Can΄t sleep

Για τον "ευτελισμό" ενός μουσικού είδους, φταίχτρα είναι η εμπορευματοποίησή του. Με την κοινή λογική, μα πριν απ' οτιδήποτε, σαν στημένο ματς. Εξάλλου, όταν εμπορικότητα και (πληθυσμιακή) αποδοχή γίνονται γονείς, αυτή είναι ο μόνος καρπός τους, θέλουμε μέλλον για να γεννηθούν κι άλλοι... Είδος (ουσ.): λέξη μια στις τόσες αμφισβητήσιμη στα μουσικά... Κι ο ευτελισμός στα εισαγωγικά αφού σπάνια ισχύει στο βαθμό που λέγεται, όταν λέγεται.

Το dubstep άφησε πίσω τον υποσιτισμό χάρη στο άγιο ίντερνετ. Ειδικά την τελευταία πενταετία κι ιδίως μετά το "Untrue" του Burial. Τη σήμερον, δεν ανήκει στο Νότιο Λονδίνο και σε μέρη όπως το Croydon, τα δεδομένα άλλαξαν άρδην, η επέκταση έπιασε πόλεις και τόπους πέρα απ' τις θάλασσες. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, επομένως, συναντάμε αδιαμαρτύρητα πια στο αυτό σέξιον Jamie Woon και The Bug και στο ίδιο λέιμπελ Ikonika και Kode9. Βέβαια, άσχετα από ρεύματα και συγκυρίες, το απέθαντο underground εργάζεται με το γνωστό ζήλο. Ανέκαθεν αυτό έκανε. Επιμένοντας σε τρακ άνευ φωνητικών, κάνοντας πραγματικό τον εθισμό στο p/c κι ανατρέποντας ό,τι ξέραμε περί της διαρρύθμισης χώρου, στούντιο ίσον και κρεβατοκάμαρα.

Αφήνουμε τα τύποις ευρήματα για τους Kryptic Minds, δύο ειδικούς που κάποτε ήταν ένας. Γίνεται; Να που: Τους ξεκίνησε ως πρότζεκτ-προσωνύμιο ο Simon Shreeve μονάχος του. Ακόμη κι όταν δούλεψε με τον Brett Bigden στο "Lost All Faith" του '07, το κόνσεπτ πήγε σε όνομα συναίνεσης αλά ιδιωτικό συμφωνητικό, Kryptic Minds & Leon Switch (στην Defcom τότε). Κατόπιν επανεφηύραν αμφότεροι τα βαφτιστικά τους, έγιναν ντουέτο, όπου κι ο Brigden ακολούθησε την ανώτερη σημειολογία του K.M., μάλλον την είχε δει κι από νωρίτερα.

Το φετινό "Can't Sleep" ακολουθεί το ομοίως εξαιρετικό "One Of Us" του '09, συνεχίζοντας απ' όπου εκείνο σταμάτησε, μιλώντας πάλι για εντάσεις κι αντιθέσεις και φρονίμως παίζοντας πότε με τις πρώτες και πότε με τις δεύτερες. Μπορεί να μη μάθουμε ποτέ την προσπάθεια, όμως με τον καιρό και σταδιακά οι Kryptic Minds οδεύουν σε ηχοτοπία όλο και σκοτεινότερα. Και σε κομμάτια όπως τα "The Things They Left Behind", "1000 Lost Cities", "Just After Sunset" και το ομότιτλο με καλεσμένη τη φωνή της Alys Blaze (τραγούδι άλλο δεν έχει το cd), κατορθώνουν να βρουν νέες συντεταγμένες. Μένοντας υποβοηθητικά ευέλικτοι, με τη σχεδόν δεκαετή εμπειρία των μελών τους στη μουσική παραγωγή και το απώτερο παρελθόν τους στο drum 'n' bass να λειτουργούν ως φορτισμένες μπαταρίες που συνδράμουν διαρκώς στην απελευθερούμενη ενέργεια. Ανεβάζοντας το volume, το ηχοσύστημα πάει να κρασάρει, αλλά ποιο dubstep ακούγεται χαμηλά ή μετρίως κι είναι κι αυθεντικά τέτοιο;

Αν χρειάζεται στα πλαίσια του ζυγίσματος να πούμε και καμιά αδυναμία, όντως το "Can't Sleep" θα μπορούσε να διαρκεί ως άλμπουμ λιγότερο. Οποιοσδήποτε βρίσκει να υποδείξει κάτι που αν έμενε απέξω δε θα αλλοίωνε επ' ουδενί το αποτέλεσμα, έστω ενδεικτικά (το "Myth", προσωπικά). Όμως, η αϋπνία είναι μια γεννήτρια που όταν πιάνει στροφές κι επιδόσεις, οι οποίες απέχουν πάρα πολύ απ' το να τις πεις χαρούμενες, δίνει κατάμαυρα, σινεματικά έπη κυκλωτικής, παθιασμένης χαρμολύπης όπως εδώ. Κι εκεί ο χρόνος κι οι παράμετροί του παύουν να μετράνε αυστηρά, γίνονται όπως κι η μουσική μια (υπερ- ή μετα-)φυσική εμπειρία που εύχεσαι να διαρκέσει τουλάχιστον όσο ακριβώς τη χρειάζεσαι κι ας αδυνατείς να ορίσεις το πόσο είναι αυτό. Τότε είναι που αιτιολογείς και το γκρουπ να υπερασπιστεί το προκείμενο υλικό στο σύνολό του αντί να ρίχνει κορώνα-γράμματα για το αν έχει προσπελάσιμο βάθος το θολό του ημίφωτος. Διότι έτσι κι αλλιώς από μέσα του κανείς δε βλέπει την πόρτα εξόδου. Μέχρι να τελειώσει ο δίσκος κι η κανονικότητα όλων να αποκατασταθεί.