Sunny border blue

Ας τα πάρουμε απ' την αρχή. «Ορκίζομαι στο Θεό, νομίζαμε ότι είμασταν πάρτυ μπάντα. Σαν Throwing Muses, στην ηλικία των 16-17, είμασταν τόσο ενθουσιασμένοι με τους εαυτούς μας και την δυνατότητα να δίνουμε χαρά στους ανθρώπους μέσω του ήχου και αιφνιδιαστήκαμε όταν το κοινό μας αντέδρασε με έκπληξη και τρόμο», σημειώνει η Kristin Hersh στο εξώφυλλο του πρώτου δίσκου (στην επανέκδοσή του ως 'In a doghouse') των Throwing Muses, του συγκροτήματος που έστησε και ηγήθηκε πριν από 15 και βάλε χρόνια.
Ορκίζομαι ότι δε θεωρώ στίχους όπως «he won't ride in cars anymore, it reminds him of blowjobs, that he's a queer and his hair stuck to the roof, over the wheel» πάρτυ στίχους, ούτε θεωρώ πως τραγούδια σαν τα 'Rabbits dying' και 'Delicate cutters' έχουν σχέση με διασκέδαση. Μάλλον, με σχιζοφρένεια, με υστερία, με απόγνωση...
Το κεφάλαιο των Throwing Muses, παραμένει πολύ σημαντικό για τη ζωή της Kristin Hersh όπως σημαντικό παραμένει και για μας που το παρακολουθήσαμε μέσα απ' τους δίσκους. Και πριν συνεχίσω, να αποκαλύψω ότι δε βρίσκω εξίσου συναρπαστική την μετέπειτα πορεία της Kristin, της Tanya, του David...
Η Kristin Hersh είναι πιο ισορροπημένη τα τελευταία χρόνια. Έληξε ο επταετής κύκλος του χάους; Ξέμεινε από αδιέξοδα; Ενηλικιώθηκε; Μέλωσε μπαίνοντας στο μαμαδόκοσμο; Η μουσική της έγινε πιο lo-fi, πιο γλυκειά (η φωνή της πάντα ήταν, ακόμα και στα ξελαρυγκίσματά της - ναι θα είχε ελπίδες να κάνει καριέρα στο ντόπιο τραγούδι, 'καλή φωνή' δε ζητάνε μόνο; Άντε και αβυσσαλέο ντεκολτέ. Βάλει ότι γράφει μόνη τα τραγούδια της και παίζει όλα τα όργανα μόνη της...) και οι νυκτωδίες με την ακουστική κιθάρα, όπου μάλλον και χτίζονται, μας δίνουν το δικαίωμα να την εντάξουμε στο κλαμπ των τροβαδούρων, τραγουδοποιών, ποιητών - βάλτε αυτό που προτιμάτε - όπως η Joni, ο Leonard, ο Neil... Νιώθω πάλι εκείνη την αίσθηση του 'δε θέλω να σου χαλάσω τη διάθεση, αλλά άσε με να σου διηγηθώ μερικές καινούργιες ιστορίες μου. Και μετά θα φύγω και θ'αργήσω να σε ξαναενοχλήσω'. Μετά χαράς. Ξένοι είμαστε;
Να, δε φταίω που δε μ'αγαπάς όταν είμαι μεθυσμένη... είσαι ότι κάνω καθημερινά... ψάχνω για αλήθεια διαβάζοντας τις κινήσεις σου... μακάρι να ήσουν εδώ... γεννήθηκα μ'ένα θλιμμένο τραγούδι στο στόμα... οι δυο μας είμαστε ζωγραφιά παλιά... πως τόλμησες να μου σώσεις τη ζωή... αυτά είχα μαζέψει, καληνύχτα...
Τραγούδια που άλλοτε σε ρουφάνε στον κόσμο τους κι άλλοτε αποτυγχάνουν, λιτά ή φορτωμένα, 'παραδοσιακά' ροκ τραγούδια που δεν αγαπά πια το ραδιόφωνο, που δε βασίζονται στα ρεφραίν, τραγούδια από... σπίτι και για σπίτι, τραγούδια που δεν κρύβουν τη μοναχική τους διαδρομή: απ'τη σύλληψη των στίχων, της μελωδίας, την ενορχήστρωση, την ηχογράφηση. Γιατί όμως η Kristin αποφάσισε να γίνει το παιδί για όλες τις δουλειές (εκτός από ένα όργανο, σε ένα τραγούδι, που παίζει ο μόνος συνεργάτης, ηχολήπτης και συμπαραγωγός Steve Rizzo); Να θυμηθώ να την ρωτήσω. Και γιατί διάλεξε να διασκευάσει το 'Trouble' του Cat Stevens. Και γιατί τουράρει οικογενειακώς. Και γιατί χάλασαν τα εξώφυλλα της 4AD. Και αν σκέφτεται για reunion των Muses.