Crooked

Το Crooked είχε κυκλοφορήσει το 2010. Σε μορφή βιβλίου (δεν πάει καλά ο κόσμος, το ξέρω). Με έναν κωδικό για να «κατεβάσεις» και να ακούσεις τα τραγούδια. Μέχρι πριν λίγη ώρα θεωρούσα ότι το έχω σε CD. Και αυτό είπα στον Τάσο Πατώκο όταν, αφού του είχα στείλει τον κωδικό για «κατέβασμα» της επανέκδοσης, μου έστειλε κάτι του στυλ «είναι ένας άλλος δίσκος, πολύ καλύτερος τώρα».

Έγινα ρεζίλι σκέφτηκα και δεν είναι τώρα να γίνεσαι ρεζίλι στον Πατώκο, εδώ που τα λέμε. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα σε βρει μαζί του. Το ίδιο ισχύει βέβαια και με την Kristin Hersh ασφαλώς, αρκεί κανείς να δει το track-listing του ‘Crooked’ εν σχέση με αυτό του ‘Speedbath’, για το οποίο εδώ.

Δεν ξέρεις ποτέ τι θα σε βρει λοιπόν γενικώς. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, ανήμερα και της φετινής record store day (βοήθεια μας), το κυκλοφορεί η Fire εκ νέου και μεταλλάσσει το βιβλίο σε πορτοκαλί βινύλιο, με μία κάρτα (που δεν είναι γράμμα) εντός του (όπου και ο κωδικός που δυσκολεύτηκα να βρω για να στείλω στον Πατώκο, αλλά τελικά τα κατάφερα) και χωρίς πολλά περισσότερα.

Τι περισσότερο να χρειαστεί άλλωστε, όταν έχει κανείς στα χέρια του τον καλύτερο indie, κιθαριστικό, γυναικείο, DIY, «τα κάνω όλα και συμφέρω στην εταιρεία που πρακτικά δεν υπάρχει», δίσκο της χρονιάς - ίσως και της δεκαετίας- σε έναν παρόντα μουσικό κόσμο που όλα τα παραπάνω στοιχεία μαζί συνθέτουν με ευκολία τους λόγους για τους οποίους ακούει κανείς μόνο Dying Fetus και έχει το κεφάλι και την υπόληψη του ήσυχα.

H Kristin Hersh έχει γράψει, ηχογραφήσει και κυκλοφορήσει τουλάχιστον δέκα τραγούδια, για κάθε ένα από τα οποία η φράση «και μόνο αυτό να είχε γράψει και πάλι θα ήταν σπουδαία» αποκτά το πλήρες νόημα της.

Είναι δύσκολο βέβαια να εντοπίσει κανείς ποια ακριβώς είναι αυτά τα τραγούδια, όχι μόνο γιατί υπάρχουν τουλάχιστον 50 που διεκδικούν θέση στη δεκάδα, αλλά και επειδή η δισκογραφία της είναι ένας κυκεώνας ακαταστασίας και διάρρηξης των κανόνων της πιο άτακτης μουσικής βιομηχανίας που θα μπορούσαν να ονειρευτούν ακόμη και οι Crass.

Το ‘Coals’, που ανοίγει την δεύτερη πλευρά αυτού του όχι και τόσο απρόσμενα νεόκοπου βινυλίου, είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Συστήνεται ξεψυχισμένα και συστήνει μια παρατημένη δημιουργό, αναπτύσσεται ύπουλα και προτείνει μια ντελικάτη υστερία, ελεγχόμενη από φάρμακα, αλλά όχι και σε συναισθήματα. Στο τέλος δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια προσπάθεια να κουρδιστούν σωστά τα όργανα και τίποτε λιγότερο από ένα τραγούδι που διαμελίζει με μαεστρία το μυαλό του ακροατή του, θυμίζοντας του ότι η Kristin Hersh δεν έπρεπε να υπάρχει. Για να μην πούμε ακόμη πιο αφοριστικά ότι δεν έπρεπε να έχει υπάρξει. Είναι και το ‘Crooked’ ένα τέτοιο τραγούδι, αλλά αυτό είναι σχεδόν κανονικό τραγούδι και στα όρια του up tempo, με υποδόριο sing along. Είμαστε για τέτοια τώρα;

Τα τραγούδια της Kristin Hersh, και τα δέκα εδώ μέσα και τα υπόλοιπα 582 εκεί έξω, διεγείρουν μια συναισθηματική αδυναμία, την οποία ο καθένας καλό θα ήταν να την διατηρεί τουλάχιστον κρυφή, αν όχι νεκρή. Κάθε επόμενη ενεργοποίηση της εμπεριέχει τον κίνδυνο να καταστήσει υπό σκέψη το παρόν και υπό αμφισβήτηση το μέλλον, όταν τα συναισθήματα αυτά θα επαναλαμβάνονται με κάθε επόμενη αφορμή και η σύνδεση τους με το εκάστοτε από τα 582 θα υπογραμμίζει ότι όλα έχουν όχι μόνο ξαναγίνει, αλλά και με την ίδια μουσική υπόκρουση. Ή έστω με παρεμφερή.

Εν πάση περιπτώσει, ο πραγματικός λόγος που έγραψα αυτό το review, για έναν δίσκο που κυκλοφόρησε πριν δέκα χρόνια (και εν μέρει πριν δώδεκα) και τον οποίο είχα (τρόπος του λέγειν εδώ που τα λέμε) όλα αυτά τα χρόνια στα ράφια μου και δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί του, είναι για να τονίσω ότι πρέπει να είσαι συναισθηματικά ανάπηρος (και εδώ δεν χωράει πολιτική ορθότητα) αν συνεχίζεις να θεωρείς Κεφάλαιο την Polly Harvey, αν χάφτεις μύγες με ανοιχτό το στόμα μπροστά στα πόδια της Anna Calvi, ακόμη και αν θεωρείς ότι η παράνοια της Angel Olsen βοηθάει τον κόσμο να γίνει πιο προσιτός στους ευαίσθητους και αδύναμους, και είτε εκ παραδρομής, είτε εξ ανεπάρκειας δεν έχεις αναγνωρίσει ότι η Kristin Hersh είναι η μόνη – ίσως- τραγουδοποιός που εδώ και τριάντα χρόνια όχι μόνο μπορεί, αλλά και επιμένει να γράφει τραγούδια στα οποία κάθε φορά αφήνει πραγματικά κάτι από τον εαυτό της.

Όχι όπως το λέμε για όλους, αυτή πραγματικά αφήνει. Σχεδόν το παρατάει δηλαδή και δεν γυρίζει ποτέ να το μαζέψει.

Και καθώς αναρωτιέσαι πόσο ακόμη τέλος πάντων «εαυτό» έχει σε απόθεμα τελικά αυτή η Kristin Hersh έρχονται κατά πάνω σου δέκα ακόμη τραγούδια, και μάλιστα δεκαετίας και βάλε και η ακαταστασία είναι ακόμη πιο εντατική.

Τότε είναι που η προ δωδεκαετίας (μπλέξαμε με τις ημερομηνίες) διαπίστωση του Πατώκου περί του ότι η μία και μόνη αλήθεια για την ιδιότροπη καριέρα της Kristin Hersh είναι η συνύπαρξη σε αυτήν «παμπόλλων κορυφών» σε αγχώνει ακόμη περισσότερο για το πόσες από αυτές μπορεί να έχεις χάσει. Η παρούσα πάντως- απάτητη ή μη- επιτακτικά επιβεβαιώνει όλες τις παραπάνω υπερβολές.