Και τι δεν τους αποκάλεσαν (σωστά): electropop Elastica, science fiction Shangri-Las, synth teen Stereolab. Είναι οι Ladytron στη δεύτερη δουλειά τους μετά το "604". Το αρσενικό δίδυμο Daniel Hunt και Reuben Wu παίζει rhythm boxes και keyboards αντίστοιχα, το θηλυκό Helena Marnie και Mira Aroyo κάνει φωνητικά - η Μira παίζει και keyboards. Το "604" ήταν ένα δίσκος καθαρής συνθ ποπ της εποχης του '80 μέσα στο 2000. Στο ενδιάμεσο των δύο lp έβγαλαν και τα "He took her to a movie" (1999), "Commodore Rock" (2000), "Playgirl (Mixes) Pt. 2" (2002) eps και συμμετείχαν στο "We love you ... so love us too" (2001) κι αλλού.
H ηλεκτροπόπ τους έρχεται κατευθείαν από τα 80ς. Περιέχει όμως κι αρκετά από την glam rock μόδα που έπιασε την βορειοδυτική ευρωπαϊκή γωνία, μαζί με όλη αυτή την α λα Stereolab επαναπροσέγγιση του γερμανικού kraut. Special effects και μετρημένα κολπάκια συμπληρώνουν ένα απ' τα πιο αυθάδικα ποπ γκατζετάκια του σήμερα. Μιλάμε για ένα είδος που πάει να βγάλει και ανιψάκι (το είπαν electroclash), την ώρα που ο αυλόγυρος γεμίζει Chicks on Speed και Adult(s).
Άλλοι κολλήσαμε με την συνθ ποπ, άλλοι όχι. Άλλα περιοδικά ή sites κάνουν αφιερώματα, άλλα όχι. Άλλοι υπήρξαν εκλεκτικοί, άλλοι καλοδέχτηκαν τη γερή ανανέωση που έριξαν στην τότε σκηνή, άλλοι μίλησαν για το γρήγορο κορεσμό που θα ερχόταν (και ήρθε). Προσωπικά είμαι ένας (εκλεκτικός πια) φίλος. Διαφωνώ με όσους προσδίδουν σε τέτοια σχήματα ιδιότητες όπως πρωτότυπο ή νεωτεριστικό, καθώς όλη η έμπνευση των L. έρχεται από πίσω. Aν κάτσω κι αραδιάσω ονόματα θα με πούνε παρελθοντολάγνο. Μπορούν όμως πάντα να είναι εφευρετικά κι ενδιαφέροντα. Έτσι κι εδώ : η φαινομενικά απλή και παιχνιδάτη σπεσιαλιτέ τους έχει πολύ ψωμί στον πάτο.
Τα λαιδητρονάκια κάνουν την ίδια διαδρομή που επέλεξαν κι άλλοι παιγνιώδεις ποπ πειραματιστές : είτε «σοβαρότεροι» όπως οι Αdd N to (X), είτε «ελαφρότεροι» όπως οι Stereo Total ή οι Solex. Οι Ralph & Florian ή Bowie & Eno είναι πια κούκλες στο πατάρι τους, ενώ στα μεταλλικά συρτάρια τους κρύβονται οι Human League phase I, Gary Newman phase ΙΙ, όλα μ' αύξοντα αριθμό. Τα κοντραριζόμενα φωνητικά των Helen / Mira δίνουν τον γνώριμό μας αποστασιοποιημένο συναισθηματισμό του είδους μουσικής που κάποτε καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από το στυλ. Είναι ωραίο όμως να βλέπεις πώς αντιμετωπίζουν τα σύνθια σήμερα, όχι dj λάτρεις των πικ απ αλλά βλαστάρια που βράζει το αίμα τους.
Κι όπως συνέβαινε με κάθε στυλάτο ηλεκτροπόπ δίσκο, άλλα τραγούδια ήταν ωδή στη μελωδία κι άλλα πείραμα στις νευρολογικές μας χορδές. Πιστοί και σ' αυτή την παράδοση λοιπόν μας δίνουν τραγουδάκια εκπληκτικά ("Blue Jeans", "Startup Chime"), σπαστικά, αδιάφορα, ενδιαφέροντα. Είναι τευτονικoί αλλά όχι ψυχροί (να σε κάνουν δηλ. να λες νόϊ (!) μανούλα μου), και λιγότερο ίσως «αναλογικοί» απ' το αριθμημένο τους ντεμπούτο. Έχουν όμως ιδέες μπόλικες ώστε να μη σχηματίζουν έναν ομοιόμορφο δίσκο του είδους - παράδειγμα η ανακάτωση ανατολικών μελωδιών με EΦ εφφέ - διασκεδάζουν με τον πλαστικό ρομαντισμό της ηλεκτρονικής μουσικής, τρομάζουν μαζί του (βλ. την αριθμολαγνική παράνοια του "Flicking Your Switch" ή την σεξουαλική αδιαφορία του "Seventeen") και μας καλούν να πράξουμε παρομοίως.
Μπορείτε να μπείτε μέσα σε τέτοιο κλίμα πάλι; Εγώ είμαι επιφυλακτικός. Το σίγουρο όμως είναι πως θέλουν το χρόνο τους όλα αυτά τα μετρονομικά τους συμπαντάκια. Και μια ερώτηση για την συλλογή της Ελευθερίας : "Do you cease to exist when you stop being missed?" ("Cease2exist")