Τα λόγια που κυκλώσαν το σκοτάδι
Ως κάποια αχνή θύμηση απ' το πρώτο μισό της προ-προηγούμενης 10ετίας κι εν μέσω των ακόμη σφριγηλών φανζίν τότε, η "Διαμαρτυρία" των Active Member είχε περάσει σηκώνοντας τη σκόνη χαμηλά. Ούτε καν η καλύτερη χαρτορίχτρα της εποχής μπόρεσε να μαντέψει το πόσο μεγάλο κόλπο θα στηνόταν πιο μετά με "Το Μεγάλο Κόλπο". Φαίνεται σα χθες, μα ο καιρός πέρασε... Κι αναλογιζόμενοι τις φορές που εντωμεταξύ πήγαμε ταμείο, όπως συμβαίνει πάντοτε με τα λάθη μας ως άτομα, διαπιστώνουμε τώρα και το μάκρος του.
Κακές λέξεις δεν υπάρχουν, παρά γλώσσες. Σημειώστε. Με τάση να προσάπτουν γενικώς. Ό,τι όμως προσηλώνεται στην ουσία είναι κι αδιαμφισβήτητο. Π.χ. οι επιλογές του Μιχάλη Μυτακίδη, επί το πλείστον στην αυτοδιαχείριση, στο "no sponsoring", στην αποκόλληση από αλυσίδες δισκοπωλείων & πολυεθνικών... φύγαμε από στίχους, ερμηνεία, μουσική, παραγωγές και μιλάμε για την κερδοσκοπία πέρα απ' αυτά.
Έχει ενδιαφέρον το πώς το low bap, που ως φράση δεν έχει καν μια δική της σημασία, απέκτησε στην πορεία της τόσες άλλες αλλά εξ ορισμού επίκαιρες. Εξάλλου, ασχέτως αν η φάση Active Member είχε και συγκρουσιακά σπασίματα, έθρεψε για μας DJ Mcd, Ρόδες κ.λπ. Ο Καρλ Μαρξ το 'χε προβλέψει το σενάριο και το 'χε κάνει καλώς.
Ο B.D.Foxmoor έχει στο χαρτί τον στίχο πριν καν αυτός ολοκληρωθεί στο μυαλό του ως ιδέα. Εξού κι η ακατάπαυστη επί χρόνια γραφή μ' ένα σωρό πρότζεκτ. Η ετοιμότητα στο έλεος του όγκου; Λογικό κι αναπόφευκτο, άλλωστε ούτε καν μέτρο σύγκρισης δε βρίσκεται για να τον βάλουμε δίπλα-δίπλα. Είναι έξυπνος, λεξιπλάστης, πιάνει σφυγμό εποχής με ευχέρεια, καταθέτει συνθήματα ευκρινή, στεκάμενα και διαχρονικά.
Απ' την άλλη, το hip hop -με την αμερικάνικη εκδοχή του τουλάχιστον- δεν αιτήθηκε ποτέ την ανάγκη ενός φυσικού κιθαρίστα στυλοβάτη, έδινε την προτίμηση στους σαμπλαρισμένους. Στην ελληνική του προσαρμογή, ωστόσο, που 'ρθε με κάποιες διαφοροποιήσεις, τον απέκτησε. Αναφέρομαι στον Άκη Θεοτοκάτο, τον Jamoan, που εδώ και λίγα έτη διαμένει πλέον στη Σύρο. Στα καρνάγια, όπως ήδη γράφτηκε...
Οι La Bruja Muerta ("η νεκρή μάγισσα"), κοινό σχήμα των προαναφερθέντων, είναι (εξαρχής) ιδιαίτεροι. Αυτό -ας μου επιτρέψετε- πηγάζει απ' το λιτότατο πεδίο γραφής που χωρίς ειδικές παρεμβάσεις ορίζεται για τους συμμετέχοντες εδώ. Είναι ένα πρότζεκτ που 'χει καθαυτό το πρόσταγμα, που τους πάει από μόνο του λίγο παρά πέρα με τα γνωστά και χρησιμοποιημένα υλικά. Στημένο με φωνή-κιθάρες-βιολί-κρουστά, βγάζει στον Foxmoor την ωριμότητα του ολοκληρωμένου ερμηνευτή, σαφέστατο συναισθηματικά και στον Jamoan τον κιθαρίστα που δεν αναμένει στα πίσω της σκηνής συνοδεύοντας απλά, αλλά δρα στη γραμμή επαφής με οτιδήποτε συμβαίνει. Κι αυτή η ισορροπία δύο "εγώ" που εμπλέκονται επιτέλους με κάτι που δεν έχουν ξανακάνει, κι ας έχουν κάνει τόσα πολλά, είναι το κλειδί προς την πληρότητα του αποτελέσματος για αμφότερους...
Εσωτερικά, κυκλοφορεί στον τόπο ένας επικίνδυνος ιός σε ανθεκτικές, μεταλλαγμένες μορφές και συνδέεται με τις παρενέργειες του έντεχνου. Αν σε μολύνει, σε οπισθοδρομεί, επιβραδύνει μέχρι και τις αλλαγές των γενεών κι αυτά ως ζημιά είναι ανυπολόγιστα στη δημιουργία. Συντήρηση εαυτού ίσον συντήρηση συστήματος - κεκτημένα και στα μουσικά. Ακόμη κι "Ο Βραχνός Προφήτης" του Θανάση Παπακωνσταντίνου με εναλλακτικό εφαλτήριο Γιάννη Αγγελάκα και λοιπούς έχει ήδη το όφελος ισοσκελισμένο απ' τις ζημιές... Επομένως, είναι κατόρθωμα που οι La Bruja Muerta πατούν στις παρυφές και παίζοντας με τη φωτιά δεν καίγονται. Διότι ο πρωταίτιος νους πίσω απ' αυτά τα τραγούδια, που κάθε άλλη λέξη από μπαλάντες δε θα 'ναι γι' αυτά αληθινή, έχει αλλιώτικο συλλογισμό, καθόλου μεσοβέζικο, θυμίζοντας αξίες από παλιές καντάδες, ρεμπέτικα μέχρι σερενάτες και μουσικές του δρόμου, σκοτεινά και μελαγχολικά όπως κάθε βιογραφικό γράψιμο, με δυνατά φόρτε, τσιτώνοντας την ένταση σε κιθάρες/ φωνή κι έχοντας κάτι να πει για τον καθένα, αλλά κυρίως για τις ανησυχίες και τα όνειρα του μέσου ανθρώπου, του μεγάλου ρυθμιστή.
Βέβαια, για να τα λέμε κι απ' την ανάποδη, όντως ελλοχεύει μια επανάληψη, και στο στιχουργικό και στο αμιγώς μουσικό μέρος, όπως κι ένας συνολικός πλεονασμός (μερικά τρακ λιγότερα και δε θα 'χαμε χάσει ούτε γραμμάριο) στο διπλό cd. Στα μείον κι η έλλειψη των στίχων, το να τους διαβάζεις έχει προστιθέμενη αξία. Ποιος όμως στέκεται στις συμβατικές, κανονιστικές επισημάνσεις όταν τις αλήθειες τις έχουμε ανάγκη να προκριθούν όσο ποτέ άλλοτε; Εκτιμώ κανείς. Εξαιρείται πιθανώς το "συνεχίζεται" στο εσώφυλλο. Αυτό παραείναι υποθηκευτικό σαν κάθε γνήσιο sequel φυσικά, που ούτε κάποια ανάγκη έχει, ούτε κι αναγκάζεται από κάπου.