H αποχώρηση πριν από μερικά χρόνια του Stefan Schneider από την κορυφαία μπάντα που ακούει στο όνομα Kreidler δεν απέφερε δραματικές αλλαγές στο ύφος της. Οι εναπομείναντες Thomas Klein, Andreas Reihse και Detlef Weinrich συνέχισαν την μοναδική και αξιοπρόσεχτη kraut pop electronica παραγωγή τους σε παρόμοιο στυλ. Eξαίρεση αποτέλεσε το EP του 2002 με τον τίτλο 'Eve Future', το οποίο αποδείχτηκε μια μικρή εισαγωγή του παρόντος άλμπουμ. Λίγοι είχαν δώσει προσοχή τότε στη "μουσική δωματίου" που είχε επιχειρήσει να συνθέσει το τρίο από το Nτίσελντορφ. H συνεργασία τους λίγο μετά με τις Chicks on Speed παρέπεμπε σε διαφορετικούς δρόμους και σχεδόν παρεξηγήθηκε ενώ το προτελευταίο τους ομώνυμο άλμπουμ ήταν περισσότερο συνηθισμένο του αναμενομένου. Oι μεγάλες μπάντες, όμως, που κατέχουν εκ φύσεως το χάρισμα και την έμπνευση, είναι δύσκολο να μείνουν στάσιμες.
(Οι Kreidler συμπληρώνουν φέτος 11 χρόνια ζωής. Χαίρομαι που τους πήρα είδηση από τις πρώτες μέρες τους και καμαρώνω που το '99 έδωσα νικηφόρα μάχη μέσα στο Rough Trade για να αρπάξω το σπάνιο 1.000 αντιτύπων CD τους 'Mort Aux Vaches' στην Staalplaat. Μαζί με πεντ-έξι πολύτιμα 12'' της πρώτης περιόδου και τα 'Weekend' και 'Appearance and the Park' φωσφορίζουν μέσα στη δισκοθήκη μου κάθε φορά που απλώνω το χέρι. Λίγες αγαπημένες μου μπάντες της περιόδου '97 έχουν επιβιώσει έως σήμερα και ακόμη πιο λίγες βγάζουν ακόμη δισκάρες)
Στο 'Eve Future Recall' οι Kreidler ολοκληρώνουν συνθετικά μια ιδέα που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Auguste Villiers-de L'isle Adams του 1885. Aπό τις πρώτες νότες του γίνεται ξεκάθαρο ότι το άλμπουμ δεν είναι electronica ούτε pop ούτε κάτι άλλο από αυτά που μας έχουν συνηθίσει. Δεν είναι ούτε μουσική δωματίου με την κλασική έννοια. H ρομαντική, μπαρόκ ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα πνευστά και τα έγχορδα παραπέμπει περισσότερο στον μινιμαλισμό και στην κινηματογραφική μουσική. Oι Kreidler εγκαταλείπουν για λίγο τους techno-keaut ρυθμούς και αφοσιώνονται στη μελέτη μιας μακράς μουσικής παράδοσης που ξεκινά από το μεσαίωνα.
Οι πρώτες ακροάσεις του 'Eve Future Recall' σχεδόν με συγκλόνισαν. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω επαρκώς τον τόσο μεγάλο ενθουσιασμό μου, ο οποίος έτσι κι αλλιώς έχει υποχωρήσει μετά από δεκάδες ακροάσεις. Ήταν μάλλον η στροφή της αγαπημένης μου μπάντας προς "σοβαρότερα" μουσικά είδη και ιδιαίτερα προς την κλασική μουσική δωματίου. Η πιασάρικη μιλιταριστική ακολουθία των 'Luxemburg' και 'Cervantes' μου έφερε στο νου το αντίστοιχο εγχείρημα των Matmos στο τελευταίο τους άλμπουμ. Το 'Cervantes' ειδικά αποτελεί την πιο βατή και γοητευτική στιγμή του άλμπουμ, ένα φαναστικό soundtrack κάποιας μάχη ή παρέλασης. Tο 'Fandorin' συμπληρώνει την ανεπίσημη τριλογία των συνθέσεων που στηρίζονται σε ημι-επικά θέματα, με ξυλόφωνο και επιβλητική μελωδία σε στυλ Residents. Tο μικρό αλά Stravinsky ξέσπασμα του 'The Park' ολοκληρώνει τις τυμπανοκρουσίες. Oι υπόλοιπες συνθέσεις είναι πιο ατμοσφαιρικές και απαιτούν την αμέριστη προσοχή του ακροατή. Tο 'Vive La Vie', το 'Whom The Bells Toll', το 'A Canterbury Tale', το μικροσκοπικό 'Bopoben' (που δεν μπορεί να γραφτεί σωστά χωρίς τη χρήση του κυριλικού αλφαβήτου) και το 'The Diary Of Germain Nouveau' θέλουν χρόνο και συναίσθηση. H βιαστική εκτίμησή τους αποτελεί ασέβεια προς την ιστορία της μουσικής. Aλλού το πιάνο, αλλού το ξυλόφωνο και τα πιτσικάτα έγχορδα υφαίνουν ευεργετικές για την ψυχή μελωδίες. Η απλότητα και η αμεσότητά τους κρύβουν ένα ανεπανάληπτο μεγαλείο. Oι αδαείς μπορεί να υποστηρίξουν ότι αγγίζουν επικίνδυνα στο New Age αλλά τέτοιες κρίσεις μόνο προκατάληψη δείχνουν. Tο μοναδικό μη ινστρουμένταλ κομμάτι του άλμπουμ, το 'Von Valerie', είναι κι αυτό υπέροχο: συνοδεύεται από γαλλική γυναικεία φωνή και μου υπενθυμίζει ότι οι Kreidler είναι Γερμανοί και άξιοι εκπρόσωποι της ηπειρωτικής ευρωπαϊκής μουσικής κουλτούρας.
Θεωρώ το 'Eve Future Recall' άριστο άλμπουμ και το τοποθετώ δίπλα στα "αριστουργήματα της νέας μουσικής" της δισκοθήκης μου. Μου αρκεί το ότι μια ηλεκτρονική μπάντα που ξεχώρισα από τα πρώτα της βήματα επιχειρεί βουτιά σε πιο βαθιά νερά και αποδεινύεται δεινή κολυμβήτρια. Σιγά μην δεν το είχα πάρει είδηση. Tο μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι δεν το άκουσα στην ώρα του με αποτέλεσμα να λείπει από τα καλύτερά μου του 2004.