Faking the books
Tρίτο άλμπουμ για το κουαρτέτο της Valerie Trebeljahr, μετά τα υπερβολικά καλά 'Tridecoder' (1999) και 'Scary World Theory' (2001), το 'Faking the Books' απαιτεί άμεσα από τον ακροατή να σεβαστεί το απλό ("είμαι το ένα τέταρτο") μέλος Markus Acher και την μοντέρνα ποιοτική αλά Notwist ποπ που καταθέτει. Διαβλέπω μάλιστα πολλούς λόγους ώστε με αυτό το τρίτο άλμπουμ οι οπαδοί της μπάντας να αυξηθούν ραγδαία.
Ποιοί είναι αυτοί οι λόγοι; Ένας από αυτούς, έτσι στην τύχη, είναι το είδος μουσικής πάνω στο οποίο ασκείται η μπάντα: Ένα μείγμα Notwist, Can και Stereolab, μια γλυκιά kraut pop με μοντέρνα παραγωγή και ολίγα ηλεκτρονικά πάνω σε μια τυπική φωνή/κιθάρα/μπάσο/τύμπανα σύνθεση. Και μόνο η αναγγελία της θα μπορούσε να τραβήξει το ενδιαφέρον και να δημιουργήσει συνθήκες αναμονής. Ένα ισομερές ανακάτεμα από κλασικά indie χιτάκια και λιγότερο εξωστρεφείς συνθέσεις, ικανό να ικανοποιήσει φανς από διαφορετικούς μουσικούς τόπους. Ένας ακόμη λόγος είναι η ζεστή, αισθησιακή φωνή της Valerie, που ασυναίσθητα φέρνει στο νου τη Laetitia Sadier. Σχεδόν όλες οι συνθέσεις στηρίζονται πάνω της και καθοδηγούνται από τις διαθέσεις της και τους στίχους της, αν και αυτοί οι τελευταίοι δεν είναι κάτι το εξαιρετικό. Aκόμη ένας λόγος: η διακριτική, χαμηλών τόνων, παρουσία τους που έρχεται σε αντίθεση με τις ολοκληρωμένες δουλειές που προσφέρουν από το πρώτο κιόλας άλμπουμ τους. Tο 'Faking the Books' είναι άριστα σχεδιασμένο και υλοποιημένο, τόσο στο σύνολο των συνθέσεων όσο και στην σειρά τους μέσα στο άλμπουμ. Aργές και γρήγορες συνθέσεις εναλλάσσονται με τέτοιο τρόπο ώστε έπειτα από καμιά δεκαριά ακροάσεις να νομίζεις ότι ακούς κάποιο κλασικό άλμπουμ των ninties.
O κυριότερος λόγος, βεβαίως, είναι οι κομματάρες που περιλαμβάνονται στο άλμπουμ, τρεις, τέσσερις, πέντε ή δέκα, ανάλογα με τον ακροατή και την συναισθηματική του διάθεση. Oι μπαρόβιοι και οι ραδιοφωνατζήδες μάλλον αισθάνονται ευτυχισμένοι: τα 'Call 1-800-fear', 'Left Handed', 'B-Movie' έχουν γίνει ήδη μεγάλες επιτυχίες του υποθετικού οικιακού τους top. H προσωπική μου γνώμη είναι το αξεπέραστο κομμάτι ακούει στον τίτλο 'People I Know' - ένα σκοτεινό μη ταξινομήσιμο στο χρόνο disco-kraut χωρίς στίχους, μια ψυχική ταλάντωση, ένας επαναλαμβάνομενος παλμός που συνδέει τους New Order με τους Radiohead. Aκόμη μια υπέροχη σύνθεση είναι η κατακλείδα 'Crawling by numbers', χαμηλότονη, αργή, εσωτερική, εμπλουτισμένη με τσέλο και μουντά χρώματα. Παρομοίως και το 'Geography-5', ένας συναγωνισμός των γλυκών φωνητικών με τα επίμονα τύμπανα για το ποιος θα δώσει τον αργότερο ρυθμό.
Η τρίτη επίσκεψη των Lali Puna είναι άκρως ικανοποιητική. Δεν είμαι σίγουρος αν έχουμε να περιμένουμε περισσότερα ή διαφορετικότερα στο μέλλον. Mου φαίνεται πως οι Lali Puna έχουν βρει το μυστικό να ισορροπούν ανάμεσα στο ζεστό και στο κρύο, δηλαδή ακριβώς εκεί που θέλουν.
