Damaged
Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα για αυτούς που γράφουν για μουσική είναι πλέον να βρουν κάτι ενδιαφέρον να πουν για τους Lambchop. Όχι ασφαλώς ότι οι Lambchop είναι βαρετοί ή τετριμμένοι, αλλά εδώ και μερικά albums, και συγκεκριμένα από την εποχή του "Is A Woman" και μετά, έχουν κατασταλάξει σε ένα απόλυτα προσωπικά ύφος που είναι απόλυτα προβλέψιμο και μάλλον στατικό. Και πάλι, για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να γράψω ότι η μουσική που φτιάχνουν είναι πανέμορφη, έτσι όπως παντρεύουν την country με αδρές πινελιές λυρισμού και περιγραφικές μελωδίες που σε ταξιδεύουν σε ήρεμες αναπολήσεις. Όλα όμως είναι πλέον τόσο διακριτικά που αδυνατούν να ενθουσιάσουν. Δεν είναι ότι φταίει που δεν έχουν πλέον τόσο δραματικές στιγμές όπως είχαν στο "Thriller", ή που δεν είναι τόσο εξωστρεφείς όπως στο "What Another Man Spills". Ίσως είναι πάλι που μάς έχουν καλομάθει με τόσους καλούς δίσκους που έχουν βγάλει, για αυτό και όταν ακόυμε άλλον έναν από αυτούς, δεν εντυπωσιαζόμαστε πλέον με την ίδια ένταση όπως όταν είχαμε πρωτακούσει το "How I Quit Smoking" ή το "Nixon".
Το "Damaged" είναι βέβαια ένας καλός δίσκος. Είναι λιτός, γλαφυρός και στοχαστικός, κυλάει αργά ακολουθώντας τα πρότυπα του "Is A Woman", διαθέτει κομψά soul στοιχεία, την πάντα απολαυστικά σκωπτική ερμηνεία του Wagner, έξυπνους στίχους, και αχνές, ωραιοποιημένες εικόνες του αμερικάνικου νότου. Συγχρόνως, είναι και ένας δίσκος μέσα στον οποίο δε συμβαίνει τίποτα που να ταράζει τα νερά. Τα κομμάτια του διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς να αφήνουν κάποιο στίγμα (με πιθανή εξαίρεση το θαυμάσιο "Beers Before The Barbican"), και δίνουν ώρες-ώρες την εντύπωση ότι το συγκρότημα προσπαθεί να απολογηθεί για τις "καταραμένες" αλά Tindersticks στιγμές του πρώτου τους δίσκου, τις upbeat εξάρσεις του "Nixon" ή για το θράσος που είχαν κάποτε να δίνουν στα κομμάτια τους τίτλους όπως "I'm Fucking Your Daughter" ή "My Face Your Ass". Είναι φανερό πως οι Lambchop δεν αναζητούν πια ανήσυχα ακροατήρια, αλλά στοχεύουν στους (λίγους ή πολλούς, δεν έχει σημασία) φίλους που θα εκτιμήσουν το ζεστό αυτό κλίμα των συνθέσεών τους, χωρίς τυμπανοκρουσίες και λοιπές φανφάρες.
Με άλλα λόγια, αυτοί που θα αγαπήσουν το "Damaged" είναι όσοι αγαπούν τη μελαγχολική alt.country και την εκλεπτυσμένη soul, όσοι αρέσκονται στη δημιουργία μιας συγκεκριμένης ατμόσφαιρας ανεξαρτήτως από τη δύναμη των συνθέσεων καθεαυτών, όσοι δεν προτιμούν τα πειράματα και τις εκπλήξεις. Κατά μια έννοια, το "Prepared" είναι ένα album που δεν πρόκειται να απογοητεύσει κανέναν που δεν έχει μεγάλες προσδοκίες: είναι εκτελεστικά άψογο, ακούγεται κάτι παραπάνω από ευχάριστα, μπορείς να το βάλεις για να διαβάσεις, να φας, να κοιμηθείς, να χαλαρώσεις, να κάνεις δουλειές στο σπίτι ή ακόμα και να οδηγήσεις (αν δεν είσαι πολύ νυσταγμένος), προσφέρεται εξίσου για μοναχικές, αλλά και για "ρομαντικές" ακροάσεις, δεν είναι βέβαια για πάρτυ, ούτε είναι και αυτό που θα μπορούσε να ακουστεί μέσα ένα πολυκατάστημα, είναι όμως ένα album που θα άκουγαν ευχάριστα οι γονείς μας. Παρ'όλα αυτά, ούτε ένα κομμάτι του δεν έχει τη δύναμη να σου μείνει στο μυαλό μετά από 10-15 ακροάσεις. Αυτό το τελευταίο δεν είναι αναγκαστικά καλό ή κακό, πάντως είναι μια ισχυρή ένδειξη πως το "Prepared", αν και δεν μπορείς να του προσάψεις κάποιο σαφές μειονέκτημα, δεν είναι ένας σπουδαίος δίσκος. Eίναι σίγουρα ευπρόσδεκτος, αλλά πιο πολύ σαν ιδέα, παρά σαν υλοποίηση - σαν ένα βιβλίο με όλες τις θεωρητικές προδιαγραφές για να σου αρέσει, κι όμως το αφήνεις κάπου στη μέση.
