B΄lieve I΄m Goin Down...

Αλήθεια, πόσο ωραίο (θα) ήταν να ζεις πίσω στα 70's... Κρίνοντας, μάλιστα, από το νέο δίσκο του εξαιρετικού τραγουδοποιού από τη Φιλαδέλφεια, δε νομίζω πως μπορεί κανείς βάσιμα να αμφιβάλλει.

Ό,τι κι αν πει κανείς, είναι απορίας άξιον το πώς ξεχώρισε αυτός ο ευγενέστατος και εσωστρεφής νεαρός δημιουργός στη σημερινή εποχή της απόλυτης εξωστρέφειας. Μην αμφιβάλλετε καθόλου ότι ο Kurt Vile είναι στην πραγματικότητα ό,τι φαίνεται. Αρκετοί από εμάς είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε κατά και κυρίως μετά τη συναυλία της πρωταπριλιάς του 2014. Πράγματι, είναι ο τύπος που κατά πάσα πιθανότητα έχει τον υπολογιστή του σε μόνιμη σύνδεση με το Tumblr, αλλά κι εκείνος που μεταμορφώνεται αναπάντεχα μέσα από τα τραγούδια του σε μια δυναμική μουσική περσόνα. Αν θέλετε να αποδώσετε μερίδιο της επιτυχίας και στο διάβα του από τους πολύ καλούς The War On Drugs, δε θα με βρείτε καθόλου απέναντί σας. Λάβετε όμως υπόψη ότι δε θα έφτανε για να τον κάνει ό,τι είναι σήμερα. Τι είναι; Ένας καταξιωμένος τραγουδοποιός της εποχής του, που δεν ανήκει όμως μουσικά σε αυτήν.

Έχοντας περάσει προ πολλού το "δύσκολο" τρίτο άλμπουμ και φτάνοντας αισίως στο έκτο, εξακολουθεί με ιδιαίτερη άνεση να συντηρεί την πολύ καλή εικόνα που έχουμε προ πολλού σχηματίσει γι' αυτόν. Σε σχέση με το "Walking On A Pretty Daze" ο νέος δίσκος αφήνει πίσω τις μεγάλης διάρκειας συνθέσεις και την πολυφωνία των μουσικών οργάνων, προς όφελος μιας πιο προσωπικής συναισθηματικής περιδιάβασης ενός κόσμου που οι άλλοι βλέπουν σκοτεινό, αλλά ο ίδιος ασφυκτικά πολύχρωμο. Οι ηλεκτρικές κιθάρες δεν βρίσκονται στο επίκεντρο, αλλά αποτελούν απλές κορυφώσεις μαγευτικών fingerpicked μελωδιών, ενώ οι πάντοτε ενδιαφέροντες στίχοι του, ισορροπούν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

Το άλμπουμ αυτό, που διακρίνεται για τις εμφανέστερες σε σχέση με τα προηγούμενα αναφορές στην ψυχεδέλεια, γράφτηκε τις μεταμεσονύκτιες ώρες, αφού η γυναίκα και τα δύο παιδιά του είχαν αποκοιμηθεί. Ως συνήθως, έχει στοιχεία folk και country, αλλά τελικά είναι πάνω απ' όλα rock. Κάποιες στιγμές μου φέρνει στο νου την απολογητική έκφραση του "Magic And Loss" του Lou Reed, αν και παραμένει κυρίαρχο το πνεύμα του Nick Drake, με τους Bruce Springsteen και Bob Dylan να κρυφοκοιτάζουν διακριτικά περήφανοι.

Τι να πούμε τώρα για τα επιμέρους τραγούδια; Εδώ δεν υπάρχουν κάποια που υστερούν. Σιγά την έκπληξη, θα μου πείτε, κι εγώ θα μειδιάσω με νόημα. Συνεπώς, ας του δώσω τα εύσημα για το ανακουφιστικό "Stand Inside" που αφορά τη γυναίκα του (καλό και μεγαλόψυχο είναι να αγαπά κανείς ακόμα), όπως και για το "Wheelhouse" που θυμίζει τους Velvets και ναρκώνει τις αισθήσεις με την εθιστική μελωδία του. Το μπάντζο δίνει μια 16 Horsepower ροκάδικη αίσθηση στο "I'm An Outlaw", ενώ το απίστευτο "Pretty Pimpin" αποτυπώνει όλη τη folk οπτική του Mark Knopfler. Μόνο κάντε μου τη χάρη και μην το ακούσετε πριν πέσετε για ύπνο. Αλλιώς, καλημέρα. Όπως σας είπα, υπάρχει διάχυτο το κλίμα των 70's, με προεξάρχον το "That's Life, Tho (Almost Hate To Say)", που αν τύχει της προσοχής σας θα σας "πονέσει", αλλά και τα "All in A Daze Work" και "Life Like This". Τι άλλο να πω; "Δε μεταδίδω άλλο".

Και μέσα σ' όλα αυτά, κάποιοι βρίσκουν τον ήχο του από αδικαιολόγητα προβληματισμένο μέχρι μελαγχολικό. Ουφ, φτάνει πια αυτό το "παραμύθι". Ναι, ναι, όπως κι ο Καρυωτάκης ήταν πεσιμιστής. Σ' αυτούς έχω να αντιπροτείνω (χωρίς παρεξήγηση, αυτά τα δύο μου ήρθαν πρώτα) να ακούσουν Bloodhound Gang ή Dead Or Alive για να 'ρθουν στο κέφι. Όσο για μας τους "άλλους", αν ο ήχος της μελαγχολίας είναι αυτός του "B'lieve I'm Goin Down", τότε ας μη χαρούμε ποτέ!