Awcmon / Noyoucmon
Awcmon:
1. Being Tyler, 2. Four Pounds In Two Days, 3. Steve Mcqueen, 4. The Lone Official, 5. Something’s Going On, 6. Nothing But A Blur From A Bullet Train, 7. Each Time I Bring It Up It Seems To Bring You Down, 8. Timothy B Schmidt, 9. Women Help Create The Kind Of Men They Despise, 10. I Hate Candy, 11. I Haven’t Heard A Word I’ve Said, 12. Action Figure
Noyoucmon:
1. Sunrise, 2. Low Ambition, 3. There’s Still Time, 4. Nothing Adventurous Please, 5. The Problem, 6. Shang A Dang Dang, 7. About My Lighter, 8. Under A Dream Of A Lie, 9. Jan 24, 10. The Gusher, 11. Listen, 12. The Producer
Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας! Είναι ο Kurt Wagner με την παρέα του που ξανά προς τη δόξα τραβά. Και φυσικά όταν μιλάμε για την παρέα του, εννοούμε την μπάντα εκείνη που διακρίνεται για το γελοίο όνομα (ποιος σοβαρός Έλλην ρόκερ θα ονόμαζε το σχήμα του παντσέτα χοιρινή, ας πούμε), την παράδοση στα απαίσια εξώφυλλα δίσκων (όσοι διαθέτετε το πρώτο LP ξέρετε) και τον πληθωρικό αριθμό μελών (γεμίζουν χαλαρά λεωφορείο).
Το τελευταίο πόνημα τους έχει τον ακατανόητο, τουλάχιστον στην αρχή, τίτλο 'AWCMON/NOYOUCMON', είναι διπλό και διαθέτει για εξώφυλλο κάτι μεταξύ κεντριού εντόμου ή ρύγχους διαστημόπλοιου τύπου Flash Gordon (όποιος ξέρει τι στο καλό είναι αυτό παρακαλείται να επικοινωνήσει). Είναι τέλος φιλοτεχνημένο με υπέροχα άτονα χρώματα στα πλαίσια μιας αρρωστημένης εμμονής στην οπτική αηδία.
Ευτυχώς όμως η αηδία σταματά τη στιγμή που θα πατήσουμε το play και ξεχυθεί από τα ηχεία μας ο soulικός και όχι μόνον ήχος των Lambchop. Τα παιδιά, μετά το λιτό (αν και δεν ήταν στην πραγματικότητα) 'Ιs a woman' επιστρέψανε στον ήχο του 'Nixon' με πινελιές από τα παλιά. Τα δύο CDια βρίθουν λυρισμού και πλούσιων ενορχηστρώσεων για να λιγωθούν τα αυτάκια μας με το παραπάνω, με το πρώτο CD ('AWCMON') να είναι λίγο πιο αργό (και ίσως να υπολείπεται ελαφρώς) του δεύτερου ('NOYOUCMON') το οποίο είναι και λίγο "ταχύτερο", αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη. Τα ηλεκτρονικά μαντζούνια που υπήρχαν στο βάθος των ηχογραφήσεων του 'Ιs a woman' δεν έκαναν την επανάστασή που υποπτευόμασταν και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το LP θα μπορούσε να ήταν ανάμεσα στο 'Nixon' και το 'Ιs a woman'.
Υπό αυτήν την προοπτική οι Lampchop δίνουν την εντύπωση ότι μας χρωστούσαν αυτό το μικρό διπλό αριστούργημα δεδομένου ότι υπάρχουν οσμές από όλες τις προηγούμενες δουλειές τους. Το καινούριο και όμορφο στοιχείο στην συγκεκριμένη δουλεία είναι ότι για πρώτη φορά ο Kurt τραβιέται πίσω και αφήνει την μπάντα να "μιλήσει" με αρκετά instrumental. Έχουν βέβαια και αλλού, εδώ όμως και σε σύνολο 24 κομματιών υπάρχουν 6 instrumental κυριολεκτικά το ένα καλύτερο από το άλλο, τα οποία δρουν ευεργετικά στο γενικότερο κλίμα του δίσκου ζωντανεύοντας τον (διότι η μόνη μομφή που στέκει απέναντι στους Lampchop είναι ότι ώρες-ώρες γίνονται υπνωτικοί!).
Όταν στις αρχές του '90 πρωτοακούσαμε τους ράθυμους Αμερικάνους τους θεωρήσαμε (εγώ τουλάχιστον) σαν το αντίπαλο δέος των Tindersticks από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μια άλλη σπουδή στο παλιό θέμα της θλίψης με περισσότερα πνευστά. Όταν πάλι το γυρίσανε στην soul θυμάμαι ότι είχα φρικάρει με την σκέψη μέχρι που τους άκουσα. Οι Lambchop εξελίχθηκαν και εξελίσσονται με τον τρόπο τους, και παρότι αυτό το LP δεν είναι κάτι καινούργιο διακρίνεται από την ποιότητα ενός καλού best of χωρίς να είναι όμως. Η καλύτερη ποιότητα που έχουν τα LP τους (με την εξαίρεση ίσως του 'Τhriller') είναι η αίσθηση που σου δίνουν στις πρώτες ακροάσεις, ότι ακόμη κι αν δεν σε εντυπωσίασε κανένα τραγούδι οι υποβόσκουσες προσδοκίες θα επαληθευτούν και η μουσική θα εκραγεί γλυκά και σιγά-σιγά στο κεφάλι σου. Αυτή η προσδοκία επαληθεύεται πάντα.
Κύριοι - τους γούσταρα και θα τους γουστάρω πάντα. Εσείς αγνοήστε την προφανέστατη προκατάληψή μου (ειλικρινά διαφέρει από αυτή του Τσουκαλά για τον Γαύρο) και απολαύστε το πρώτο δώρο του 2004. Καλή ακρόαση.
