X
Αθάνατα club anthems, sexy εμφάνιση, κοριτσίστικη φωνή, λατρεμένο gay icon. Η μικροσκοπική αυστραλέζα κατάφερε από ηθοποιός σε σαπουνόπερα, να αγγίξει τη γεμάτη με αστερόσκονη κορυφή της pop. Και μάλλον δεν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει τη θέση που με τόσο κόπο κατέκτησε.
Το 'Χ' είναι η επιστροφή της Kylie Minogue μετά το 'Light Years' και το 'Body Language'. Δύο album που την ξαναέβαλαν στον πολυπληθή και χαοτικό χάρτη της μουσικής που πρεσβεύει. Από το 'Can't get you out of my head', που έδωσε το φιλί της ζωής σε μια ασθμαίνουσα καριέρα, φαίνεται ότι βρήκε το στιλ που της ταιριάζει και είναι αποφασισμένη να το εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο τρόπο.
Η συνταγή που ξεκίνησε από το 'Light Years' και την έβγαλε ασπροπρόσωπη, δε θα μπορούσε να αλλάξει, ειδικά σε μια περίοδο όπου η electro ακούγεται παντού. Η λατρεία στη δεκαετία του '80 φαίνεται παντού, από το εξώφυλλο, μέχρι το τελευταίο κομμάτι του album. Το εναρκτήριο '2 Hearts' είναι και η καρδιά του 'Χ'. Με τη βοήθεια ενός άκρως ερωτικού πιάνου, επιτυγχάνει μια από τις πιο ώριμες και όμορφες στιγμές της μέχρι τώρα καριέρας της. Κανένα άλλο κομμάτι στο album δε θυμίζει το πρώτο αυτό single της. Η συνέχεια είναι τελείως διαφορετική και από την ατμόσφαιρα του καμπαρέ σε προκαλεί να βγεις στους δρόμους και να τρέξεις στα clubs. Αδικία από μια πλευρά, γιατί είναι σίγουρο ότι αρκετοί θα ήθελαν να μείνουν στο νουάρ παραμύθι της λίγο περισσότερο.
Η εικόνα του dancefloor, της χορευτικής διάθεσης και της εφηβικής ανεμελιάς, που τόσο εύκολα μεταδίδει η Kylie, υπάρχει ακόμα. Μόνο με καλύτερη παραγωγή, πιο φροντισμένα τραγούδια και περισσότερους συνεργάτες στο πλευρό της. Το κορίτσι που τραγουδούσε το 'Locomotion' υπάρχει ακόμα στα 'In my Arms' και 'Stars', και μπορεί οι στίχοι να είναι απλοί, έως απλοϊκοί, αλλά γιατί να σε νοιάζει αυτό όταν ο ρυθμός τους σου φτιάχνει τόσο πολύ τη διάθεση;
Είναι εμφανή τα σημάδια του συνδρόμου της Λολίτας, που δε λέει με τίποτα να αποτινάξει. Στο 'The One' απολαμβάνεις αυτό το επιτακτικό πρόσταγμά της για αγάπη και η παράδοση στο κάλεσμα της sexy σειρήνας είναι σίγουρα άνευ όρων. Περίεργο, αλλά όλες οι καινούργιες Λολίτες φαντάζουν μπροστά της γερασμένες και φθαρμένες και ας τους ρίχνει καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Τα πειράματα με τα ρομποτικά φωνητικά και το φλερτ με ηλεκτρονικά μονοπάτια, της ταιριάζουν απόλυτα. Στο 'Speakerphone' και στο 'Wow' φυσάει ναζιάρικα το glitter και την επιτήδευσή της πάνω στα ψυχρά synths, και το αποτέλεσμα, φυσικά, τη δικαιώνει. Σε αυτά τα ρετρό επίπεδα κινείται σχεδόν όλο το υπόλοιπο album, πότε με πιο ευαίσθητες στιγμές, όπως στο 'No More Rain' ή με προσπάθειες προσέγγισης νεότερων ακροατηρίων, όπως στο 'Nu-Di-Ty' και το 'Heart Beat Rock'.
Και εκεί εντοπίζεται το αρνητικό στην καινούργια της προσπάθεια. Για άλλη μια φορά πέφτει στην παγίδα των επιρροών, και τώρα δεν προσπαθεί μόνο να ακουστεί σαν Madonna, αλλά ταυτόχρονα και σαν Alison Goldfrapp ή ακόμα και Gwen Stefani. Και είναι κρίμα να ακούς αυτό το album και να σκέφτεσαι ότι ίσως κάποια τραγούδια μπορούσαν να είχαν ερμηνευτεί καλύτερα από άλλες και όχι από την ίδια. Αυτό βέβαια, ήταν πάντα ένα πρόβλημα της, να προσπαθεί να ακουστεί μοναδική, αλλά ταυτόχρονα σαν ένα αμάλγαμα όλων των "αντιπάλων" της.
Παρότι η σύγκριση με τις άσπονδες φιλενάδες της είναι αναπόφευκτη, η ζυγαριά δε γέρνει πουθενά. Pop makes the people come together και στο λαμπερό και συνάμα γεμάτο συναισθήματα κόσμο της "μάχιμης" Kylie πλέον δεν υπάρχει λόγος για αψιμαχίες.
