Learn to sing like a star
To 2007 άρχισε παράξενα. Η Μύριαμ και ο Τζόσουα μάς πληροφορούν ότι, σύμφωνα με τους ανταποκριτές τους, έχει αρχίσει να κάνει δροσιά στην κόλαση. Στα ελληνικά χωριά παρατηρούνται μυστηριώδη περιστατικά με φούρνους που γκρεμίζονται ο ένας μετά τον άλλον. Ένας φίλος μου που είχε ορκιστεί να μην αγοράσει ποτέ κινητό στη ζωή του εθεάθη με το ολοκαίνουριο μοντέλο της Nokia. Ο Καραμπεάζης ακούει καθημερινά το "The Greatest" της Cat Power από την αρχή μέχρι το τέλος. Κι εγώ βρίσκομαι με ένα νέο album της Kristin Hersh που το βρίσκω απλώς καλό. Εγώ που κάποτε ταξίδεψα μέχρι το Άμστερνταμ μόνο και μόνο για να τη δω live, και το πρωί που πήγα άνετος κι ωραίος στο σταθμό των τρένων μού την έπεσε ένας άστεγος και πήγε να με ληστέψει με ένα μαχαίρι κι εγώ είχα στη φάτσα μου μια έκφραση του στυλ "κάνε ό,τι θες, τώρα που έχω δει την Kristin live μπορώ να πεθάνω ήσυχος".
Μέχρι τώρα, το πιο ασφαλές που μπορούσε να πει κανείς για ένα νέο δίσκο της Kristin ήταν ότι οι οπαδοί της θα τον απολάμβαναν, ενώ οι μη μυημένοι θα ήταν καλύτερο να προσεγγίσουν με προσοχή. Με το "Learn To Sing Like A Star" συμβαίνει το αντίθετο: αρκετά πιο εξωστρεφές και εύκολο σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές της, πρόκειται για ένα album που έχει ενδιαφέρον (δε θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς άλλωστε) καθώς και κάμποσες στιγμές αντάξιες του παρελθόντος της, αλλά συγχρόνως στέκεται και ως η πιο αδύναμη (συνολικά) συλλογή τραγουδιών της από την εποχή του "Sky Motel" του 1999 - το οποίο μάλιστα είναι και το album που μοιάζει περισσότερο από όλα με το "Learn To Sing Like A Star" (μετάφραση: ο ήχος του δίσκου είναι αρκετά μακριά από το ακουστικό της solo υλικό, και θυμίζει πιο πολύ τις εποχές των Throwing Muses, αλλά χωρίς τόσο πολύ ηλεκτρισμό).
Συγκεκριμένα, από το "Christian Hearse" (ένα inside joke που αναφέρεται στο ότι οι περισσότεροι γράφουν το όνομά της λάθος) μέχρι το "Piano 2", το "Learn To Sing Like A Star" κάνει μια μεγάλη κοιλιά προσφέροντας 4 αδιάφορες στιγμές σκορπισμένες ανάμεσα σε σύντομα και εφήμερα ορχηστρικά πειράματα. Τα "Ice", "Under The Gun", "Sugarbaby" και "Peggy Lee" δεν είναι άσχημα τραγούδια, αλλά δεν είναι και αυτά που θα περίμενε κανείς από μια μουσικό που ανέκαθεν ξόρκιζε τους όποιους εφιάλτες της με ευρηματικές και εθιστικά ιδιότροπες συνθέσεις. Θυμίζοντας outtakes που ξέμειναν (δικαίως) από το "Limbo" των Τhrowing Muses (1996), ακολουθούν την τυπική παντενταρισμένη συνθετική γραφή της Hersh, αλλά δεν ιδρώνουν, δεν αγγίζουν ευαίσθητα νεύρα, αδυνατούν να ταρακουνήσουν. Έπειτα, είναι και η κατάχρηση που έχει γίνει εδώ στα έγχορδα - άλλοτε ένα ευπρόσδεκτο συμπλήρωμα στους solo δίσκους της που εδώ μοιάζει να έχει γίνει κάτι σαν υποχρέωση ή εξαναγκασμός, με αποτέλεσμα τα περισσότερα από τα νέα τραγούδια να ακούγονται αδικαιολόγητα φορτωμένα.
Η Kristin ωστόσο πραγματικά διαπρέπει στα εναρκτήρια τρία τραγούδια του δίσκου, ενώ προσφέρει και τέσσερα κομμάτια που συνιστούν έναν σχετικά γερό επίλογο: στα μεν πρώτα συναντάμε το λαμπερό "In Shock" (το πρώτο της single μετά από 7 χρόνια), το γνήσια θλιμμένο και γλαφυρό "Nerve Endings", καθώς και το καλύτερο τραγούδι του "Learn To Sing Like A Star", έναν επιθετικό και όξινο λυγμό που ακούει στο όνομα "Day Glo" - μια σύνθεση χαρακτηριστική της σπιρτάδας και της μοναδικής ευστροφίας της Hersh. Προς το τέλος, το "Vertigo" - μια ηλεκτρακουστική μελωδία που εντυπωσιάζει με τη διαύγεια και την εσωτερική της δύναμη - αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη κορυφή του album, τα "Winter" και "Wild Vanilla" ξεπερνούν άνετα το μέσο όρο με την καλοκρυμμένη τους pop δυναμική, ενώ το "The Thin Man" κλείνει το album στοχαστικά και μάλλον διακριτικά με ένα περιγραφικό αλά REM κομμάτι που σε αφήνει όμως με τη γεύση του ανολοκλήρωτου.
Με λίγα λόγια, το "Learn To Sing Like A Star" είναι ένας δίσκος που μόνο αποσπασματικά φανερώνει γιατί η Kristin Hersh είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές της μουσικής σκηνής των 20 τελευταίων χρόνων - μια ιδιοφυιής παρουσία που, με λίγη τύχη και πολύ marketing, θα μπορούσε άνετα να αφήσει την Polly Jean Harvey ή ακόμα και την Patti Smith να βλέπουν τη σκόνη της. Aν απογοητεύει δεν είναι τόσο επειδή δεν είναι δυνατός δίσκος, αλλά γιατί από πίσω υπάρχει μια δισκογραφία που αριθμεί 15 albums, από τα οποία και τα 15 είναι σημαντικά, το καθένα με το δικό του τρόπο. Το "Learn To Sing Like A Star" ίσως στο μέλλον να αποδειχτεί κι αυτό σημαντικό, για τον κύριο λόγο ότι είναι αρκούντως προσιτό για τον μέσο ακροατή: ντυμένο με ένα pop εξώφυλλο, γεμάτο ενδιαφέροντες πρωτοδοκιμασμένους ήχους (π.χ. οι jungly κιθάρες του "Wild Vanilla", τα χριστουγεννιάτικα τρίγωνα του "Winter" που ηχούν σαν καμπανάκια της αποκάλυψης, ή τα εφιαλτικά και γλυκερά συγχρόνως φωνητικά στο ρεφραίν του "Day Glo), με ένα single-κράχτη και χωρίς τα επικά δράματα του προηγούμενου solo δίσκου ("The Grotto", 2003), δεν αποκλείεται να σηματοδοτήσει το δεύτερο breakthrough της Kristin μετά από το "Hips And Makers" του 1994. Κι αν συμβεί αυτό, τότε το 2007 θα είναι όντως μια παράξενη χρονιά.
