Velocifero
Old is the new ...new! Ακόμη κι αν η ενημέρωσή σου περιορίζεται στα κυριακάτικα ένθετα, είναι ένα γεγονός που δύσκολα διαφεύγει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη μουσική... Το vintage είναι η μαγική λέξη κάθε κειμένου που σέβεται το trend της εποχής καθώς το παλιό ανέρχεται στο βάθρο του φετίχ αποκτώντας απροσδόκητη (κάποιες φορές και αδιανόητη!) προστιθέμενη αξία... Στην αρχιτεκτονική, στη μόδα, στη μαγειρική, ακόμη και στην πολιτική (χτες "έπεσα" πάνω σε αφίσα του ...Ανδρέα Παπανδρέου!)... Μήπως έτσι δεν απέκτησε άλλωστε νόημα και περιεχόμενο ο περίφημος "μετα-μοντερνισμός";
Οι Ladytron ήταν, είναι και θα είναι (;) μια ρετρό μπάντα... Και παρά το εγγενές οξύμωρο του λεχθέντος, είναι μια ρετρό μπάντα που χαίρεσαι να τη βλέπεις να εξελίσσεται, και δεν μυρίζει καθόλου ναφθαλίνη! Διόλου εύκολο το κατόρθωμα! Για να θυμηθώ και το ...μαρξιστικό τσιτάτο, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλές φορές τελικά καταλήγει παρωδία... Και μπορεί η παρωδία να είναι ένα πολύ σοβαρό (και απαιτητικό!) είδος θεάτρου, εύκολα όμως ξεπέφτει στο γκροτέσκο, το φτηνό και το κιτς...
Ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για μίμηση πράξεως ...ευτελούς και ατελούς, μέγεθος μη-εχούσης (για να παραφράσω το ρητό του Αριστοτέλη που όλοι οι φιλόλογοι προσπαθούσαν κάποτε να μας εγγράψουν στον εγκέφαλο - όχι ματαίως όπως αποδεικνύεται!)... Μια τέτοια μίμηση υπήρξε και το electroclash, του οποίου οι Ladytron κατάφεραν να αποτινάξουν γρήγορα και έγκαιρα την εφήμερη σκόνη και να προχωρήσουν παρακάτω... Παραπίσω, (αυτο)διορθώνομαι! Τα δε σημάδια της μεταβολής ήταν ήδη εμφανή στο "Witching hour"... Τότε που γύρισαν το δείκτη της χρονομηχανής τους στη δεκαετία που ακόμη δεν έχει γνωρίσει αναβίωση... Τα 70s!
Έτσι στο "Velocifero" (άλλη μια ρετρό νύξη, με αναφορά στην παλιά μάρκα scooter), τον τέταρτο δίσκο στο βιογραφικό τους, οι Ladytron ξεσκονίζουν με ευλάβεια τα vintage αναλογικά σύνθια και πάνω τους γράφουν σύγχρονη "φρέσκια" pop. Τόσο σύγχρονη και φρέσκια μάλιστα, ώστε κάπου εκεί ψηλά να χαμογελάει υπερήφανα ...πάνω από τη γενειάδα του ο Klaus Dinger! Γιατί τo "Ghosts" για παράδειγμα είναι στην ουσία του Neu! με αέρινες γυναικείες αρμονίες. Αρμονίες που θα ξυπνήσουν και άλλες αναμνήσεις, πιο πρόσφατες... Νοσταλγία Stereolab της εποχής που ζούσε ακόμη η αδικοχαμένη Mary Hansen... Heart Throbs (ειδική μνεία σε μία μπάντα που υπήρξε υπεύθυνη για έναν από τους πιο ....αξέχαστα ξεχασμένους δίσκους της δεκαετίας του '90)... Κάτι από την αφέλεια των Client (όπως στο εξαιρετικό "Tomorrow")...
Αν ισχύει το ρητό ότι η πρώτη εντύπωση προκαθορίζει την εξέλιξη μιας σχέσης (με έναν δίσκο ή με έναν ...άνθρωπο), τότε οι Ladytron έχουν κερδίσει το παιχνίδι από την αρχή. Έτσι, στο "Black cat", η βουλγαρικής καταγωγής Mira Aroyo τραγουδά στην ασυνήθιστη για το pop στερέωμα μητρική της γλώσσα, προσδίδοντας και έτσι μόνο μια "εξωτική" χροιά στο "βρώμικο" μουσικό υπόβαθρο (αδύνατο να μην θυμηθώ συνειρμικά τις Les Mysteres de Voix Bulgares), το οποίο με τη σειρά του δικαιώνει την ύπαρξη μιας μπάντας όπως οι Add N to (X)... Από τα κομμάτια που θα τους καθορίσουν και μελλοντικά...
Αν από την άλλη ισχύει το ρητό ότι η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει, και τα "στερνά κρίνουν τα πρώτα", τότε και πάλι δεν βγαίνουν χαμένοι από την αναμέτρηση... Γιατί το "Versus" αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι καλά είναι τα βρώμικα κόλπα της παραγωγής (την οποία επιμελούνται οι Vicarious Bliss και Alessandro Cortini), ευπρόσδεκτοι και οι πειραματισμοί, αλλά μια μελωδία στον πυρήνα, μια μελωδία την οποία μπορείς να την σφυρίξεις και να την πάρεις μαζί σου στο δρόμο, είναι η παμπάλαια αλάνθαστη συνταγή για ένα μεγάλο pop τραγούδι... Παμπάλαια, αλλά διόλου ...ρετρό!
