλαβα ότι δεν υπάρχει νόημα σε μια σαιζόν χωρίς το ΠΑΟΚ-Άρης... για τους Zeppelin θα τα πούμε συντόμως, ε... και αυτοί οι παραπλήγες οι Kraftwerk κάνουν ότι μπορούν για να μην τους υποδεχτείς με το αυτονόητο: «Το πιο σημαντικό γκρουπ του 20ου αιώνα, προσγειώνεται μεγαλειωδώς στον 21ο». Για την ακρίβεια βάζουν και τα δυνατά τους για να το πετύχουν...
Έχοντας φάει τούτο το ανυπέρβλητο κόλλημα με την ποδηλασία, τον Ποδηλατικό Γύρο της Γαλλίας, τα εφαρμοστά κολάν, τα άτριχα αντρικά πόδια, τα high tech παγουράκια και το γρασάρισμα της αλυσίδας «ξεχειλώνουν» ως εκεί που δεν πάει την προ εικοσαετίας εμμονή τους να «ντύσουν» μουσικά, μινιμαλιστικά και ηλεκτρονικά τον ποδηλατικό αυτό αγώνα, με τον οποίο εδώ στην Ελλάδα ασχολούμαστε όσο και με το διάδοχο καθεστώς στην διακυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας (και καλά κάνουμε, εδώ που τα λέμε!). Δεν τους έφτασε που ο Ralf Hutter έφαγε τα μούτρα του - τότε... - από ένα ποδήλατο και κόντεψε να καταντήσει ο Robert Wyatt της electronica... επιμένουν και πάλι να ανιχνεύουν ποια τελικά η περιβόητη σχέση του πεταλιού με το vocoder...
Ο δίσκος κλείνει με το αυθεντικό 'Tour De France', που είχε κυκλοφορήσει και σε single το 1983. Και πολύ καλά κάνει, γιατί πρόκειται για ένα από τα πιο αδύναμα singles των Kraftwerk, που δεν χρειάζεται δα να το βάλουν και πρώτο για να κάνουν εντύπωση. Παραπέρα στην αρχή του άλμπουμ υπάρχει και η αναμενόμενη για την μπάντα παραλλαγή στο ίδιο θέμα με τα tracks 'Tour De France Εtape 1, 2 & 3' να διαδέχονται το ένα το άλλο.
Σαν παράλογη υπερθεμάτιση μιας ανεξάντλητης (καθώς δείχνουν τα πράγματα...) εμμονής, όλη αυτή η 'Tour De France' εποποιία των Kraftwerk ενώ ξεκινάει συμπαθητικά, αρμονικά και με τάσεις να καταφέρει να αποτυπώσει στα πλαίσια του τυποποιημένου ήχου τους το - άγνωστο σε εμάς - συναίσθημα του αγωνιστικού ποδηλατικού «πήγαινέλα» καταντάει μάλλον κουραστική, ακόμη και για τους πιο πιστούς οπαδούς τους. Μια καλή minimal house ιδέα που όμως εφόσον δεν πατάει πάνω σε στιβαρή μελωδία κάπου χάνεται στο δρόμο (και χάνουμε κι εμείς τον ποδηλάτη από τα μάτια μας).
Στον υπόλοιπο δίσκο τα πράγματα είναι ελαφρώς βελτιωμένα. Η θεματολογία κινείται σε κλασικά Kraftwerk-ικά θέματα. Εκεί που όλες οι μπάντες του κόσμου μιλάνε για αγάπη, άντε και για πολιτική, οι Kraftwerk ασχολούνται με καρδιογραφήματα, βιταμίνες, την αεροδυναμική, το τιτάνιο και άλλα τέτοια ωραία (βέβαια πλέον οι Matmos μιλάνε για εγχειρήσεις, οπότε το καρδιογράφημα είναι μάλλον μια mainstream pop κατάσταση!). Τα δόντια τους τα δείχνουν στα κομμάτια με τις σαφείς techno pop κατευθύνσεις που οι ίδιοι έχουν αποθεώσει στο παρελθόν, (όπως τα 'Titanium' και 'Chrono'), στα οποία με άνεση αποδεικνύουν ότι με το κυριλέ cool στυλάκι τους ασφαλώς και έχουν θέση στα electro pop πράγματα του σήμερα, έστω και όχι σαν οδηγοί πλέον, αλλά σαν σημαίνοντες συνεπιβάτες.
Στο 'elektro kardiogramm' η καρδιά του ποδηλάτη οδηγεί το «κούρδισμα» του synthesizer, κάτι τέτοια πράγματα όμως όταν επαναλαμβάνονται επ' άπειρον είτε εθιστικά και απολαυστικά καταλήγουν να ακούγονται, είτε σε κάνουν να παρακαλάς να πάθει έμφραγμα ο ποδηλάτης για να τελειώσει επιτέλους το τραγούδι. Διαλέγετε και παίρνετε οπτικοακουστική γωνία.
Στο σύνολο πάντως το 'Tour De France' άλμπουμ είναι ενδεικτικό του ότι οι Kraftwerk όλα αυτά τα χρόνια δεν επαναπαύτηκαν στο να ανακηρυχθούν οι Beatles & Stones του ηλεκτρονικού ήχου, αλλά παρακολούθησαν από κοντά και με διάθεση μαθητή και όχι παρωχημένου δάσκαλου τις προσπάθειες των απογόνων τους να οδηγήσουν τις ανακαλύψεις τους εκεί που τους πρέπει : στο ζενίθ της δημιουργικότητας και της διαρκούς ηχητικής αναζήτησης. Με αυτό τον τρόπο ολόκληρος ο δίσκος έχει περάσματα από οτιδήποτε συνέβη στον post Kraftwerk ήχο, κυρίως την τελευταία δεκαετία. Με αυτό τον τρόπο οι Kraftwerk τιμούν και τους ίδιους τους εαυτούς τους και τους κόπους και τις προσπαθειών που έκαναν για να θεωρούνται αυτοί οι ήχοι σήμερα «αυτονόητοι» και να μπορούμε εμείς να κάνουμε αστειάκια με τις μετρονομίες, τα κομπιουτεράκια, τα μοντέλα τα ποδήλατα και τις ραδιοσυχνότητες.
Αναμένουμε επιτέλους αξιοπρεπείς επανεκδόσεις για ολόκληρη τη δισκογραφία τους σε cd (εκείνο το ξεθωριασμένο 'Radio Activity' το έχω σιχαθεί να το βλέπω να κείτεται στα ράφια των δισκοπωλείων) καθώς και περισσότερες Techno Fun Pop καταστάσεις από τον Karl Bartos (o άνθρωπος από τους Kraftwerk που πρέπει να εμπιστεύεστε περισσότερο από τους υπόλοιπους!).
