Smoke ring for my halo

Τέταρτος προσωπικός δίσκος και δεύτερος στη indie Matador για τον εκ Φιλαδέλφειας ορμώμενο, όπως γράφουν και στα πτυχία, singer / songwriter (που να πας δίχως λίγη κλασική ορολογία;) Kurt Vile. Αν και κυκλοφόρησε το Μάρτιο, οι υψηλές βαθμολογίες που αποσπά μήνες τώρα από τους απανταχού μουσικοκριτικούς αλλά και οι εμφανίσεις του σε πολλές λίστες με τα καλύτερα του 2011 κίνησαν την περιέργεια για κάμποσες ακροάσεις. Σε αυτά προσθέστε και τους Thurston Moore και J Mascis που εκτιμούν ιδιαίτερα τον τραγουδοποιό, καλώντας τον ως support στις τελευταίες περιοδείες τους και καμαρώνοντάς τον ίσως ως νεότερο που παίζει τις ακουστικές κιθάρες που και οι ίδιοι ανακάλυψαν στα γεράματα.

Κάπου εκεί κινείται ο Kurt Vile, ακουστική κιθάρα το πρώτο όργανο, τραγούδια γραμμένα μερικές στροφές πιο πάνω από τα λεγόμενα mid-tempo και μια παραγωγή που τα κάνει να φαντάζουν ονειρικά και πιο pop απ' ότι πιθανά ήταν όταν πρωτογράφονταν. Τα αρπίσματα πάνε κι έρχονται, πιο σπάνια συναντάμε και κανένα strumming, ενώ η από πίσω συνοδεία αποτελείται από πολλά και ποικίλα: αέρινα πλήκτρα, drum machine για εισαγωγή ακολουθούμενο από κανονικά drums, ντέφι ή μαράκα που ουσιαστικά παίρνουν τη θέση του drum machine σε άλλα κομμάτια, μια κρυστάλλινη ηλεκτρική να σολάρει ήπια, σκούπες για τα drums, ακόμη και άρπα συν κάποια χορωδιακά φωνητικά. Πιο δυνατές ηλεκτρικές κιθάρες εμφανίζονται σε 2-3 περιπτώσεις, στα κατάλληλα σημεία πάντως για να δώσουν την απαραίτητη ώθηση σ' αυτό το 45λεπτο δημιούργημα, ιδανικό για μονό βινύλιο ή 46άρα κασέτα σε άλλες εποχές.

Αυτός ο slacker με εμφάνιση κατευθείαν από τα early 90s γράφει λοιπόν folk pop, δουλεμένη και αρκετά πειραγμένη ώστε να παίρνει μια πιο ονειρική διάσταση. Ο τρόπος που προφέρει τις λέξεις θυμίζει Bob Dylan, σα να ξεπήδησε τα τελευταία χρόνια βέβαια, ή και Devendra Banhart. Αντίστοιχα πράγματα φέρνει στο μυαλό και στιχουργικά, σαν κάπου να θέλει να είναι καυστικός, να κάνει την αυτοκριτική του ή και να κοροϊδέψει (I bet by now you probably think I'm a puppet to the man / Well, I'll tell you right now you best believe that I am) και κάπου αλλού πιο χαζός κι ελαφρύς (I came across some girl / She was a tomboy / And I was a peeping tom). Γενικότερα πάντως εμφανίζεται σαν άνθρωπος δυσαρεστημένος κοινωνικά, που κρύβει μια βαθύτερη απογοήτευση και προσπαθεί να τα βρει με τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Σ' ένα από τα καλά του κομμάτια τραγουδάει "Society is my friend / He makes me lie down in a cool blood bath" και ο δίσκος σε αφήνει τελικά με μια τέτοια πικρή γεύση, σου περνάει την απογοήτευση του Kurt Vile και κάνει να φαίνεται έντονη η αντίθεση ανάμεσα στην ταξιδιάρα pop που ακούς και τους στίχους που περνάνε παράλληλα.